مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۲۰ – تَسلیم کردنِ مَردْ خود را به آنچه اِلْتماسِ زن بود از طَلَبِ مَعیشت و آن اعتراضِ زن را اِشارَتِ حَق دانستن به نَزدِ عقلِ هر داننده‌یی هست که با گَردَنده، گَرداننده‌یی هست
| ۲۴۴۸ | مَرد زان گَفتن پَشیمان شُد چُنان | کَزْ عَوانی ساعتِ مُردنْ عَوان | |
| ۲۴۴۹ | گفت خَصْمِ جانِ جانْ چون آمدم؟ | بر سَرِ جانْ من لَگَدها چون زَدم؟ | |
| ۲۴۵۰ | چون قَضا آید، فُرو پوشَد بَصَر | تا نَدانَد عقلِ ما پا را زِ سَر | |
| ۲۴۵۱ | چون قَضا بُگْذشت، خود را می‌خَورَد | پَرده بِدْریده، گَریبانْ می‌دَرَد | |
| ۲۴۵۲ | مَرد گفت ای زن پَشیمان می‌شَوَم | گَر بُدَم کافِر، مُسلمان می‌شَوَم | |
| ۲۴۵۳ | من گُنَه‌کارِ تواَم، رَحْمی بِکُن | بَر مَکَن یک بارگیم از بیخ و بُن | |
| ۲۴۵۴ | کافِرِ پیر اَرْ پَشیمان می‌شود | چون که عُذر آرَد، مُسلمان می‌شود | |
| ۲۴۵۵ | حَضرتِ پُر رَحمَت است و پُر کَرَم | عاشقِ او هم وجود و هم عَدَم | |
| ۲۴۵۶ | کُفر و ایمانْ عاشقِ آن کِبْریا | مِسّ و نُقره بَندۀ آن کیمیا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!