مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶۳ – آتش اُفتادن در شهر به اَیّامِ عُمَر رَضِیَ اللهُ عَنْهُ
| ۳۷۲۱ | آتشی اُفتاد در عَهدِ عُمَر | هَمچو چوبِ خُشک می‌خورْد او حَجَر | |
| ۳۷۲۲ | دَر فُتاد اَنْدر بِنا و خانه‌ها | تا زَد اَنْدر پَرِّ مُرغ و لانه‌ها | |
| ۳۷۲۳ | نیمِ شهر از شُعْله‌ها آتش گرفت | آب می‌تَرسید ازان و می‌شِگِفت | |
| ۳۷۲۴ | مَشک‌هایِ آب و سِرکه می‌زَدَند | بر سَرِ آتش کَسانِ هوشْمَند | |
| ۳۷۲۵ | آتش از اِسْتیزه اَفْزون می‌شُدی | می‌رَسید او را مَدَد از بی‌حَدی | |
| ۳۷۲۶ | خَلْق آمد جانِبِ عُمَّر شِتاب | کآتشِ ما می‌نَمیرَد هیچ از آب | |
| ۳۷۲۷ | گفت آن آتش زِ آیاتِ خداست | شُعله‌یی از آتشِ بُخْلِ شماست | |
| ۳۷۲۸ | آب و سِرکِه چیست؟ نانْ قِسْمَت کُنید | بُخلْ بُگْذارید اگر آلِ مَنید | |
| ۳۷۲۹ | خَلْق گُفتَندَش که دَر بُگْشوده‌ایم | ما سَخی وَاهْلِ فُتُوَّت بوده‌ایم | |
| ۳۷۳۰ | گفت نان در رَسْم و عادت داده‌اید | دست از بَهرِ خدا نَگْشاده‌اید | |
| ۳۷۳۱ | بَهرِ فَخْر و بَهرِ بَوْش و بَهرِ ناز | نَزْ برایِ ترس و تَقوی و نیاز | |
| ۳۷۳۲ | مالْ تُخم است و به هر شوره مَنِه | تیغ را در دستِ هر رَه‌زَن مَدِه | |
| ۳۷۳۳ | اَهلِ دین را باز دان از اَهْلِ کین | هَم‌نِشینِ حَق بِجو، با او نِشین | |
| ۳۷۳۴ | هرکسی بر قوم خود ایثار کرد | کاغه پِنْدارد که او خود کار کرد |
چون نمیتوانم حق مطلب را ادا کنم بهتر است خاموش باشم