مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۲ – رَفتن گُرگ و روباه در خِدمَتِ شیر به شکار
| ۳۰۲۶ | شیر و گُرگ و روبَهی بَهرِ شکار | رفته بودند از طَلَب در کوهْسار | |
| ۳۰۲۷ | تا به پُشتِ هَمدِگَر بر صَیْدها | سخت بَر بَندند بارِ قَیدها | |
| ۳۰۲۸ | هر سه با هم اَنْدر آن صَحرایِ ژَرْف | صَیْدها گیرند بسیار و شِگَرْف | |
| ۳۰۲۹ | گَرچه زیشان شیرِ نَر را نَنگ بود | لیک کرد اِکْرام و هَمراهی نِمود | |
| ۳۰۳۰ | این چُنین شَهْ را زِ لشِکَر زَحمَت است | لیک هَمره شُد، جَماعَت رَحمَت است | |
| ۳۰۳۱ | این چُنین مَهْ را زِ اَخْتَر نَنگ‌هاست | او میانِ اَخْتَرانْ بَهرِ سَخاست | |
| ۳۰۳۲ | اَمرِ شاوِرْهُمْ پَیَمبَر را رَسید | گَرچه رایی نیست رایش را نَدید | |
| ۳۰۳۳ | در تَرازو، جو رَفیقِ زَرْ شُده‌ست | نه از آن که جو چو زَرْ جوهر شُده‌ست | |
| ۳۰۳۴ | روحْ قالَب را کُنون هَمره شُده‌ست | مُدّتی سگْ حارِسِ دَرگَهْ شُده‌ست | |
| ۳۰۳۵ | چون که رفتند این جَماعَت سویِ کوه | در رِکابِ شیرِ با فَرّ و شُکوه | |
| ۳۰۳۶ | گاوِ کوهیّ و بُز و خرگوشِ زَفْت | یافتند و کارِ ایشان پیش رَفت | |
| ۳۰۳۷ | هرکِه باشد در پِیِ شیرِ حِراب | کَم نیایَد روز و شب او را کَباب | |
| ۳۰۳۸ | چون زِ کُهْ در پیشه آوَرْدَندَشان | کُشته و مَجْروح و اَنْدر خونْ کَشان | |
| ۳۰۳۹ | گُرگ و روبَه را طَمَع بود اَنْدر آن | که رَوَد قِسْمَت به عدلِ خُسروان | |
| ۳۰۴۰ | عکسِ طَمْعِ هر دوشان بر شیر زد | شیر دانست آن طَمَع‌ها را سَنَد | |
| ۳۰۴۱ | هرکِه باشد شیرِ اسرار و امیر | او بِدانَد هرچه اندیشد ضَمیر | |
| ۳۰۴۲ | هین نِگَه دار ای دلِ اندیشه‌خو | دلْ زِ اندیشه‌یْ بَدی در پیشِ او | |
| ۳۰۴۳ | دانَد و خَر را هَمی‌رانَد خَموش | در رُخَت خندد برایِ روی‌ْپوش | |
| ۳۰۴۴ | شیر چون دانست آن وَسواسَشان | وا نگُفت و داشت آن دَمْ پاسَشان | |
| ۳۰۴۵ | لیک با خود گفت بِنْمایَم سِزا | مَر شما را ای خَسیسانِ گدا | |
| ۳۰۴۶ | مَر شما را بَسْ نیامَد رایِ من؟ | ظَنَّتان این است در اِعْطایِ من؟ | |
| ۳۰۴۷ | ای عُقول و رایَتان از رایِ من | از عَطاهایِ جهانْ‌آرایِ من | |
| ۳۰۴۸ | نَقْش با نَقّاش چِه اسْگالَد دِگَر | چون سِگالِش اوش بَخشید و خَبَر | |
| ۳۰۴۹ | این چُنین ظَنِّ خَسیسانه به من | مَر شما را بود نَنگانِ زَمَن؟ | |
| ۳۰۵۰ | ظانّینْ بِاللّهِ ظَنَّ السَّوْء را | گَر نَبُرَّم، سَر بُوَد عینِ خَطا | |
| ۳۰۵۱ | وا رَهانَم چَرخ را از نَنگَتان | تا بِمانَد در جهان این داستان | |
| ۳۰۵۲ | شیر با این فکر می‌زد خنده فاش | بر تَبَسُّم‌هایِ شیر، ایمِن مَباش | |
| ۳۰۵۳ | مالِ دنیا شُد تَبَسُّم‌هایِ حَق | کرد ما را مَست و مَغرور و خَلَق | |
| ۳۰۵۴ | فقر و رَنْجوری بِهْ اَسْتَت ای سَنَد | کان تَبَسُّم دامِ خود را بَر کَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!