مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۳۴ – در بیانِ آن که عاشقِ دنیا بر مِثالِ عاشقِ دیواری‌ست که بَر و تابِ آفتاب زَنَد و جَهْد و جِهاد نکرد تا فَهْم کُند که آن تاب و رونَق از دیوار نیست از قُرصِ آفتاب است در آسْمانِ چهارم، لاجَرَم کُلّی دلْ بر دیوار نَهاد، چون پَرتوِ آفتاب به آفتاب پیوست، او مَحْروم مانْد اَبَدا وَ حیلَ بَیْنَهُمْ وَ بَیْنَ ما یَشْتَهُونَ

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دیدگاه *

نام *

ایمیل *

وب‌ سایت

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.