مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۳۵- مَثَلِ عَرَب اِذا زَنَیْتَ فَازْنِ بِالحُرَّةِ وَ اِذا سَرَقْتَ فَاسْرِقِ الدُّرَّةَ
| ۲۸۱۸ | فَازْنِ بِالْحُرَّه پِیِ این شُد مَثَل | فَاسْرِقِ الدُّرَّة بِدین شُد مُنْتَقَل | |
| ۲۸۱۹ | بَنده سویِ خواجه شُد، او مانْد زار | بویِ گُل شُد سویِ گُل، او مانْد خار | |
| ۲۸۲۰ | او بِمانْده دور از مَطْلوبِ خویش | سَعیْ ضایِع، رنجْ باطِل، پایْ ریش | |
| ۲۸۲۱ | هَمچو صَیّادی که گیرد سایه‌یی | سایه کِی گردد وِرا سَرمایه‌یی؟ | |
| ۲۸۲۲ | سایهٔ مُرغی گرفته مَردْ سخت | مُرغْ حیران گشته بر شاخِ درخت | |
| ۲۸۲۳ | کین مُدَمَّغ بر کِه می‌خندد عَجَب | اینْت باطِل، اینْت پوسیده سَبَب | |
| ۲۸۲۴ | وَرْ تو گویی جُزوْ پیوسته‌یْ کُل است | خار می‌خور، خارْ مَقْرونِ گُل است | |
| ۲۸۲۵ | جُز زِ یک رو نیست پیوسته به کُل | وَرْنه خود باطِل بُدی بَعْثِ رُسُل | |
| ۲۸۲۶ | چون رَسولان از پِیِ پیوستن‌اَند | پَسْ چه پیونَدنْدَشان چون یک تَن‌اَند؟ | |
| ۲۸۲۷ | این سُخَن پایان ندارد ای غُلام | روزْ بی‌گَهْ شُد، حِکایَت کُن تمام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!