مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶۲ – رُجوع به حِکایَتِ زَیْد
| ۳۶۸۲ | زَیْد را اکنون نیابی، کو گُریخت | جَست از صَفِّ نِعال و نَعْلْ ریخت | |
| ۳۶۸۳ | تو کِه باشی؟ زَیْد هم خود را نیافت | هَمچو اَخْتَر که بَرو خورشید تافت | |
| ۳۶۸۴ | نه ازو نَقْشی بیابی، نه نِشان | نه کَهی یابی به راهِ کَهْکَشان | |
| ۳۶۸۵ | شُد حواس و نُطْقِ بابایانِ ما | مَحْوِ نورِ دانشِ سُلطانِ ما | |
| ۳۶۸۶ | حِسِّ‌ها و عقل‌هاشان در دَرون | موج در موج لَدَیْنا مَحْضَرون | |
| ۳۶۸۷ | چون بیاید صُبح، وَقتِ بار شُد | اَنْجُمِ پنهان شُده بر کار شُد | |
| ۳۶۸۸ | بی هُشان را وا دَهَد حَق هوش‌ها | حَلْقه حَلْقه حَلْقه‌ها در گوش‌ها | |
| ۳۶۸۹ | پایْ‌کوبان، دَست‌اَفْشان، در ثَنا | نازْ نازانْ رَبَّنا اَحْیَیْتَنا | |
| ۳۶۹۰ | آن جُلود و آن عِظامِ ریخته | فارِسان گشته، غُبار اَنْگیخته | |
| ۳۶۹۱ | حَمله آرَنْد از عَدَم سویِ وجود | در قیامَت، هم شَکور و هم کَنود | |
| ۳۶۹۲ | سَر چه می‌پیچی کَنی نادیده‌یی؟ | در عَدَم زَاوَّل نه سَر پیچیده‌یی؟ | |
| ۳۶۹۳ | در عَدَم اَفْشُرده بودی پایِ خویش | که مرا کی بَرکَند از جایِ خویش؟ | |
| ۳۶۹۴ | می‌نَبینی صُنْعِ رَبّانیْت را | که کَشید او مویِ پیشانیْت را؟ | |
| ۳۶۹۵ | تا کَشیدَت اَنْدرین اَنْواعْ حال | که نَبودَت در گُمان و در خیال | |
| ۳۶۹۶ | آن عَدَمْ او را هَماره بَنده است | کار کُن دیوا سُلَیمان زنده است | |
| ۳۶۹۷ | دیو می‌سازد جِفانٍ کَالْجَواب | زَهره نه تا دَفْع گوید یا جواب | |
| ۳۶۹۸ | خویش را بین چون هَمی‌لَرزی زِ بیم | مَر عَدَم را نیز لَرزانْ دان مُقیم | |
| ۳۶۹۹ | وَرْ تو دست اَنْدر مَناصِب می‌زَنی | هم زِ تَرس است آن که جانی می‌کَنی | |
| ۳۷۰۰ | هرچه جُز عشقِ خدایِ اَحْسَن است | گَر شِکَرخواری‌ست، آن جانْ کندن است | |
| ۳۷۰۱ | چیست جانْ کَندن؟ سویِ مَرگ آمدن | دست در آبِ حَیاتی نازَدن | |
| ۳۷۰۲ | خَلْق را دو دیده در خاک و مَمات | صد گُمان دارند در آبِ حَیات | |
| ۳۷۰۳ | جَهْد کُن تا صد گُمان گردد نَوَد | شب بُرو، وَرْ تو بِخُسبی شب رَوَد | |
| ۳۷۰۴ | در شبِ تاریک جویْ آن روز را | پیش کُن آن عقلِ ظُلْمَت‌سوز را | |
| ۳۷۰۵ | در شبِ بَدرَنگْ بَسْ نیکی بُوَد | آبِ حیوانْ جُفتِ تاریکی بُوَد | |
| ۳۷۰۶ | سَر زِ خُفتن کِی تَوان بَرداشتن؟ | با چُنین صد تُخمِ غَفلَت کاشتن؟ | |
| ۳۷۰۷ | خوابْ مُرده، لُقمه مُرده یار شُد | خواجه خُفت و دُزدِ شب بر کار شُد | |
| ۳۷۰۸ | تو نمی‌دانی که خَصْمانَت کی‌اَند | ناریانْ خَصْمِ وجودِ خاکی‌اَند | |
| ۳۷۰۹ | نارْ خَصْمِ آب و فرزندانِ اوست | هم‌چُنان که آبْ خَصْمِ جانِ اوست | |
| ۳۷۱۰ | آبْ آتش را کُشَد، زیرا که او | خَصْمِ فرزَنَدانِ آب است و عَدو | |
| ۳۷۱۱ | بَعد ازان این نارْ نارِ شَهْوت است | کَنْدَرو اَصلِ گناه و زَلَّت است | |
| ۳۷۱۲ | نارِ بیرونی به آبی بِفْسُرَد | نارِ شَهْوت تا به دوزخ می‌بَرَد | |
| ۳۷۱۳ | نارِ شَهْوت می‌نَیارامَد به آب | زان که دارد طَبْعِ دوزخ در عَذاب | |
| ۳۷۱۴ | نارِ شَهْوت را چه چاره؟ نورِ دین | نُورُکُمْ اِطْفاءُ نارِ الْکافِرین | |
| ۳۷۱۵ | چه کُشَد این نار را؟ نورِ خدا | نورِ ابراهیم را سازْ اوسْتا | |
| ۳۷۱۶ | تا زِ نارِ نَفْسِ چون نِمْرودِ تو | وا رَهَد این جسمِ هَمچون عودِ تو | |
| ۳۷۱۷ | شَهْوتِ ناری به رانْدن کَم نَشُد | او به ماندن کَم شود بی‌هیچ بُد | |
| ۳۷۱۸ | تا که هیزُم می‌نَهی بر آتشی | کِی بِمیرَد آتش از هیزُم‌کَشی؟ | |
| ۳۷۱۹ | چون که هیزُم باز گیری، نارْ مُرد | زان که تَقوی آبْ سویِ نار بُرد | |
| ۳۷۲۰ | کِی سِیَه گردد به آتش رویِ خوب؟ | کو نَهَد گُل‌گونه از تَقْوَی الْقُلوب |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!