مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۵۸ – پُرسیدن پیغمبر صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ مَر زَیْد را امروز چونی؟ و چون بَرخاستی؟ و جواب گفتنِ او که اَصْبَحْتُ مُؤْمِنًا یا رَسول اللّه
| ۳۵۱۴ | گفت پیغامبر صَباحی زَیْد را | کَیْفَ اَصْبَحْتْ ای رَفیقِ با صَفا؟ | |
| ۳۵۱۵ | گفت عَبْدًا مُؤمِنًا باز اوش گفت | کو نِشانْ از باغِ ایمانْ گَر شِکُفت؟ | |
| ۳۵۱۶ | گفت تشنه بوده‌ام من روزها | شب نَخُفْتَسْتَم زِ عشق و سوزها | |
| ۳۵۱۷ | تا زِ روز و شب گُذَر کردم چُنان | که زِ اِسْپَر بُگْذرد نوکِ سِنان | |
| ۳۵۱۸ | که از آن سو جُملهٔ مِلَّت یکی‌ست | صد هزاران سال و یک ساعتْ یکی‌ست | |
| ۳۵۱۹ | هست اَزَل را و اَبَد را اِتْحاد | عقل را رَه نیست آن سو زِافْتِقاد | |
| ۳۵۲۰ | گفت ازین رَهْ کو رَهْ‌آوردی؟ بیار | دَر خورِ فَهْم و عُقولِ این دیار | |
| ۳۵۲۱ | گفت خَلْقان چون بِبینَند آسْمان | من بِبینَم عَرش را با عَرشیان | |
| ۳۵۲۲ | هشت جَنَّت، هفت دوزخْ پیشِ من | هست پیدا، هَمچو بُتْ پیشِ شَمَن | |
| ۳۵۲۳ | یک به یک وا می‌شِناسَم خَلْق را | هَمچو گندم من زِ جو در آسیا | |
| ۳۵۲۴ | که بهشتی کیست و بیگانه کی است؟ | پیشِ من پیدا چو مار و ماهی است | |
| ۳۵۲۵ | این زمان پیدا شُده بر این گروه | یَوْمَ تَبْیَضُّ وَ تَسْوَدُّ وُجُوه | |
| ۳۵۲۶ | پیش ازین هرچند جانْ پُر عَیْب بود | در رَحِم بود و زِ خَلْقانْ غَیْب بود | |
| ۳۵۲۷ | اَلشَّقِیُّ مَنْ شَقی فی بَطْنِ الْاُمْ | مِنْ سِماتِ الْجِسْمِ یُعْرَفْ حالُهُم | |
| ۳۵۲۸ | تَن چو مادر، طِفْلِ جان را حامِله | مرگْ دَردِ زادن است و زَلْزَله | |
| ۳۵۲۹ | جُمله جان‌هایِ گذشته مُنْتَظِر | تا چگونه زایَد آن جانِ بَطِر | |
| ۳۵۳۰ | زَنگیان گویند خود از ماست او | رومیان گویند بَسْ زیباست او | |
| ۳۵۳۱ | چون بِزایَد در جهانِ جان و جود | پس نَمانَد اِخْتِلافِ بیض و سود | |
| ۳۵۳۲ | گَر بُوَد زَنگی، بَرَنْدَش زَنگیان | روم را رومی بَرَد هم از میان | |
| ۳۵۳۳ | تا نَزاد او، مُشکِلاتِ عالَم است | آن کِه نازاده شِناسَد، او کَم است | |
| ۳۵۳۴ | او مَگَر یَنْظُرْ بِنُوِر اللهْ بُوَد | کَنْدَرونِ پوستْ او را رَهْ بُوَد | |
| ۳۵۳۵ | اَصلِ آبِ نُطْفه اِسْپید است و خَوش | لیکْ عکسِ جانِ رومیّ و حَبَش | |
| ۳۵۳۶ | می‌دَهَد رَنگْ اَحْسَنَ التَّقویمْ را | تا به اَسْفَلْ می‌بَرَد این نیم را | |
| ۳۵۳۷ | این سُخَن پایان ندارد، بازْ ران | تا نَمانیم از قِطارِ کارْوان | |
| ۳۵۳۸ | یَوْمَ تَبْیَضُّ و تَسْوَدُّ وُجُوه | تُرک و هِنْدو شُهره گردد زان گُروه | |
| ۳۵۳۹ | در رَحِم پیدا نباشد هنِد و تُرک | چون که زایَد، بینَدَش زار و سُتُرگ | |
