مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۰ – وَصیَّت کردنِ رسولْ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ، عَلی را کَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ که چون هر کسی به نوعِ طاعَتی تَقَرُّب جویَد به حَق، تو تَقَرُّب جویْ به صُحبَتِ عاقل و بَندهٔ خاص، تا ازیشان همه پیشقَدَمتَر باشی
۲۹۷۲ | گفت پیغامبر علی را کِی علی | شیرِ حَقّی، پَهْلَوانِ پُردلی | |
۲۹۷۳ | لیکْ بر شیری مَکُن هم اِعْتِماد | اَنْدر آ در سایهٔ نَخْلِ امید | |
۲۹۷۴ | اَنْدر آ در سایهٔ آن عاقِلی | کِشْ نَدانَد بُرد از رَهْ ناقِلی | |
۲۹۷۵ | ظِلِّ او اَنْدر زمین چون کوهِ قاف | روحِ او سیمُرغِ بَسْ عالیطَواف | |
۲۹۷۶ | گَر بگویم تا قیامَت نَعْتِ او | هیچ آن را مَقطَع و غایَتْ مَجو | |
۲۹۷۷ | در بَشَر روپوش کردهست آفتاب | فَهْم کُن، وَاللّهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
۲۹۷۸ | یا علی از جُملهٔ طاعاتِ راه | بَر گُزین تو سایهٔ خاصِ اِله | |
۲۹۷۹ | هر کسی در طاعَتی بُگْریختند | خویشتن را مَخْلَصی اَنْگیختند | |
۲۹۸۰ | تو بُرو در سایهٔ عاقل گُریز | تا رَهی زان دشمنِ پنهانسِتیز | |
۲۹۸۱ | از همه طاعاتْ اینَت بهتر است | سَبْق یابی بر هر آن سابِق که هست | |
۲۹۸۲ | چون گرفتَت پیر، هین تَسلیم شو | هَمچو موسی زیرِ حُکْمِ خِضْر رو | |
۲۹۸۳ | صَبر کُن بر کارِ خِضْری بینِفاق | تا نگوید خِضْر رو، هذا فِراقْ | |
۲۹۸۴ | گَرچه کَشتی بِشْکَند، تو دَمْ مَزَن | گَرچه طِفْلی را کُشَد، تو مو مَکَن | |
۲۹۸۵ | دستِ او را حَق چو دستِ خویش خوانْد | تا یَدُ اللّهْ فَوْقِ اَیْدیهِمْ بِرانْد | |
۲۹۸۶ | دستِ حَق میرانَدَش، زندهش کُند | زنده چِه بْوَد؟ جانِ پایندهش کُند | |
۲۹۸۷ | هرکِه تنها نادرا این رَهْ بُرید | هم به عَوْنِ هِمَّت پیران رَسید | |
۲۹۸۸ | دستِ پیر از غایِبانْ کوتاه نیست | دستِ او جُز قَبْضۀ اللّه نیست | |
۲۹۸۹ | غایبان را چون چُنین خِلْعَت دَهَند | حاضران از غایبانْ لا شک بِهْاَند | |
۲۹۹۰ | غایبان را چون نَواله میدَهَند | پیشِ مِهْمان تا چه نِعْمَتها نَهَند؟ | |
۲۹۹۱ | کو کسی کو پیشِ شَهْ بَندَد کَمَر | تا کسی کو هست بیرون سویِ دَر؟ | |
۲۹۹۲ | چون گُزیدی پیر، نازکْدل مَباش | سُست و ریزیده چو آب و گِل مَباش | |
۲۹۹۳ | وَرْ به هر زَخمی تو پُر کینه شَوی | پَس کُجا بیصَیقلْ آیینه شَوی؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!