غزل ۶۱۰ مولانا

۱	نان‌پاره زِ من بِسْتان، جانْ پاره نخواهد شُد	آوارهٔ عشقِ ما، آواره نخواهد شُد
۲	آن را که مَنَم خِرقه، عُریان نشود هرگز	وان را که مَنَم چاره، بیچاره نخواهد شُد
۳	آن را که مَنَم مَنْصِب، مَعْزول کجا گردد؟	آن خاره که شُد گوهر، او خاره نخواهد شُد
۴	آن قبلهٔ مُشتاقان، ویران نشود هرگز	وان مُصْحَفِ خاموشان، سی‌پاره نخواهد شُد
۵	از اشک شود ساقی، این دیدهٔ من لیکِن	بی‌نرگسِ مَخْٰمُورَش، خَمّاره نخواهد شُد
۶	بیمار شود عاشق، امّا بِنِمی‌میرد	ماه اَرْچه که لاغَر شد، اِسْتاره نخواهد شُد
۷	خاموش کنُ و چندین غَم‌خواره مَشو آخِر	آن نَفْس که شُد عاشق، اَمّاره نخواهد شُد