مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۴۸ – آمدنِ مِهْمان پیشِ یوسُف عَلَیْهِ‌السَّلام و تَقاضا کردنِ یوسُف عَلَیْهِ‌السَّلام ازو تُحْفه و اَرْمَغان
| ۳۱۷۰ | آمد از آفاقْ یارِ مِهْربان | یوسُفِ صِدّیق را شُد میهمان | |
| ۳۱۷۱ | کاشْنا بودند وَقتِ کودکی | بر وِساده‌یْ آشنایی مُتَّکی | |
| ۳۱۷۲ | یاد دادش جورِ اِخْوان و حَسَد | گفت کان زنجیر بود و ما اَسَد | |
| ۳۱۷۳ | عارْ نَبْوَد شیر را از سِلْسِله | نیست ما را از قَضایِ حَقْ گِله | |
| ۳۱۷۴ | شیر را بر گَردن اَرْ زنجیر بود | بر همه زَنجیرسازانْ میر بود | |
| ۳۱۷۵ | گفت چون بودی زِ زندان و زِ چاه؟ | گفت هَمچون در مُحاق و کاسْتْ ماه | |
| ۳۱۷۶ | در مُحاقْ اَرْ ماهِ نو گردد دوتا | نی در آخِر بَدْر گردد بر سَما؟ | |
| ۳۱۷۷ | گَرچه دُردانه به هاوَن کوفْتند | نورِ چَشم و دل شُد و بینَد بُلند | |
| ۳۱۷۸ | گندمی را زیرِ خاک انداختند | پَسْ زِ خاکَش خوشه‌ها بَر ساختند | |
| ۳۱۷۹ | بارِ دیگر کوفْتَنْدَش زآسیا | قیمَتَش اَفْزود و نان شُد جانْ‌فَزا | |
| ۳۱۸۰ | بازْ نان را زیرِ دَندان کوفْتند | گشت عقل و جان و فَهْمِ هوشْمَند | |
| ۳۱۸۱ | باز آن جانْ چون که مَحْوِ عشق گشت | یُعْجِبُ الزُّرّاع آمد بَعدِ کَشت | |
| ۳۱۸۲ | این سُخَن پایان ندارد، بازگَرد | تا که با یوسُف چه گفت آن نیکْ مَرد | |
| ۳۱۸۳ | بَعدِ قِصّه گُفتَنَش گفت ای فُلان | هین چه آوردی تو ما را اَرْمَغان؟ | |
| ۳۱۸۴ | بر دَرِ یارانْ تَهی‌دَست آمدن | همچو بی‌گندم سویِ طاحون شُدن | |
| ۳۱۸۵ | حَقْ تَعالی خَلْق را گوید به حَشْر | اَرْمَغان کو از برایِ روزِ نَشْر؟ | |
| ۳۱۸۶ | جِئْتُمونا وَ فُرادی بی‌نَوا | هم بِدان سان که خَلَقْناکُم کَذا | |
| ۳۱۸۷ | هین چه آوردید دست‌آویز را؟ | اَرْمَغانی روزِ رَستاخیز را؟ | |
| ۳۱۸۸ | یا امیدِ بازگَشتَنْتان نبود؟ | وَعدهٔ امروزْ باطِلْتان نِمود؟ | |
| ۳۱۸۹ | مُنْکِری مِهْمانی‌اَش را از خَری | پَس زِ مَطْبَخْ خاک و خاکِستَر بَری | |
| ۳۱۹۰ | وَر نه‌یی مُنْکِر، چُنین دستِ تَهی | در دَرِ آن دوست چون پا می‌نَهی؟ | |
| ۳۱۹۱ | اندکی صَرفه بِکُن از خواب و خَور | اَرْمَغان بَهرِ مُلاقاتَش بِبَر | |
| ۳۱۹۲ | شو قَلیلُ النَّوْمِ مِمّا یَهْجَعون | باش در اَسْحارْ از یَسْتَغْفِرون | |
| ۳۱۹۳ | اندکی جُنْبِش بِکُن هَمچون جَنین | تا بِبَخشَنْدَت حَواسِ نورْبین | |
| ۳۱۹۴ | وَزْ جهانِ چون رَحِمْ بیرون رَوی | از زمین در عَرصهٔ واسِعْ شَوی | |
| ۳۱۹۵ | آن که اَرْضُ اللّهِ واسِعْ گفته‌اند | عَرصه‌یی دان کانْبیا در رفته‌اند | |
| ۳۱۹۶ | دل نگردد تَنگْ زان عَرصه‌یْ فَراخ | نَخْلِ تَر آن‌جا نگردد خُشکْ شاخ | |
| ۳۱۹۷ | حامِلی تو مَر حواسَت را کُنون | کُنْد و مانْده می‌شویّ و سَرنِگون | |
| ۳۱۹۸ | چون که مَحْمولی نه حامِلْ وَقتِ خواب | مانْدگی رَفت و شُدی بی‌رنج و تاب | |
| ۳۱۹۹ | چاشْنی‌یی دانْ تو حالِ خواب را | پیشِ مَحْمولیِّ حالِ اَوْلیا | |
| ۳۲۰۰ | اَوْلیا اَصْحابِ کَهْف‌اَند ای عَنود | در قیام و در تَقَلُّب هُمْ رُقود | |
| ۳۲۰۱ | می‌کَشَدْشان بی‌تَکَلُّف در فِعال | بی‌خَبَر ذاتَ الْیَمینْ ذاتَ الشِّمال | |
| ۳۲۰۲ | چیست آن ذاتَ الْیَمین؟ فِعْلِ حَسَن | چیست آن ذاتَ الشِّمال؟ اَشْغالِ تَن | |
| ۳۲۰۳ | می‌رَوَد این هر دو کار از اَنْبیا | بی‌خَبَر زین هر دو ایشانْ چون صَدا | |
| ۳۲۰۴ | گَر صَدایَت بِشْنَوانَد خیر و شَر | ذاتِ کُهْ باشد زِ هر دو بی‌خَبَر |
تعقیب
[…] حواشی استاد فروزانفر: این حکایت را مولانا در مثنوی ( دفتر اوّل بخش ۱۴۸و ۱۴۹) به نظم آورده است و عوفی در باب شانزدهم از قسم اوّل شبیه […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!