مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۵ – اوَّل کسی که در مُقابلهٔ نَصْ قیاس آوَرد، اِبلیس بود
| ۳۴۱۰ | اوَّل آن کَسْ کین قیاسَک‌ها نِمود | پیشِ اَنْوارِ خدا، اِبْلیس بود | |
| ۳۴۱۱ | گفت نار از خاکْ بی‌شک بهتر است | من زِ نار و او زِ خاکِ اَکْدَر است | |
| ۳۴۱۲ | پس قیاسِ فَرعْ بر اَصلَش کُنیم | او زِ ظُلْمَت، ما زِ نورِ روشنیم | |
| ۳۴۱۳ | گفت حَق نه، بلکه لا اَنْساب شُد | زُهد و تَقوی فَضْل را مِحْراب شُد | |
| ۳۴۱۴ | این نه میراثِ جهانِ فانی است | که به اَنْسابَش بیابی، جانی است | |
| ۳۴۱۵ | بلکه این میراث‌هایِ اَنْبیاست | وارثِ اینْ جان‌هایِ اَتْقیاست | |
| ۳۴۱۶ | پورِ آن بوجَهْل شُد مؤمن عِیان | پورِ آن نوحِ نَبی از گُم‌رَهان | |
| ۳۴۱۷ | زادهٔ خاکی مُنَوَّر شُد چو ماه | زادهٔ آتش تویی، رو روسیاه | |
| ۳۴۱۸ | این قیاسات و تَحَرّی روزِ ابر | یا به شب، مَر قِبْله را کرده‌ست حَبْر | |
| ۳۴۱۹ | لیک با خورشید و کعبه پیشِ رو | این قیاس و این تَحَرّی را مَجو | |
| ۳۴۲۰ | کعبه نادیده مَکُن، رو زو مَتاب | از قیاس، اللّهُ اَعْلَمْ بِالصَّواب | |
| ۳۴۲۱ | چون صَفیری بِشْنَوی از مُرغِ حَق | ظاهرش را یاد گیری چون سَبَق | |
| ۳۴۲۲ | وان‌گَهی از خود قیاساتی کُنی | مَر خیالِ مَحْض را ذاتی کُنی | |
| ۳۴۲۳ | اِصْطِلاحاتی‌ست مَر اَبْدال را | که نباشد زان خَبَر اَقْوال را | |
| ۳۴۲۴ | مَنْطِقُ الطَّیْری به صَوت آموختی | صد قیاس و صد هَوَس اَفْروختی | |
| ۳۴۲۵ | هَمچو آن رَنْجورْ دل‌ها از تو خَسْت | کَر به پِنْدارِ اِصابَت گشته مَست | |
| ۳۴۲۶ | کاتِبِ آن وَحْی زان آوازِ مُرغ | بُرده ظَنّی کو بُوَد هَمْبازِ مُرغ | |
| ۳۴۲۷ | مُرغْ پَرّی زَد، مَر او را کور کرد | نَکْ فُرو بُردَش به قَعْرِ مرگ و دَرد | |
| ۳۴۲۸ | هین به عکسی یا به ظَنّی هم شما | دَر مَیُفتید از مَقاماتِ سَما | |
| ۳۴۲۹ | گَرچه هاروتید و ماروت و فُزون | از همه، بر بامِ نَحْنُ الصّافّون | |
| ۳۴۳۰ | بر بَدی‌هایِ بَدان رَحمَت کُنید | بر مَنیّ و خویش‌بین لَعْنَت کُنید | |
| ۳۴۳۱ | هین مَبادا غَیرت آید از کَمین | سَرنِگون اُفْتید در قَعْرِ زمین | |
| ۳۴۳۲ | هر دو گفتند ای خدا فرمانْ تو راست | بی اَمانِ تو اَمانی خود کجاست؟ | |
| ۳۴۳۳ | این هَمی گفتند و دِلْشان می‌طَپید | بَد کجا آید زِ ما نِعْمَ الْعَبید؟ | |
| ۳۴۳۴ | خارْ خارِ دو فرشته هم نَهِشْت | تا که تُخْمِ خویش‌بینی را نَکِشْت | |
| ۳۴۳۵ | پس هَمی گفتند کِی اَرْکانیان | بی‌خَبَر از پاکیِ روحانیان | |
| ۳۴۳۶ | ما بَرین گَردون تُتُق‌ها می‌تَنیم | بر زمین آییم و شادُرْوان زَنیم | |
| ۳۴۳۷ | عدلْ توزیم و عبادت آوَریم | باز هر شب سویِ گَردون بَر پَریم | |
| ۳۴۳۸ | تا شَویم اُعْجوبهٔ دورِ زمان | تا نَهیم اَنْدر زمینْ اَمن و اَمان | |
| ۳۴۳۹ | آن قیاسِ حالِ گَردون بر زمین | راست نایَد،فرق دارد در کَمین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!