مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۲۸ – تَعیین کردنِ زنْ طَریقِ طَلَبِ روزیِ کَدْخدایِ خود را و قَبول کردنِ او
| ۲۶۹۶ | گفت زن یک آفتابی تافته‌ست | عالَمی زو روشنایی یافته‌ست | |
| ۲۶۹۷ | نایِبِ رَحْمانْ خلیفه‌یْ کِردگار | شهرِ بغداد است از وِیْ چون بَهار | |
| ۲۶۹۸ | گَر بِپِیوَندی بِدان شَهْ، شَهْ شَوی | سویِ هر اِدْبیر تا کِی می‌رَوی؟ | |
| ۲۶۹۹ | هم‌نِشینیْ مُقْبِلان چون کیمیاست | چون نَظَرْشان کیمیایی خود کجاست؟ | |
| ۲۷۰۰ | چَشمِ اَحمَد بر اَبوبَکری زده | او زِ یک تَصْدیقْ صِدّیق آمده | |
| ۲۷۰۱ | گفت من شَهْ را پَذیرا چون شَوَم؟ | بی‌بَهانه سویِ او من چون رَوَم؟ | |
| ۲۷۰۲ | نِسْبَتی باید مرا، یا حیلَتی | هیچ پیشه راست شُد بی‌آلَتی؟ | |
| ۲۷۰۳ | هَمچو آن مَجُنون که بِشْنید از یکی | که مَرَض آمد به لیلی اندکی | |
| ۲۷۰۴ | گفت آوَهْ بی‌بَهانه چون رَوَم؟ | وَرْ بِمانَم از عِیادتْ چون شَوَم؟ | |
| ۲۷۰۵ | لَیْتَنی کُنْتُ طَبیبًا حاذِقًا | کُنْتُ اَمْشی نَحْوَ لَیلی سابِقًا | |
| ۲۷۰۶ | قُلْ تَعالَوْا گفت حَق ما را بِدان | تا بُوَد شَرمْ‌اِشْکَنی ما را نِشان | |
| ۲۷۰۷ | شبْ‌پَران را گَر نَظَر وآلَت بُدی | روزَشان جولان و خوش‌حالت بُدی | |
| ۲۷۰۸ | گفت چون شاهِ کَرَم مَیْدان رَوَد | عینِ هر بی‌آلَتی، آلَت شود | |
| ۲۷۰۹ | زان که آلَت دَعوی است و هستی است | کارْ در بی‌آلَتیّ و پَستی است | |
| ۲۷۱۰ | گفت کِی بی‌آلَتی سودا کُنم؟ | تا نه من بی‌آلَتی پیدا کُنم | |
| ۲۷۱۱ | پس گواهی بایَدَم بر مُفْلِسی | تا مرا رَحْمی کُند شاهِ غَنی | |
| ۲۷۱۲ | تو گواهی غیرِ گفت‌و‌گو و رَنگ | وا نِما، تا رَحْم آرَد شاهِ شَنگ | |
| ۲۷۱۳ | کین گواهی که زِ گفت و رنگ بُد | نَزدِ آن قاضیِ الْقُضاة آن جَرْح شُد | |
| ۲۷۱۴ | صِدْق می‌خواهد گواهِ حالِ او | تا بِتابَد نورِ او بی‌قالِ او |
بی آلتی به معنی بی ساز وبرگ بودن و بی چیزی