مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۳۶- سِپُردنِ عَرَب هَدیه را، یعنی سَبو را، به غُلامانِ خلیفه
| ۲۸۲۸ | آن سَبویِ آب را در پیش داشت | تُخمِ خِدمَت را در آن حَضرتْ بِکاشت | |
| ۲۸۲۹ | گفت این هَدیه بِدان سُلطان بَرید | سایِلِ شَهْ را زِ حاجَت واخَرید | |
| ۲۸۳۰ | آبِ شیرین و سَبویِ سَبز و نو | زآبِ بارانی که جمع آمد به گَو | |
| ۲۸۳۱ | خنده می‌آمد نَقیبان را از آن | لیکْ پَذْرُفتند آن را هَمچو جان | |
| ۲۸۳۲ | زان که لُطْفِ شاهِ خوبِ باخَبَر | کرده بود اَنْدر همه اَرکان اَثَر | |
| ۲۸۳۳ | خویِ شاهان در رَعیَّت جا کُند | چَرخِ اَخْضَر خاک را خَضْرا کُند | |
| ۲۸۳۴ | شَهْ چو حوضی دان، حَشَم چون لوله‌ها | آب از لوله رَوانْ در گوله‌ها | |
| ۲۸۳۵ | چون که آبِ جُمله از حوضی‌ست پاک | هر یکی آبی دَهَد خوش ذوقْناک | |
| ۲۸۳۶ | وَرْ در آن حوضْ آبْ شور است و پَلید | هر یکی لوله همان آرَد پَدید | |
| ۲۸۳۷ | زان که پیوسته‌ست هر لوله به حوض | خَوْض کُن در مَعنیِ این حَرف، خَوْض | |
| ۲۸۳۸ | لُطْفِ شاهَنْشاهِ جانِ بی‌وَطَن | چون اَثَر کرده‌ست اَنْدر کُلِّ تَن؟ | |
| ۲۸۳۹ | لُطْفِ عقلِ خوش‌نَهادِ خوش‌نَسَب | چون همه تَن را دَر آرَد در اَدَب؟ | |
| ۲۸۴۰ | عشقِ شَنْگِ بی‌قَرارِ بی‌سُکون | چون دَر آرَد کُلِّ تَن را در جُنون؟ | |
| ۲۸۴۱ | لُطْفِ آبِ بَحْر کو چون کوثر است | سَنگ‌ریزَ‌ش جُمله دُرّ و گوهر است | |
| ۲۸۴۲ | هر هُنر کاُسْتا بِدان مَعْروف شُد | جانِ شاگردان بِدان موصوف شُد | |
| ۲۸۴۳ | پیشِ اُستادِ اصولی هم اصول | خوانَد آن شاگردِ چُستِ با حُصول | |
| ۲۸۴۴ | پیشِ اُستاد فَقیهْ آن فِقْه‌خوان | فِقْه خوانَد نه اصول اَنْدر بَیان | |
| ۲۸۴۵ | پیشِ اُستادی که او نَحْوی بُوَد | جانِ شاگردش از او نَحْوی شود | |
| ۲۸۴۶ | باز اُستادی که او مَحْوِ رَهْ است | جانِ شاگردش ازو مَحْوِ شَهْ است | |
| ۲۸۴۷ | زین همه انواعِ دانشْ روزِ مرگ | دانشِ فَقر است سازِ راه و بَرگ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!