مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۵ – اَدب کردنِ شیرْ گُرگ را که در قِسْمَتْ بی‌اَدَبی کرده بود
| ۳۱۱۵ | گُرگ را بَر کَنْد سَر آن سَرفَراز | تا نَمانَد دوسَریّ و امتیاز | |
| ۳۱۱۶ | فَانْتَقَمْنا مِنْهُم است ای گُرگِ پیر | چون نبودی مُرده در پیشِ امیر | |
| ۳۱۱۷ | بعد از آن، رو شیر با روباه کرد | گفت این را بَخشْ کُن از بَهْرِ خَورْد | |
| ۳۱۱۸ | سَجده کرد و گفت کین گاوِ سَمین | چاشْت‌خورْدَت باشد ای شاهِ گُزین | |
| ۳۱۱۹ | وین بُز از بَهرِ میانِ روز را | یَخْنی‌یی باشد شَهِ پیروز را | |
| ۳۱۲۰ | وان دِگَر خرگوشْ بَهرِ شام هم | شبْ‌چَره‌یْ این شاهِ با لُطْف و کَرَم | |
| ۳۱۲۱ | گفت ای روبَه تو عَدلْ اَفْروختی | این چُنین قِسْمَت زِ کی آموختی؟ | |
| ۳۱۲۲ | از کجا آموختی این، ای بزرگ؟ | گفت ای شاهِ جهان از حالِ گُرگ | |
| ۳۱۲۳ | گفت چون در عشقِ ما گشتی گِرو | هر سه را بَرگیر و بِسْتان و بُرو | |
| ۳۱۲۴ | روبَها چون جُملگی ما را شُدی | چونْت آزاریم، چون تو ما شُدی؟ | |
| ۳۱۲۵ | ما تو را و جُمله اِشْکارانْ تو را | پایْ بر گَردونِ هفتم نِهْ، بَرآ | |
| ۳۱۲۶ | چون گرفتی عِبْرت از گُرگِ دَنی | پس تو روبَهْ نیستی، شیرِ مَنی | |
| ۳۱۲۷ | عاقل آن باشد که گیرد عِبْرت از | مرگِ یاران، در بَلایِ مُحْتَرَز | |
| ۳۱۲۸ | روبَهْ آن دَمْ بر زبان صد شُکر رانْد | که مرا شیر از پِیِ آن گُرگ خوانْد | |
| ۳۱۲۹ | گَر مرا اوَّل بِفَرمودی که تو | بَخش کُن این را، کِه بُردی جان ازو؟ | |
| ۳۱۳۰ | پَس سِپاسْ او را، که ما را در جهان | کرد پیدا از پَسِ پیشینیان | |
| ۳۱۳۱ | تا شَنیدیم آن سیاست‌هایِ حَق | بر قُرونِ ماضیه اَنْدر سَبَق | |
| ۳۱۳۲ | تا که ما از حالِ آن گُرگانِ پیش | هَمچو روبَهْ پاسِ خود داریم و خویش | |
| ۳۱۳۳ | اُمَّتِ مَرحومه زین رو خوانْدَمان | آن رَسولِ حَقّ و صادق در بَیان | |
| ۳۱۳۴ | استخوان و پَشمِ آن گُرگانْ عِیان | بِنْگَرید و پَند گیرید ای مِهان | |
| ۳۱۳۵ | عاقل از سَر بِنْهَد این هستیّ و باد | چون شَنید اَنْجامِ فرعونان و عاد | |
| ۳۱۳۶ | وَرْ بِنَنْهَد دیگران از حالِ او | عِبْرتی گیرند از اِضْلالِ او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!