مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶۰ – بقیّهٔ قِصّۀ زَیْد در جوابِ رَسولْ صَلَّی اللّهُ عَلَیْه وَ سَلَّمَ
| ۳۶۲۲ | این سُخَن پایان ندارد، خیز زَیْد | بر بُراقِ ناطِقه بَر بَند قَیْد | |
| ۳۶۲۳ | ناطِقه چون فاضِح آمد عَیْب را | می‌دَرانَد پَرده‌هایِ غَیْب را | |
| ۳۶۲۴ | غَیبْ مَطلوبِ حَق آمد چند گاه | این دُهُل زَن را بِران، بَر بَند راه | |
| ۳۶۲۵ | تَکْ مَران، دَرکَش عِنان، مَسْتور بِهْ | هر کَس از پِنْدارِ خود مَسْرور بِهْ | |
| ۳۶۲۶ | حَق هَمی خواهد که نومیدانِ او | زین عبادت هم نگردانند رو | |
| ۳۶۲۷ | هم به اومیدی مُشَرَّف می‌شوند | چند روزی در رِکابَش می‌دَوَند | |
| ۳۶۲۸ | خواهد آن رَحمَت بِتابَد بر همه | بر بَد و نیک از عُمومِ مَرحَمه | |
| ۳۶۲۹ | حَق هَمی‌خواهد که هر میر و اسیر | با رَجا و خَوفْ باشند و حَذیر | |
| ۳۶۳۰ | این رَجا و خَوْفْ در پَرده بُوَد | تا پَسِ این پَرده پَرورَده شود | |
| ۳۶۳۱ | چون دَریدی پَرده، کو خَوْف و رَجا؟ | غَیْب را شُد کَرّ و فَرّی بَرمَلا | |
| ۳۶۳۲ | بر لبِ جو بُرد ظَنّی یک فَتی | که سُلَیمان است ماهی‌گیرِ ما | |
| ۳۶۳۳ | گَر وِیْ است این، از چه فَرد است و خَفی‌ست؟ | وَرْنه سیمایِ سُلَیمانیش چیست؟ | |
| ۳۶۳۴ | اَنْدرین اندیشه می‌بود او دو دل | تا سُلَیمان گشت شاه و مُسْتَقِل | |
| ۳۶۳۵ | دیو رَفت، از مُلْک و تَختِ او گُریخت | تیغِ بَختَش خونِ آن شَیطان بِریخت | |
| ۳۶۳۶ | کرد در انگُشتِ خود انگُشتری | جمع آمد لشکرِ دیو و پَری | |
| ۳۶۳۷ | آمدند از بَهرِ نَظّاره رِجال | در میانْشان آن کِه بُد صاحِبْ خیال | |
| ۳۶۳۸ | چون در انگُشتَش بدید انگُشتری | رَفت اندیشه وْ گُمانَش یک‌سَری | |
| ۳۶۳۹ | وَهمْ آن‌گاه است کان پوشیده است | این تَحَرّی از پِیِ نادیده است | |
| ۳۶۴۰ | شُد خیالِ غایب اَنْدر سینه زَفْت | چون که شُد حاضر، خیالِ او بِرَفْت | |
| ۳۶۴۱ | گَر سَمایِ نورْ بی‌باریده نیست | هم زمینِ تارْ بی‌بالیده نیست | |
| ۳۶۴۲ | یُؤْمِنونْ بِالْغَیْبِ می‌بایَد مرا | زان بِبَستَم روزَنِ فانی سَرا | |
| ۳۶۴۳ | چون شِکافَم آسْمان را در ظُهور؟ | چون بگویم هَلْ تَری فیها فُطُور؟ | |
| ۳۶۴۴ | تا دَرین ظُلْمَت تَحَرّی گُستَرند | هر کسی رو جانِبی می‌آورند | |
| ۳۶۴۵ | مُدَّتی مَعْکوس باشد کارها | شِحْنه را دُزد آوَرَد بر دارها | |
