مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۲۳ – حَقیر و بی‌خَصْم دیدنِ دیده‌هایِ حِسْ صالِح و ناقۀ صالِح عَلَیْهِ‌السَّلام را، چون خواهد که حَق لشکری را هَلاک کُند در نَظَرِ ایشان حَقیر نِمایَد خَصْمان را و اندک، اگرچه غالِب باشد آن خَصْم وَ یُقَلِّلُکُمْ فی اَعْیُنِهِمْ لِیَقْضِیَ اللّهُ اَمْرًا کانَ مَفْعولاً
| ۲۵۲۰ | ناقۀ صالِح به صورتْ بُد شُتُر | پِیْ بُریدَندَش زِ جَهْل، آن قومِ مُر | |
| ۲۵۲۱ | از برایِ آبْ چون خَصمَش شُدند | نانْ کور و آب کورْ ایشان بُدَند | |
| ۲۵۲۲ | ناقَةُ اللَّهْ آب خورْد از جوی و میغ | آبِ حَق را داشتند از حَقْ دَریغ | |
| ۲۵۲۳ | ناقۀ صالِح چو جسمِ صالِحان | شُد کَمینی در هَلاکِ طالِحان | |
| ۲۵۲۴ | تا بر آن اُمَّت زِ حُکْمِ مرگ و دَرد | ناقَةَ اللّهِ وَسُقیاها چه کرد | |
| ۲۵۲۵ | شِحْنۀ قَهْرِ خدا زیشان بِجُست | خون بَهایِ اُشتُری شهری دُرُست | |
| ۲۵۲۶ | روحْ هَمچون صالِح و تَنْ ناقه است | روحْ اَنْدر وَصْل و تَن در فاقه است | |
| ۲۵۲۷ | روحِ صالِحْ قابِلِ آفات نیست | زَخْم بر ناقه بُوَد، بر ذات نیست | |
| ۲۵۲۸ | روحِ صالِحْ قابِلِ آزار نیست | نورِ یَزدانْ سُغْبۀ کُفّار نیست | |
| ۲۵۲۹ | حَق از آن پیوست با جسمی نَهان | تاش آزارَنْد و بینَد اِمْتِحان | |
| ۲۵۳۰ | بی‌خَبَر کازارِ اینْ آزارِ اوست | آبِ این خُمّْ مُتَّصِل با آبِ جوست | |
| ۲۵۳۱ | زان تَعَلُّق کرد با جسمی اِله | تا که گردد جُمله عالَم را پَناه | |
| ۲۵۳۲ | ناقۀ جسمِ وَلی را بَنده باش | تا شَوی با روحِ صالِحْ خواجه‌تاش | |
| ۲۵۳۳ | گفت صالح چون که کردید این حَسَد | بَعدِ سه روز از خدا نِقْمَت رَسَد | |
| ۲۵۳۴ | بَعدِ سه روزِ دِگَر از جانْ‌سِتان | آفَتی آید که دارد سه نِشان | |
| ۲۵۳۵ | رنگِ رویِ جُملَه‌تان گردد دِگَر | رنگْ رنگِ مُختلف اَنْدر نَظَر | |
| ۲۵۳۶ | روزِ اَوَّل رویَتان چون زَعْفَران | در دُوُم، رو سرُخْ هَمچون اَرْغَوان | |
| ۲۵۳۷ | در سِوُم گردد همه روها سیاه | بعد ازان اَنْدر رَسَد قَهْرِ اِله | |
| ۲۵۳۸ | گَر نِشان خواهید از من زین وَعید | کُرّۀ ناقه به سوی کُهْ دَوید | |
| ۲۵۳۹ | گَر توانیدَش گرفتن، چاره هست | وَرْنه خود مُرغِ امید از دامْ جَست | |
| ۲۵۴۰ | می‌دَویدَند از پِیِ اُشتُر چو سگ | چون شَنیدَند این ازو جُمله به تَگ | |
| ۲۵۴۱ | کس نَتانِسْت اَنْدر آن کُرّه رَسید | رَفت در کُهْسارها، شُد ناپَدید | |
| ۲۵۴۲ | هَمچو روحِ پاکْ کو از نَنْگِ تَن | می‌گُریزد جانِبِ رَبُّ الْمِنَن | |
| ۲۵۴۳ | گفت دیدیْت آن قَضا مُعْلَن شُده‌ست؟ | صورتِ اومید را گَردن زده‌ست؟ | |
| ۲۵۴۴ | کُرّۀ ناقه چه باشد؟ خاطِرَش | که به جا آرید زِاحْسان و بِرَش | |
| ۲۵۴۵ | گَر به جا آید دِلَش رَسْتید ازان | وَرْنه نومیدیْت و ساعِد را گَزان | |
| ۲۵۴۶ | چون شَنیدند این وَعیدِ مُنْکَدِر | چَشمْ بِنْهادند و آن را مُنْتَظِر | |
| ۲۵۴۷ | روزِ اَوَّل رویِ خود دیدند زَرد | می‌زدند از ناامیدی آهِ سَرد | |
| ۲۵۴۸ | سرُخ شُد رویِ همه روزِ دُوُم | نوبَتِ اومید و توبه گشت گُم | |
| ۲۵۴۹ | شُد سِیَه روز سِیُم رویِ همه | حُکْمِ صالح راست شُد بی‌مَلْحَمه | |
