مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶۶ – جواب گفتنِ اَمیرُالْمؤمنین که سَبَبِ اَفکَندنِ شَمشیر از دست چه بوده است در آن حالت
| ۳۸۰۲ | گفت من تیغ از پِیِ حَق می‌زَنَم | بَندهٔ حَقَّم، نَه مأمورِ تَنَم | |
| ۳۸۰۳ | شیرِ حَقَّم، نیستم شیرِ هَوا | فِعّلِ من بَر دینِ من باشد گُوا | |
| ۳۸۰۴ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتُم در حِراب | من چو تیغَم، وان زَنَنده آفتاب | |
| ۳۸۰۵ | رَخْتِ خود را من زِ رِهْ بَرداشتم | غیرِ حَق را من عَدَم اِنْگاشتم | |
| ۳۸۰۶ | سایه‌یی‌اَم کَدخدایَم آفتاب | حاجِبَم من، نیستم او را حِجاب | |
| ۳۸۰۷ | من چو تیغَم، پُر گُهَرهایِ وِصال | زنده گردانم نه کُشته در قِتال | |
| ۳۸۰۸ | خون نَپوشَد گوهرِ تیغِ مرا | بادْ از جا کِی بَرَد میغِ مرا؟ | |
| ۳۸۰۹ | کَهْ نِیَم، کوهَم زِ حِلْم و صَبر و داد | کوه را کِی دَررُبایَد تُند باد؟ | |
| ۳۸۱۰ | آن کِه از بادی رَوَد از جا، خَسی‌ست | زان که بادِ ناموافِقْ خود بَسی‌ست | |
| ۳۸۱۱ | بادِ خشم و بادِ شَهْوت، بادِ آز | بُرد او را که نبود اَهْلِ نماز | |
| ۳۸۱۲ | کوهَم و هستیِّ من بُنیادِ اوست | وَر شَوَم چون کاه، بادَمْ یادِ اوست | |
| ۳۸۱۳ | جُز به بادِ او نَجُنبَد مَیْلِ من | نیست جُز عشقِ اَحَد سَرخَیْلِ من | |
| ۳۸۱۴ | خَشمْ بر شاهانْ شَهْ و ما را غُلام | خَشم را هم بَسته‌اَم زیرِ لِگام | |
| ۳۸۱۵ | تیغِ حِلْمَم گَردنِ خشمم زَده‌ست | خَشمِ حَق بر من چو رَحمَت آمده‌ست | |
| ۳۸۱۶ | غَرقِ نورم، گَرچه سَقْفَم شُد خَراب | روضه گشتم، گرچه هستم بوتُراب | |
| ۳۸۱۷ | چون دَرآمَد عِلَّتی اَنْدَر غَزا | تیغ را دیدم نَهان کردن سِزا | |
| ۳۸۱۸ | تا اَحَبَّ لِلَّهْ آید نامِ من | تا که اَبْغَضْ لِلَّهْ آید کامِ من | |
| ۳۸۱۹ | تا که اَعْطا لِلَّهْ آید جودِ من | تا که اَمْسَکْ لِلَّهْ آید بودِ من | |
| ۳۸۲۰ | بُخْلِ من لِلَّهْ، عَطا لِلَّهْ و بَسْ | جُمله لِلَّهْ‌اَم، نِیَم من آنِ کَس | |
| ۳۸۲۱ | وانچه لِلَّهْ می‌کُنم، تَقلید نیست | نیست تَخییل و گُمان، جُز دید نیست | |
| ۳۸۲۲ | زِاجْتِهاد و از تَحَرّی رَسْته‌اَم | آسْتین بر دامَنِ حَقْ بَسته‌اَم | |
| ۳۸۲۳ | گَر هَمی پَرَّم، هَمی بینم مَطار | وَرْ هَمی گردم، هَمی بینم مَدار | |
| ۳۸۲۴ | وَرْ کَشَم باری، بِدانَم تا کجا | ماهَم و خورشید پیشَم پیشوا | |
| ۳۸۲۵ | بیش ازین با خَلْق گفتنْ رویْ نیست | بَحر را گُنجایی اَنْدر جویْ نیست | |
| ۳۸۲۶ | پَست می‌گویم به اندازه‌یْ عُقول | عَیْب نَبْوَد، این بُوَد کارِ رَسول | |
| ۳۸۲۷ | از غَرَض حُرَّم گواهی حُرّ شِنو | که گواهی بَندگان نَه‌ارزَد دو جو | |
| ۳۸۲۸ | در شَریعَت مَر گواهی بَنده را | نیست قَدْری وَقتِ دَعویِ و قَضا | |
| ۳۸۲۹ | گَر هزاران بَنده باشَنْدَت گُواه | بَر نَسَنجَد شَرع ایشان را به کاه | |
