مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۲۹ – هَدیه بُردنِ عَرب سَبویِ آبِ باران از میانِ بادیه سویِ بغداد به امیرُالمؤمِنین بَر پِنْداشت آن که آن‌جا هم قَحْطِ آب است
| ۲۷۱۵ | گفت زن صِدقْ آن بُوَد کَزْ بودِ خویش | پاکْ بَرخیزی تو از مَجْهودِ خویش | |
| ۲۷۱۶ | آبِ باران است ما را در سَبو | مُلْکَت و سَرمایه و اَسْبابِ تو | |
| ۲۷۱۷ | این سَبویِ آب را بَردار و رو | هَدیه ساز و پیشِ شاهَنْشاه شو | |
| ۲۷۱۸ | گو که ما را غیرِ این اَسْباب نیست | در مَفازه هیچ بِهْ زین آب نیست | |
| ۲۷۱۹ | گَر خَزینه‌ش پُر مَتاعِ فاخِر است | این چُنین آبَش نَباشَد، نادر است | |
| ۲۷۲۰ | چیست آن کوزه؟ تَنِ مَحْصورِ ما | اَنْدرو آبِ حَواسِ شورِ ما | |
| ۲۷۲۱ | ای خداوند، این خُم و کوزه‌یْ مرا | دَرپَذیر از فَضْلِ اللّهُ اَشْتَری | |
| ۲۷۲۲ | کوزه‌یی با پنج لوله‌یْ پنج حِس | پاکْ دار این آب را از هر نَجِس | |
| ۲۷۲۳ | تا شود زین کوزه مَنْفَذ سویِ بَحر | تا بگیرد کوزۀ منْ خویِ بَحْر | |
| ۲۷۲۴ | تا چو هَدیه پیشِ سُلْطانَش بَری | پاک بیند، باشَدَش شَهْ مُشْتری | |
| ۲۷۲۵ | بی‌نِهایَت گردد آبَش بَعد از آن | پُر شود از کوزۀ منْ صد جهان | |
| ۲۷۲۶ | لوله‌ها بَربَند و پُر دارَش زِ خُم | گفت غُضُّوا عَنْ هَوًا اَبْصارَکُم | |
| ۲۷۲۷ | ریشِ او پُر بادْ کین هَدیه کِه راست؟ | لایقِ چون او شَهی این است راست | |
| ۲۷۲۸ | زن نمی‌دانست کآن‌جا بر گُذَر | هست جاری دَجلۀ همچون شِکَر | |
| ۲۷۲۹ | در میانِ شهر چون دریا رَوان | پُر زِ کَشتی‌ها و شَسْتِ ماهیان | |
| ۲۷۳۰ | رو بَرِ سُلطان و کار و بار بین | حِسِّ تَجْری تَحْتَهَا الْانْهار بین | |
| ۲۷۳۱ | این چُنین حِس‌ها و اِدْراکاتِ ما | قطره‌یی باشد در آن نَهرِ صَفا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!