غزل ۶۸۳ مولانا

۱	زِ خاکِ من اگر گَندُم بَرآیَد	از آن گَر نان پَزی مَستی فَزایَد
۲	خَمیر و نانْبا دیوانه گردد	تَنورَش بیتِ مَستانه سُرایَد
۳	اگر بر گورِ من آیی زیارت	تو را خَرپُشته‌اَم رَقْصان نِمایَد
۴	مَیا بی‌دَفْ به گورِ من برادر	که در بَزمِ خدا غمگین نَشایَد
۵	زَنَخْ بَربَسته و در گورْ خُفته	دَهانْ اَفیْون و نُقْلِ یار خایَد
۶	بِدَرّی زان کَفَن بر سینه بَندی	خَراباتی زِ جانَت دَر گُشایَد
۷	زِ هر سو بانگِ جنگ و چَنگِ مَستان	زِ هر کاری به لابُد کار زایَد
۸	مرا حَق از میِ عشق آفریده‌ست	همان عشقَم اگر مَرگَم بِسایَد
۹	مَنَم مَستیّ و اَصْلِ من میِ عشق	بگو از میْ به جُز مَستی چه آید؟
۱۰	به بُرجِ روحِ شَمسُ الدّینِ تبریز	بِپَرَّد روحِ من یک دَم نَپایَد