مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۲۷ – دلْ نَهادنِ عَرَب بر اِلْتِماسِ دِلْبَر خویش و سوگند خوردن که دَرین تَسلیمْ مرا حیلَتی و اِمْتِحانی نیست
| ۲۶۵۵ | مَرد گفت اکنون گذشتم از خِلاف | حُکْم داری، تیغ بَرکَش از غِلاف | |
| ۲۶۵۶ | هرچه گویی، من ترا فرمان بَرَم | در بَد و نیک آمدِ آن نَنْگرم | |
| ۲۶۵۷ | در وجودِ تو شَوَم من مُنْعَدِم | چون مُحِبَّم، حُبُّ یُعْمی وَ یُصِم | |
| ۲۶۵۸ | گفت زن آهنگِ بِرَّم می‌کُنی؟ | یا به حیلَت کَشْفِ سِرَّم می‌کُنی؟ | |
| ۲۶۵۹ | گفت وَاللّهْ عالِمِ السِّرِ الْخَفی | کافَرید از خاکْ آدم را صَفی | |
| ۲۶۶۰ | در سه گَز قالَب که دادَش، وانِمود | هرچه در اَلْواح و در اَرْواح بود | |
| ۲۶۶۱ | تا اَبَد هرچه بُوَد او پیشْ پیش | دَرس کرد از عَلَّمَ الْاَسْماء خویش | |
| ۲۶۶۲ | تا مَلَک بی‌خود شُد از تَدریسِ او | قُدسِ دیگر یافت از تَقْدیسِ او | |
| ۲۶۶۳ | آن گُشادیشان کَز آدم رو نِمود | در گُشادِ آسْمان‌هاشان نبود | |
| ۲۶۶۴ | در فَراخیْ عَرصۀ آن پاکْ جان | تَنگ آمد عَرصۀ هفت آسْمان | |
| ۲۶۶۵ | گفت پیغامبر که حَق فرموده است | من نگُنجَم هیچ در بالا و پَست | |
| ۲۶۶۶ | در زمین و آسْمان و عَرش نیز | من نگُنْجَم، این یَقین دان ای عزیز | |
| ۲۶۶۷ | در دلِ مؤمن بِگُنجَم ای عَجَب | گَر مرا جویی، دَران دل‌ها طَلَب | |
| ۲۶۶۸ | گفت اُدْخُل فی عِبادی تَلْتَقی | جَنَّةً مِنْ رُؤْیَتی یا مُتَّقی | |
| ۲۶۶۹ | عَرش با آن نورِ با پَهْنایِ خویش | چون بِدید آن را، بِرَفت از جایِ خویش | |
| ۲۶۷۰ | خود بزرگیْ عَرش باشد بَسْ مَدید | لیکْ صورت کیست چون مَعنی رَسید؟ | |
| ۲۶۷۱ | هر مَلَک می‌گفت ما را پیش ازین | اُلْفَتی می‌بود بر رویِ زمین | |
| ۲۶۷۲ | تُخمِ خِدمَت بر زمین می‌کاشتیم | آن تَعَلُّق ما عَجَب می‌داشتیم | |
| ۲۶۷۳ | کین تَعَلُّق چیست با این خاکَمان | چون سِرشتِ ما بُده‌ست از آسْمان | |
| ۲۶۷۴ | اِلْفِ ما اَنْوارْ با ظُلْمات چیست؟ | چون تَوانَد نور با ظُلْمات زیست؟ | |
| ۲۶۷۵ | آدما آن اِلْفْ از بویِ تو بود | زان که جِسمَت را زمین بُد تار و پود | |
| ۲۶۷۶ | جسمِ خاکَت را ازین جا بافتند | نورِ پاکَت را دَرین جا یافتند | |
| ۲۶۷۷ | این که جانِ ما زِ روحَت یافته‌ست | پیشْ پیشْ از خاکْ آن می‌تافته‌ست | |
| ۲۶۷۸ | در زمین بودیم و غافِل از زمین | غافل از گَنجی که در وِیْ بُد دَفین | |
| ۲۶۷۹ | چون سَفَر فرمود ما را زان مُقام | تَلْخ شُد ما را ازان تَحویلْ کام | |
| ۲۶۸۰ | تا که حُجَّت‌ها هَمی‌گفتیم ما | که به جایِ ما کِه آید ای خدا؟ | |
| ۲۶۸۱ | نورِ این تَسبیح و این تَهْلیل را | می‌فُروشی بَهرِ قال و قیل را؟ | |
| ۲۶۸۲ | حُکْمِ حَقْ گُسْتَرد بَهرِ ما بِساط | که بگویید ازطَریقِ اِنْبِساط | |
| ۲۶۸۳ | هرچه آید بر زَبانْتان بی‌حَذَر | هَمچو طِفْلانِ یگانه با پدر | |
| ۲۶۸۴ | زان که این دَم‌ها چه گَر نالایِق است | رَحْمَتِ من بر غَضَب هم سابق است | |
| ۲۶۸۵ | از پِیِ اِظْهارِ این سَبْقْ ای مَلَک | در تو بِنْهَم داعیه‌یْ اِشْکال و شَک | |
| ۲۶۸۶ | تا بگوییّ و نگیرم بر تو من | مُنْکِرِ حِلْمَم نَیارَد دَم زدن | |
| ۲۶۸۷ | صد پدر، صد مادر اَنْدر حِلْمِ ما | هر نَفَس زایَد، دَر اُفْتَد در فَنا | |
| ۲۶۸۸ | حِلْمِ ایشان کَفِّ بَحْرِ حِلْمِ ماست | کَف رَوَد آید، ولی دریا بجاستْ | |
| ۲۶۸۹ | خود چه گویم پیشِ آن دُرّ این صَدَف | نیست اِلّا کَفِّ کَفِّ کَفِّ کَفّ | |
| ۲۶۹۰ | حَقِّ آن کَف، حَقِّ آن دریایِ صاف | کِامْتِحانی نیست این گفت و نه لاف | |
| ۲۶۹۱ | از سَرِ مِهْر و صَفا است و خُضوع | حَقِّ آن کَس که بِدو دارم رُجوع | |
| ۲۶۹۲ | گَر به پیشَت اِمْتِحان است این هَوَس | اِمْتِحان را اِمْتِحان کُن یک نَفَس | |
| ۲۶۹۳ | سِر مَپوشان تا پَدید آید سِرَم | اَمْر کُن تو هرچه بر وِیْ قادِرَم | |
| ۲۶۹۴ | دلْ مَپوشان تا پَدید آید دِلَم | تا قَبول آرَم هر آنچه قابِلَم | |
| ۲۶۹۵ | چون کُنم؟ در دستِ من چه چاره است؟ | دَرنِگَر تا جانِ من چه کاره است؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!