مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۶ – در بَیانِ آن که حالِ خود و مَستیِّ خودْ پنهان باید داشت از جاهِلان
| ۳۴۴۰ | بِشْنو اَلْفاظِ حَکیمِ پَرده‌‌یی | سَر همان جا نِهْ که باده خَورده‌‌یی | |
| ۳۴۴۱ | چون که از میخانه مَستی ضال شُد | تَسْخَر و بازیچهٔ اَطْفال شُد | |
| ۳۴۴۲ | می‌فُتَد او سو به سو بر هر رَهی | در گِل و می‌خَندَدَش هر اَبْلَهی | |
| ۳۴۴۳ | او چُنین و کودکان اَنْدر پِی‌اَش | بی‌خَبَر از مَستی و ذوقِ مِیْ‌اَش | |
| ۳۴۴۴ | خَلْقْ اَطْفال‌اَند، جُز مَستِ خدا | نیست بالِغْ جُز رَهیده از هوا | |
| ۳۴۴۵ | گفت دنیا لَعْب و لَهْو است و شما | کودکیْت و راست فرماید خدا | |
| ۳۴۴۶ | از لَعِب بیرون نَرَفتی، کودکی | بی‌ذکاتِ روحْ کِی باشد ذَکی؟ | |
| ۳۴۴۷ | چون جِماعِ طِفْل دان این شَهوتی | که هَمی رانَند این جا ای فَتی | |
| ۳۴۴۸ | آن جِماعِ طِفْل چِه بْوَد؟ بازی‌یی | با جِماعِ رُستَمیّ و غازی‌یی | |
| ۳۴۴۹ | جنگِ خَلقان هَمچو جنگِ کودکان | جُمله بی‌مَعنیّ و بی‌مَغز و مُهان | |
| ۳۴۵۰ | جُمله با شمشیرِ چوبینْ جنگَشان | جُمله در لا یَنْفَعی آهنگَشان | |
| ۳۴۵۱ | جُمله‌شان گشته سَواره بر نِیی | کین بُراقِ ماست یا دُلْدُل‌پِیی | |
| ۳۴۵۲ | حامِل‌اَند و خود زِ جَهْل اَفْراشته | راکِب و مَحْمولِ رَهْ پِنْداشته | |
| ۳۴۵۳ | باش تا روزی که مَحْمولانِ حَق | اسبْ‌تازان بُگْذَرَند از نُه طَبَق | |
| ۳۴۵۴ | تُعْرُجُ الرّوحُ اِلَیْهِ وَالمَلَک | مِنْ عُروجِ الرّوحِ یَهْتَزُّ الْفَلَک | |
| ۳۴۵۵ | هَمچو طِفْلان جُمله‌تان دامَن‌سَوار | گوشهٔ دامَن گرفته اسب‌وار | |
| ۳۴۵۶ | از حَقْ اِنَّ الظَّنَّ لا یُغْنی رَسید | مَرکَبِ ظَن بر فَلَک‌ها کِی دَوید؟ | |
| ۳۴۵۷ | اَغْلَبُ الظَّنَّیْنِ فی تَرْجیحِ ذا | لا تُمارِ الشَّمْسَ فی تَوْضیحِها | |
| ۳۴۵۸ | آن‌گَهی بینید مَرکَب‌هایِ خویش | مَرکَبی سازیده‌ایْت از پایِ خویش | |
| ۳۴۵۹ | وَهْم و فکر و حِسّ و اِدْراکِ شما | هَمچو نِی دان مَرکَبِ کودک، هَلا | |
| ۳۴۶۰ | عِلْم‌هایِ اَهلِ دلْ حَمّالَشان | عِلْم‌هایِ اَهلِ تَنْ اَحْمالَشان | |
| ۳۴۶۱ | عِلْم چون بر دل زَنَد، یاری شود | عِلْم چون بر تَن زَنَد، باری شود | |
| ۳۴۶۲ | گفت ایزد یَحْمِلُ اَسْفارَهُ | بار باشد عِلْمْ کان نَبْوَد زِ هو | |
| ۳۴۶۳ | عِلْم کان نَبْوَد زِ هو بی‌واسطه | آن نَپایَد، هَمچو رنگِ ماشِطه | |
| ۳۴۶۴ | لیک چون این بار را نیکو کَشی | بار بَر گیرند و بَخشَندَت خَوشی | |
| ۳۴۶۵ | هین مَکَش بَهرِ هوا آن بارِ عِلْم | تا بِبینی در دَرونْ اَنْبارِ عِلْم | |
| ۳۴۶۶ | تا که بر رَهْوارِ عِلْم آیی سَوار | بَعد ازان اُفْتَد تو را از دوشْ بار | |
| ۳۴۶۷ | از هواها کِی رَهی بی‌جامِ هو؟ | ای زِ هو قانِع شُده با نامِ هو | |
| ۳۴۶۸ | از صِفَت وَزْ نامْ چه زایَد؟ خیال | وان خیالَش هست دَلّالِ وِصال | |
| ۳۴۶۹ | دیده‌یی دَلّالْ بی‌مَدْلول هیچ؟ | تا نباشد جاده، نَبْوَد غولْ هیچ | |
| ۳۴۷۰ | هیچ نامی بی‌حقیقت دیده‌یی؟ | یا زِ گاف و لامِ گُل، گُل چیده‌یی؟ | |
| ۳۴۷۱ | اِسْم خوانْدی، رو مُسَمّی را بِجو | مَهْ به بالا دان، نه اَنْدر آبِ جو | |
| ۳۴۷۲ | گَر زِ نام و حَرف خواهی بُگْذَری | پاک کُن خود را زِ خود هین یک‌سَری | |
| ۳۴۷۳ | هَمچو آهن، زآهنی بی‌رَنگ شو | در ریاضت آیِنه‌یْ بی‌زَنگ شو | |
| ۳۴۷۴ | خویش را صافی کُن از اَوْصافِ خود | تا بِبینی ذاتِ پاکِ صافِ خود | |
| ۳۴۷۵ | بینی اَنْدر دلْ عُلومِ اَنْبیا | بی‌کتاب و بی‌مُعید و اوسْتا | |
| ۳۴۷۶ | گفت پیغامبر که هست از اُمَّتَم | کو بُوَد هم گوهر و هم هِمَّتَم | |
| ۳۴۷۷ | مَر مرا زان نور بیند جانَشان | که من ایشان را هَمی‌بینم بِدان | |
| ۳۴۷۸ | بی‌صَحیحَیْن و اَحادیث و رُواة | بلکه اَنْدر مَشْربِ آبِ حَیوة | |
| ۳۴۷۹ | سِرِّ اَمْسَیْنا لَکُرْدیًّا بِدان | رازِ اَصْبَحْنا عَرابیًّا بِخوان | |
| ۳۴۸۰ | وَرْ مثالی خواهی از عِلْمِ نَهان | قِصّه‌گو از رومیان و چینیان |
تعقیب
[…] […]
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!