مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۳۳ – پیش آمدنِ نَقیبان و دَربانانِ خَلیفه از بَهرِ اِکْرامِ اَعْرابی و پَذیرفتنْ هَدیهٔ او را
| ۲۷۸۶ | آن عَرابی از بیابانِ بَعید | بر دَرِ دارُالْخِلافه چون رَسید | |
| ۲۷۸۷ | پس نَقیبانْ پیشِ اَعْرابی شُدند | بَسْ گُلابِ لُطْف بر جَیْبَشْ زدند | |
| ۲۷۸۸ | حاجَتِ او فَهمَ‌شان شُد بی‌مَقال | کارِ ایشان بُد عَطا پیش از سوآل | |
| ۲۷۸۹ | پس بِدو گفتند یا وَجْهَ الْعَرَب | از کجایی؟ چونی از راه و تَعَب؟ | |
| ۲۷۹۰ | گفت وَجْهَم، گَر مرا وَجْهی دهید | بی‌وجوهَم، چون پَسِ پُشتَم نَهید | |
| ۲۷۹۱ | ای که در روتان نشان مِهْتَری | فَرِّتان خوش‌تر زِ زَرِّ جَعفری | |
| ۲۷۹۲ | ای کِه یک دیدارَتانْ دیدارها | ای نِثارِ دینَتانْ دینارها | |
| ۲۷۹۳ | ای همه یَنْظُر بِنورِ اللّهْ شُده | از بَرِ حَق بَهْرِ بَخشِش آمده | |
| ۲۷۹۴ | تا زَنید آن کیمیاهایِ نَظَر | بر سَرِ مِس‌هایِ اَشخاصِ بَشَر | |
| ۲۷۹۵ | من غریبم، از بیابان آمدم | بر امیدِ لُطْفِ سُلطان آمدم | |
| ۲۷۹۶ | بویِ لُطْفِ او، بیابان‌ها گرفت | ذَرّه‌هایِ ریگ هم جان‌ها گرفت | |
| ۲۷۹۷ | تا بِدین جا بَهرِ دینار آمدم | چون رَسیدم، مَستِ دیدار آمدم | |
| ۲۷۹۸ | بَهرِ نانْ شخصی سویِ نانْبا دَوید | داد جانْ چون حُسنِ نانْبا را بِدید | |
| ۲۷۹۹ | بَهرِ فُرجه شُد یکی تا گُلْسِتان | فُرجهٔ او شُد جَمالِ باغبان | |
| ۲۸۰۰ | هَمچو اَعْرابی که آب از چَهْ کَشید | آبِ حیوان از رُخِ یوسُف چَشید | |
| ۲۸۰۱ | رفت موسی کآتش آرَد او به دست | آتشی دید او که از آتش بِرَست | |
| ۲۸۰۲ | جَست عیسی تا رَهَد از دشمنان | بُردَش آن جَستن به چارُم آسْمان | |
| ۲۸۰۳ | دامِ آدم خوشه‌یی گندم شُده | تا وجودش خوشهٔ مَردم شُده | |
| ۲۸۰۴ | باز آید سویِ دامْ از بَهرِ خَور | ساعِدِ شَهْ یابَد و اِقْبال و فَر | |
| ۲۸۰۵ | طِفْل شُد مَکْتب پِیِ کَسْبِ هُنر | بر امیدِ مُرغْ با لُطْفِ پدر | |
| ۲۸۰۶ | پس زِ مَکْتب آن یکی صَدْری شُده | ماه گانه داده و بَدْری شُده | |
| ۲۸۰۷ | آمده عَبّاسْ حَرب از بَهرِ کین | بَهرِ قَمْعِ اَحمَد و اِسْتیزِ دین | |
| ۲۸۰۸ | گشته دین را تا قیامَت پُشت و رو | در خِلافَت او و فرزندانِ او | |
| ۲۸۰۹ | من بَرین دَر طالِبِ چیز آمدم | صَدْر گشتم، چون به دِهْلیز آمدم | |
| ۲۸۱۰ | آب آوَرْدم به تُحْفه بَهرِ نان | بویِ نانم بُرد تا صَدْرِ جِنان | |
| ۲۸۱۱ | نان بُرون رانْد آدمی را از بهشت | نان مرا اَنْدر بهشتی در سِرِشت | |
| ۲۸۱۲ | رَستَم از آب و زِ نانْ هَمچون مَلَک | بی‌غَرَض گردم بَرین دَر چون فَلَک | |
| ۲۸۱۳ | بی‌غَرَض نَبْوَد به گَردش در جهان | غیرِ جسم و غیرِ جانِ عاشقان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!