| ۲۵۵۰ | چون همه در ناامیدی سَر زَدند | هَمچو مُرغانْ در دو زانو آمدند | |
| ۲۵۵۱ | در نُبی آوَرْد جِبْریلِ اَمین | شَرحِ این زانو زدن را جاثِمین | |
| ۲۵۵۲ | زانو آن دَم زَن که تَعْلیمَت کُنند | وَزْ چُنین زانو زدن بیمَت کُنند | |
| ۲۵۵۳ | مُنتَظِر گشتند زَخمِ قَهْر را | قَهْر آمد، نیست کرد آن شهر را | |
| ۲۵۵۴ | صالِح از خَلْوَت به سویِ شهر رَفت | شهر دید اَنْدر میانِ دود و نَفْت | |
| ۲۵۵۵ | ناله از اَجْزایِ ایشان می‌شَنید | نوحه پیدا، نوحه‌گویانْ ناپَدید | |
| ۲۵۵۶ | زُاسْتخوان‌هاشان شَنید او ناله‌ها | اشکْ‌ریزان جانَشان چون ژاله‌ها | |
| ۲۵۵۷ | صالِح آن بِشْنید و گریه ساز کرد | نوحه بر نوحه‌گَرانْ آغاز کرد | |
| ۲۵۵۸ | گفت ای قومی به باطِلْ زیسته | وَزْ شما من پیشِ حَق بِگْریسته | |
| ۲۵۵۹ | حَق بِگُفته صَبر کُن بر جورَشان | پَندَشان دِهْ، بَسْ نَمانْد از دورَشان | |
| ۲۵۶۰ | من بِگُفته پَند شُد بَند از جَفا | شیرِ پَند از مِهْر جوشَد وَزْ صَفا | |
| ۲۵۶۱ | بَسْ که کردید از جَفا بر جایِ من | شیرِ پَند اَفْسُرد در رَگ‌هایِ من | |
| ۲۵۶۲ | حَق مرا گفته تو را لُطْفی دَهَم | بر سَرِ آن زَخم‌ها مَرهَم نَهَم | |
| ۲۵۶۳ | صاف کرده حَقْ دِلَم را چون سَما | روفْته از خاطِرَم جورِ شما | |
| ۲۵۶۴ | در نَصیحَت من شُده بارِ دِگَر | گفته اَمْثال و سُخَن‌ها چون شِکَر | |
| ۲۵۶۵ | شیرِ تازه از شِکَر اَنْگیخته | شیر و شَهْدی با سُخَن آمیخته | |
| ۲۵۶۶ | در شما چون زَهر گشته آن سُخُن | زان که زَهْرِسْتان بُدیْت از بیخ و بُن | |
| ۲۵۶۷ | چون شَوَم غمگین؟ که غَم شُد سَرنِگون | غَم شما بودیْت ای قَوْمِ حَرون | |
| ۲۵۶۸ | هیچ کَس بر مرگِ غَم نوحه کُند؟ | ریشِ سَر چون شُد، کسی مو بَرکَند؟ | |
| ۲۵۶۹ | رو به خود کرد و بِگُفت ای نوحه‌گر | نوحه‌اَت را می‌نَیَرزَند آن نَفَر | |
| ۲۵۷۰ | کَژْ مَخوان، ای راست‌خوانَنده مُبین | کَیْفَ آسی قُلْ لِقَوْمٍ ظالِمین؟ | |
| ۲۵۷۱ | باز اَنْدر چَشم و دلْ او گریه یافت | رَحْمَتی بی‌عِلَّتی در وِیْ بِتافت | |
| ۲۵۷۲ | قطره می‌بارید و حیران گشته بود | قطرۀ بی‌عِلَّت از دریایِ جود | |
| ۲۵۷۳ | عقلِ او می‌گفت کین گریه زِ چیست؟ | بر چُنان اَفْسوسیان شاید گِریست؟ | |
| ۲۵۷۴ | بر چه می‌گِریی؟ بِگو، بر فِعْلَشان؟ | بر سپاهِ کینه‌توزِ بَد نِشان؟ | |
| ۲۵۷۵ | بر دلِ تاریکِ پُر زَنْگارَشان؟ | بر زبانِ زَهرِ هَمچون مارَشان؟ | |
| ۲۵۷۶ | بر دَم و دَندان سَگْسارانه‌شان؟ | بر دَهان و چَشمِ کَزْدَم خانه‌شان؟ | |
| ۲۵۷۷ | بر سِتیز و تَسْخَر و اَفْسوسَشان؟ | شُکر کُن چون کرد حَق مَحْبوسَشان | |
| ۲۵۷۸ | دَستَشان کَژ، پایَشان کَژ، چَشمْ کَژْ | مِهْرَشان کَژْ، صُلْحَشان کَژْ، خشمْ کَژْ | |
| ۲۵۷۹ | از پِیِ تَقلید و مَعْقولاتِ نَقْل | پا نَهاده بر سَرِ این پیرِ عقل | |
| ۲۵۸۰ | پیرْخَر نه، جُمله گشته پیرْ خَر | از ریایِ چَشم و گوشِ هَمدِگَر | |
| ۲۵۸۱ | از بهشت آوَرْد یَزدانْ بَندگان | تا نِمایَدْشان سَقَر پَروَرْدگان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!