| ۳۵۴۰ | جُمله را چون روزِ رَسْتاخیزْ من | فاش می‌بینم عِیان از مَرد و زَن | |
| ۳۵۴۱ | هین، بگویم یا فُرو بَندم نَفَس؟ | لب گَزیدَش مُصْطَفی یعنی که بَسْ | |
| ۳۵۴۲ | یا رَسولَ اللّهْ بگویم سِرِّ حَشْر؟ | در جهان پیدا کُنم امروز نَشْر؟ | |
| ۳۵۴۳ | هِلْ مرا تا پَرده‌ها را بَر دَرَم | تا چو خورشیدی بِتابَد گوهَرَم | |
| ۳۵۴۴ | تا کُسوف آید زِ من خورشید را | تا نِمایَم نَخْل را و بید را | |
| ۳۵۴۵ | وا نِمایَم رازِ رَسْتاخیز را | نَقْد را و نَقْدِ قَلْب‌آمیز را | |
| ۳۵۴۶ | دست‌ها بُبْریده اَصْحابِ شِمال | وا نِمایَم رَنگِ کُفر و رَنگِ آل | |
| ۳۵۴۷ | وا گُشایَم هفت سوراخِ نِفاق | در ضیایِ ماهِ بی‌خَسْف و مُحاق | |
| ۳۵۴۸ | وا نِمایَم من پَلاسِ اَشْقیا | بِشْنَوانَم طَبْل و کوسِ اَنْبیا | |
| ۳۵۴۹ | دوزخ و جَنّات و بَرزَخ در میان | پیشِ چَشمِ کافِرانْ آرَم عِیان | |
| ۳۵۵۰ | وا نِمایَم حوضِ کَوْثَر را به جوش | کآبْ بر روشان زَنَد، بانگَش به گوش | |
| ۳۵۵۱ | وان کَسان که تشنه بر گِردَش دَوان | گشته‌اند، این دَمْ نِمایَم من عِیان؟ | |
| ۳۵۵۲ | می‌بِسایَد دوشَشان بر دوشِ من | نَعْره‌هاشان می‌رَسَد در گوشِ من | |
| ۳۵۵۳ | اَهلِ جَنَّت پیشِ چَشمَم زِ اخْتیار | دَر کَشیده یِکدِگَر را در کِنار | |
| ۳۵۵۴ | دستِ هَمدیگر زیارت می‌کُنند | از لَبانْ هم بوسه غارت می‌کُنند | |
| ۳۵۵۵ | کَر شُد این گوشم زِ بانگِ آهْ آه | از خَسان و نَعْرهٔ واحَسْرَتاه | |
| ۳۵۵۶ | این اشارت‌هاست گویم از نُغول | لیکْ می‌تَرسَم زِ آزارِ رَسول | |
| ۳۵۵۷ | هم‌چُنین می‌گفت سَرمَست و خَراب | داد پیغامبر گَریبانَش به‌تاب | |
| ۳۵۵۸ | گفت هین دَرکَش که اَسْبَت گرم شُد | عکسِ حَقْ لا یَسْتَحی زَد، شَرم شُد | |
| ۳۵۵۹ | آیِنه‌یْ تو جَست بیرون از غِلاف | آیِنه وْ میزان کجا گوید خِلاف؟ | |
| ۳۵۶۰ | آیِنه وْ میزان کجا بَندَد نَفَس | بَهرِ آزار و حَیایِ هیچ‌کَس؟ | |
| ۳۵۶۱ | آیِنه وْ میزان مِحَک‌هایِ سَنی | گَر دو صد سالَش تو خِدمَت‌ها کُنی | |
| ۳۵۶۲ | کَزْ برایِ من بِپوشان راستی | بَر فُزون بِنْما و مَنْما کاسْتی | |
| ۳۵۶۳ | اوت گوید ریش و سَبْلَت بَر مَخَند | آیِنه وْ میزان و آن گَهْ ریو و پَند؟ | |
| ۳۵۶۴ | چون خدا ما را برایِ آن فَراخْت | که به ما بِتْوان حقیقت را شِناخْت | |
| ۳۵۶۵ | این نباشد، ما چه اَرْزیم ای جوان | کِی شَویم آیینِ رویِ نیکُوان؟ | |
| ۳۵۶۶ | لیکْ دَرکَش در نَمَد آیینه را | کَز تَجَلّی کرد سینا سینه را | |
| ۳۵۶۷ | گفت آخِر هیچ گُنجَد در بَغَل | آفتابِ حَقّ و خورشیدِ اَزَل؟ | |
| ۳۵۶۸ | هم دَغَل را، هم بَغَل را بَردَرَد | نه جنون مانَد به پیشش، نَه خِرَد | |
