مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۳ – اِمْتِحان کردنِ شیرْ گرگ را و گفتن که پیش آی ای گُرگ بَخْش کُن صَیْدها را میانِ ما
| ۳۰۵۵ | گفت شیر ای گُرگ این را بَخشْ کُن | مَعْدِلَت را نو کُن ای گُرگِ کُهُن | |
| ۳۰۵۶ | نایبِ من باش در قِسْمَت‌گَری | تا پَدید آید که تو چه گوهری | |
| ۳۰۵۷ | گفت ای شَهْ گاوِ وحشی بَخشِ توست | آن بزرگ و تو بزرگ و زَفْت و چُست | |
| ۳۰۵۸ | بُز مرا، که بُز میانه‌ست و وَسَط | روبَها خرگوش بِسْتان بی‌غَلَط | |
| ۳۰۵۹ | شیر گفت ای گُرگ چون گفتی؟ بِگو | چون که من باشم، تو گویی ما و تو؟ | |
| ۳۰۶۰ | گُرگ خود چه سگ بُوَد کو خویش دید | پیشِ چون من شیرِ بی‌مِثْل و نَدید؟ | |
| ۳۰۶۱ | گفت پیش آ، ای خَری کو خود خَرید | پیشش آمد، پَنجه زد او را دَرید | |
| ۳۰۶۲ | چون نَدیدَش مَغز و تَدبیرِ رَشید | در سیاسَت پوستَش از سَر کَشید | |
| ۳۰۶۳ | گفت چون دیدِ مَنَت زِ خود نَبُرد | این چُنین جان را بِبایَد زارْ مُرد | |
| ۳۰۶۴ | چون نبودی فانی اَنْدر پیشِ من | فَضْل آمد مَر تو را گَردن زدن | |
| ۳۰۶۵ | کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ جُز وَجْهِ او | چون نه‌یی در وَجْهِ او، هستی مَجو | |
| ۳۰۶۶ | هرکِه اَنْدر وَجْهِ ما باشد فَنا | کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ نَبْوَد جَزا | |
| ۳۰۶۷ | زان که در اِلّاست او از لا گُذشت | هرکِه در اِلّاست، او فانی نگشت | |
| ۳۰۶۸ | هرکِه بر دَر او من و ما می‌زَنَد | رَدِّ باب است او و بر لا می‌تَنَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!