مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۳۲ – فَرقْ میانِ آن کِه دَرویش است به خدا و تشنۀ خدا و میانِ آن کِه دَرویش است از خدا و تشنۀ غیر است
| ۲۷۶۴ | نَقْشِ درویش است او، نه اَهلِ نان | نَقْشِ سگ را تو مَیَنداز اُستخوان | |
| ۲۷۶۵ | فَقرِ لُقمه دارد او، نه فَقرِ حَق | پیشِ نَقْشِ مُرده‌‌یی کَم نِهْ طَبَق | |
| ۲۷۶۶ | ماهیِ خاکی بُوَد، دَرویشِ نان | شَکلْ ماهی، لیک از دریا رَمان | |
| ۲۷۶۷ | مُرغِ خانه‌ست او، نَه سیمُرغِ هوا | لوت نوشَد او، نَنوشَد از خدا | |
| ۲۷۶۸ | عاشقِ حَقْ است او بَهرِ نَوال | نیست جانَش عاشقِ حُسن و جَمال | |
| ۲۷۶۹ | گَر تَوَهُّم می‌کُند او عشقِ ذات | ذاتْ نَبْوَد وَهْمِ اَسْما و صِفات | |
| ۲۷۷۰ | وَهْمْ مَخلوق است و مولود آمده‌ست | حَق نَزاییده‌ست، او لَمْ یولَدست | |
| ۲۷۷۱ | عاشق تصویر و وَهْمِ خویشتن | کِی بُوَد از عاشقانِ ذوالْمِنَن؟ | |
| ۲۷۷۲ | عاشقِ آن وَهْم اگر صادق بُوَد | آن مَجازِ او حقیقت‌کَش شود | |
| ۲۷۷۳ | شَرح می‌خواهد بَیانِ این سُخَن | لیک می‌تَرسَم زِ اَفْهامِ کُهَن | |
| ۲۷۷۴ | فَهْم‌هایِ کُهنهٔ کوتَه‌نَظَر | صد خیالِ بَد دَر آرَد در فِکَر | |
| ۲۷۷۵ | بر سَماعِ راستْ هر کَس چیر نیست | لُقمهٔ هر مُرغَکی اَنْجیر نیست | |
| ۲۷۷۶ | خاصه مُرغی، مُرده‌‌یی، پوسیده‌‌یی | پُرخیالی، اَعْمی‌یی، بی‌دیده‌‌یی | |
| ۲۷۷۷ | نَقْشِ ماهی را چه دریا و چه خاک | رَنگِ هِنْدو را چه صابون و چه زاک | |
| ۲۷۷۸ | نَقْش اگر غمگین نِگاری بر وَرَق | او ندارد از غَم و شادی سَبَق | |
| ۲۷۷۹ | صورتَش غمگین و او فارغ از آن | صورتَش خندان و او زان بی‌نِشان | |
| ۲۷۸۰ | وین غَم و شادی که اَنْدر دلْ حَظی‌ست | پیشِ آن شادیّ و غَم جُز نَقْش نیست | |
| ۲۷۸۱ | صورتِ غمگینِ نَقْش از بَهْرِ ماست | تا که ما را یاد آید راهِ راست | |
| ۲۷۸۲ | صورتِ خندانِ نَقْش از بَهرِ توست | تا ازان صورت شود مَعنی دُرُست | |
| ۲۷۸۳ | نَقْش‌هایی کَنْدَرین حَمّام‌هاست | از بُرونِ جامه‌کَن چون جامه‌هاست | |
| ۲۷۸۴ | تا بُرونی، جامه‌ها بینیّ و بَس | جامه بیرون کُن، دَرآ ای هم‌نَفَس | |
| ۲۷۸۵ | زان که با جامه دَرون‌سو راه نیست | تَنْ زِ جان، جامه زِ تَنْ آگاه نیست |
زاک: زاج، انواع نمک آلومینم‌دار اسید سولفوریک که به‌شکل گَرد‌ِ سفید‌رنگِ بی‌بو و با مزه‌ای گَس است و در مواد غذایی، تصفیهٔ آب و فاضلاب و چرم‌سازی به‌کار می‌رود؛ در گذشته برای آن خواص دارویی قائل بودند.
اعمی :کور