مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۶ – تَهدید کَردن نوح عَلَیْه‌السَّلام مَر قوم را که با من مَپیچید، که من روپوشَم، با خدایْ می‌پیچید در میانِ این به حقیقت ای مَخْذولان
| ۳۱۳۷ | گفت نوح ای سَرکَشان منْ من نی اَم | من زِ جانْ مُردم، به جانان می‌زِیَم | |
| ۳۱۳۸ | چون بِمُردم از حَواسِ بوالْبَشَر | حَق مرا شُد سَمْع و اِدْراک و بَصَر | |
| ۳۱۳۹ | چون که منْ من نیستم، این دَمْ زِ هوست | پیشِ این دَمْ هرکِه دَم زد، کافِر اوست | |
| ۳۱۴۰ | هست اَنْدر نَقْشِ این روباهْ شیر | سویِ این روبَهْ نَشایَد شُد دلیر | |
| ۳۱۴۱ | گَر زِ رویِ صورتَش می‌نَگْرَوی | غُرِّهْ شیران ازو می‌نَشْنَوی | |
| ۳۱۴۲ | گَر نبودی نوح را از حَق یَدی | پس جهانی را چرا بَر هَم زدی؟ | |
| ۳۱۴۳ | صد هزاران شیر بود او در تَنی | او چو آتش بود و عالَم خَرمَنی | |
| ۳۱۴۴ | چون که خَرمَن پاسِ عُشْرِ او نداشت | او چُنان شُعله بر آن خَرمَن گُماشت | |
| ۳۱۴۵ | هرکِه او در پیشِ این شیرِ نَهان | بی‌اَدَب چون گُرگ بُگْشایَد دَهان | |
| ۳۱۴۶ | هَمچو گُرگ آن شیر بَر دَرّانَدَش | فَانْتَقَمْنا مِنْهُمُ بَر خوانَدَش | |
| ۳۱۴۷ | زَخمْ یابَد هَمچو گُرگ از دستِ شیر | پیشِ شیرْ اَبْله بُوَد کو شُد دلیر | |
| ۳۱۴۸ | کاشکی آن زَخمْ بر تَن آمدی | تا بُدی کایمان و دلْ سالم بُدی | |
| ۳۱۴۹ | قوَّتَم بُگْسَست چون این‌جا رَسید | چون توانم کرد این سِرّ را پَدید؟ | |
| ۳۱۵۰ | هَمچو آن روبَهْ کَمِ اِشْکَم کُنید | پیشِ او روباه‌بازی کَم کُنید | |
| ۳۱۵۱ | جُمله ما و من به پیشِ او نَهید | مُلْکْ مُلْکِ اوست، مُلْکْ او را دَهید | |
| ۳۱۵۲ | چون فقیر آیید اَنْدر راهِ راست | شیر و صیدِ شیرْ خود آنِ شماست | |
| ۳۱۵۳ | زان که او پاک است و سُبْحانْ وَصْفِ اوست | بی‌نیاز است او زِ نَغْز و مَغز و پوست | |
| ۳۱۵۴ | هر شکار و هر کَراماتی که هست | از برایِ بَندگانِ آن شَهْ است | |
| ۳۱۵۵ | نیست شَهْ را طَمْع، بَهرِ خَلْق ساخت | این همه دولَت، خُنُک آن کو شناخت | |
| ۳۱۵۶ | آن کِه دولت آفرید و دو سَرا | مُلْک و دولت‌ها چه کار آید وِرا؟ | |
| ۳۱۵۷ | پیشِ سُبْحانْ پَس نِگَه دارید دل | تا نگردید از گُمانِ بَدْ خَجِل | |
| ۳۱۵۸ | کو بِبینَد سِرّ و فکر و جُست و جو | هَمچو اَنْدر شیرِ خالِصْ تارِ مو | |
| ۳۱۵۹ | آن کِه او بی‌نَقْشْ ساده‌سینه شُد | نَقْش‌هایِ غَیْب را آیینه شُد | |
| ۳۱۶۰ | سِرِّ ما را بی‌گُمان موقِن شود | زان که مؤمنْ آیِنه‌یْ مؤمن بُوَد | |
| ۳۱۶۱ | چون زَنَد او نَقدِ ما را بر مِحَک | پس یَقین را باز دانَد او زِ شک | |
| ۳۱۶۲ | چون شود جانَش مِحَکِّ نَقْدها | پس بِبینَد قَلْب را و قَلْب را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!