| ۳۵۶۹ | گفت یک اِصْبَع چو بر چَشمی نَهی | بینَد از خورشیدْ عالَم را تَهی | |
| ۳۵۷۰ | یک سَرِ اَنگُشت پرده‌یْ ماه شُد | وین نِشانِ ساتِریِّ شاه شُد | |
| ۳۵۷۱ | تا بِپوشانَد جهان را نُقطه‌یی | مِهرْ گردد مُنکَسِف از سَقْطه‌یی | |
| ۳۵۷۲ | لَب بِبَند و غورِ دریایی نِگَر | بَحرْ را حَق کَرد مَحکومِ بَشَر | |
| ۳۵۷۳ | همچو چشمه‌یْ سَلْسَبیل و زَنْجَبیل | هست در حُکمِ بهشتیِّ جَلیل | |
| ۳۵۷۴ | چارْ جویِ جَنَّت اَنْدَر حُکمِ ماست | این نَه زورِ ما، زِ فَرمانِ خداست | |
| ۳۵۷۵ | هر کجا خواهیم داریمَش رَوان | همچو سِحرْ اَنْدَر مُرادِ ساحِران | |
| ۳۵۷۶ | همچو این دو چَشمهٔ چَشمِ رَوان | هست در حُکمِ دل و فرمانِ جان | |
| ۳۵۷۷ | گَر بخواهد رفت سویِ زَهر و مار | وَرْ بخواهد رفت سویِ اِعتِبار | |
| ۳۵۷۸ | گَر بخواهد سویِ مَحسوسات رفت | وَر بخواهد سویِ مَلْبوسات رفت | |
| ۳۵۷۹ | گَر بخواهد سویِ کُلّیّات رانْد | وَر بخواهد حَبسِ جُزویّات مانْد | |
| ۳۵۸۰ | هم‌چنین هر پنج حِسْ چون نایزه | بر مُراد و اَمرِ دِل شُد جایزه | |
| ۳۵۸۱ | هر طَرَف که دل اِشارَت کَردَشان | می‌رَوَد هر پنج حِس دامَن‌کَشان | |
| ۳۵۸۲ | دست و پا در اَمرِ دلْ اَنْدَر مَلا | هَمچو اَنْدَر دَستِ موسی آن عَصا | |
| ۳۵۸۳ | دل بخواهد، پا دَرآید زو به رَقص | یا گُریزد سویِ اَفزونی زِ نَقص | |
| ۳۵۸۴ | دل بخواهد، دست آید در حِساب | با اَصابِع، تا نِویسَد او کتاب | |
| ۳۵۸۵ | دستْ در دَستِ نَهانی مانده است | او دَرون، تَن را بُرون بِنشانده است | |
| ۳۵۸۶ | گَر بخواهد بر عَدوْ ماری شود | وَرْ بخواهد بر وَلی یاری شود | |
| ۳۵۸۷ | وَر بخواهد، کَفچه‌یی در خوردنی | وَر بخواهد، همچو گُرزِ دَه‌ْمَنی | |
| ۳۵۸۸ | دل چه می‌گوید بِدیشانْ ای عَجَب | طُرفه وُصْلَتْ، طُرفه پنهانی سَبَب | |
| ۳۵۸۹ | دلْ مَگر مُهرِ سُلیمان یافته‌ست | که مِهارِ پنج حِسْ بَر تافته‌ست؟ | |
| ۳۵۹۰ | پنج حِسّی از بُرونْ مَیْسورِ او | پنج حِسّی از دَرونْ مَأمورِ او | |
| ۳۵۹۱ | دَهْ حِس است و هفت اَنْدام و دِگَر | آنچه اَنْدَر گفت نایَد می‌شُمَر | |
| ۳۵۹۲ | چون سُلَیمانی دِلا در مِهْتَری | بر پَریّ و دیو زَنْ اَنْگُشتری | |
| ۳۵۹۳ | گَر دَرین مُلکَت بَری باشی زِ ریو | خاتَم از دَستِ تو نَستانَد سه دیو | |
| ۳۵۹۴ | بعد از آن عالَم بگیرد اسمِ تو | دو جهان مَحْکومِ تو، چون جسمِ تو | |
| ۳۵۹۵ | وَرْ زِ دَستَت دیوْ خاتَم را بِبُرد | پادشاهی فوت شُد، بَختَت بِمُرد | |
| ۳۵۹۶ | بعد از آن یا حَسْرَتا شُد یا عِباد | بر شما مَحْتومْ تا یَوْمَ التَّناد | |
| ۳۵۹۷ | مَکرِ خود را گَر تو اِنکار آوَری | از تَرازو و آیِنه کِی جان بَری؟ |
سلام
سایت جامع و مفید و کاربردی بود
ممنون از زحماتتون
بسیار عالی تشکر.