| ۳۶۴۶ | تا که بَسْ سُلطان و عالی‌هِمَّتی | بَندهٔ بَنده‌یْ خود آید مُدَّتی | |
| ۳۶۴۷ | بَندگی در غَیْب آید خوب و کَش | حِفْظِ غَیْب آید در اِسْتِعْبادْ خَوش | |
| ۳۶۴۸ | کو که مَدْحِ شاه گوید پیشِ او | تا که در غَیبَت بُوَد او شَرم‌ْرو؟ | |
| ۳۶۴۹ | قَلْعه‌داری کَزْ کِنارِ مَمْلَکَت | دور از سُلطان و سایه‌یْ سَلْطَنَت | |
| ۳۶۵۰ | پاس دارد قَلْعه را از دشمنان | قَلْعه نَفْروشَد به مالی بی‌کَران | |
| ۳۶۵۱ | غایب از شَهْ در کِنارِ ثَغْرها | هَمچو حاضِر، او نِگَه دارد وَفا | |
| ۳۶۵۲ | پیشِ شَهْ او بِهْ بُوَد از دیگران | که به خِدمَت حاضرند و جانْ‌فَشان | |
| ۳۶۵۳ | پس به غَیبَت نیم ذَرّهْ حِفْظِ کار | بِهْ که اَنْدر حاضری زان صد هزار | |
| ۳۶۵۴ | طاعَت و ایمانْ کُنون مَحْمود شُد | بعدِ مرگ اَنْدر عِیانْ مَردود شُد | |
| ۳۶۵۵ | چون که غَیْب و غایب و روپوش بِهْ | پَس لَبان بَربَند و لبْ خاموش بِهْ | |
| ۳۶۵۶ | ای برادر دست وادار از سُخُن | خود خدا پیدا کُند عِلْمِ لَدُن | |
| ۳۶۵۷ | بَس بُوَد خورشید را رویَش گُواه | أیُّ شَیْءٍ اَعْظَمُ الشّاهِد؟ اِله | |
| ۳۶۵۸ | نه، بگویم چون قَرین شُد در بَیان | هم خدا و هم مَلَک، هم عالِمان | |
| ۳۶۵۹ | یَشْهَدُ اللهْ وَ الْمَلَکْ وَ اهْلُ اَلْعُلُوم | اَنّهُ لا رَبَّ اِلّا مَنْ یَدُوم | |
| ۳۶۶۰ | چون گواهی داد حَق، کِه بْوَد مَلَک | تا شود اَنْدر گواهی مُشْتَرَک؟ | |
| ۳۶۶۱ | زان که شَعْشاع و حُضورِ آفتاب | بَر نَتابَد، چَشم و دل‌هایِ خَراب | |
| ۳۶۶۲ | چون خُفاشی کو تَفِ خورشید را | بَر نَتابَد، بِسْکُلَد اومید را | |
| ۳۶۶۳ | پس مَلایِک را چو ما هم یار دان | جِلْوه‌گَر خورشید را بر آسْمان | |
| ۳۶۶۴ | کین ضیا ما زآفتابی یافتیم | چون خَلیفه بر ضَعیفانْ تافتیم | |
| ۳۶۶۵ | چون مَهِ نو، یا سه روزه، یا که بَدْر | هر مَلَک دارد کَمال و نور و قَدْر | |
| ۳۶۶۶ | زَاجْنَحه‌یْ نورِ ثُلاثَ اَوْ رُباع | بر مَراتِب هر مَلَک را زان شُعاع | |
| ۳۶۶۷ | هَمچو پَرهایِ عُقولِ اِنْسیان | که بَسی فَرقَسْتَشان اَنْدر میان | |
| ۳۶۶۸ | پَسْ قَرینِ هر بَشَر در نیک و بَد | آن مَلَک باشد که مانَندَش بُوَد | |
| ۳۶۶۹ | چَشمِ اَعْمَش چون که خور را بَر نَتافت | اَخْتَر او را شمع شُد تا رَهْ بِیافت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!