| ۳۸۳۰ | بَندهٔ شَهْوت بَتَر نزدیکِ حَق | از غُلام و بَندگانِ مُسْتَرَق | |
| ۳۸۳۱ | کین به یک لَفْظی شود از خواجه حُرّ | وان زِیَد شیرین و میرد سَختْ مُر | |
| ۳۸۳۲ | بَندهٔ شَهْوت ندارد خود خَلاص | جُز به فَضْلِ ایزد و اِنْعامِ خاص | |
| ۳۸۳۳ | در چَهی افتاد کان را غَوْر نیست | وان گُناهِ اوست، جَبْر و جَوْر نیست | |
| ۳۸۳۴ | در چَهی انداخت او خود را که من | دَرخورِ قَعْرَش نمی‌یابم رَسَن | |
| ۳۸۳۵ | بَسْ کُنم گَر این سُخَن اَفْزون شود | خود جِگَر چِه بوَد؟ که خارا خون شود | |
| ۳۸۳۶ | این جِگَرها خون نَشُد نَزْ سختی است | غَفلَت و مشغولی و بَدبَختی است | |
| ۳۸۳۷ | خون شود روزی که خونَش سود نیست | خون شو آن وقتی که خونْ مَردود نیست | |
| ۳۸۳۸ | چون گواهیْ بَندگانْ مَقْبول نیست | عَدلْ او باشد که بَنده‌یْ غول نیست | |
| ۳۸۳۹ | گشت اَرْسَلناکَ شاهِد در نُذُر | زان که بود از کَوْن او حُرِّبْنِ حُرّ | |
| ۳۸۴۰ | چون که حُرَّم، خشمْ کِی بَندَد مرا؟ | نیست این‌جا جُز صِفاتِ حَق، دَر آ | |
| ۳۸۴۱ | اَنْدر آ کازاد کَردَت فَضْلِ حَق | زان که رَحْمَت داشت بر خَشمَش سَبَق | |
| ۳۸۴۲ | اَنْدر آ اکنون که رَستی از خَطر | سنگ بودی، کیمیا کَردَت گُهَر | |
| ۳۸۴۳ | رَسته‌یی از کُفر و خارِسْتانِ او | چون گُلی بِشْکُف به سَروِسْتانِ هو | |
| ۳۸۴۴ | تو مَنیّ و من تواَم ای مُحتَشَم | تو علی بودی، علی را چون کُشَم؟ | |
| ۳۸۴۵ | مَعصیَت کردی بِهْ از هر طاعَتی | آسْمان پیموده‌یی در ساعتی | |
| ۳۸۴۶ | بَسْ خُجَسته مَعصیَت کان کرد مَرد | نه زِ خاری بَردَمَد اوراقِ وَرْد؟ | |
| ۳۸۴۷ | نه گُناهِ عُمَّر و قَصدِ رَسول | می‌کَشیدَش تا به دَرگاهِ قَبول؟ | |
| ۳۸۴۸ | نه به سِحرِ ساحِرانْ فرعونَشان | می‌کَشید و گشت دولَت عَوْنَشان؟ | |
| ۳۸۴۹ | گَر نبودی سِحرَشان و آن جُحود | کی کَشیدیشان به فرعونِ عَنود؟ | |
| ۳۸۵۰ | کِی بِدیدَنْدی عَصا و مُعْجزات؟ | مَعصیَت طاعَت شُد ای قومِ عُصات | |
| ۳۸۵۱ | ناامیدی را خدا گردن زَده‌ست | چون گُنه مانندِ طاعَت آمده‌ست | |
| ۳۸۵۲ | چون مُبَدَّل می‌کُند او سَیِّئات | طاعَتی‌اَش می‌کُند رَغْمِ وُشات | |
| ۳۸۵۳ | زین شود مَرجومْ شَیْطانِ رَجیم | وَزْ حَسَد او بِطْرَقَد، گردد دو نیم | |
| ۳۸۵۴ | او بِکوشَد تا گناهی پَروَرَد | زان گُنَهْ ما را به چاهی آوَرَد | |
| ۳۸۵۵ | چون بِبینَد کان گُنَهْ شُد طاعَتی | گردد او را نامُبارک ساعتی | |
| ۳۸۵۶ | اَنْدر آ، من دَر گُشادم مَر تو را | تُف زدیّ و تُحْفه دادم مَر تو را | |
| ۳۸۵۷ | مَر جَفاگَر را چُنین‌ها می‌دَهَم | پیشِ پایِ چَپْ چه‌سان سَر می‌نَهَم؟ | |
| ۳۸۵۸ | پس وَفاگَر را چه بَخشَم؟ تو بدان | گنج‌ها و مُلْک‌هایِ جاوْدان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!