مثنوی مولانا – دفتر اوّل – بخش ۱۶۹ – بازگشتن به حِکایَتِ علی کَرَّمَ اَللّهُ وَجْهَهُ و مُسامَحَت کردنِ او با خونیِ خویش
| ۳۹۳۸ | باز رو سویِ علیّ و خونی‌اَش | وان کَرَم با خونی و اَفْزونی‌اَش | |
| ۳۹۳۹ | گفت خونی را هَمی‌بینَم به چَشم | روز و شب، بر وِیْ ندارم هیچ خَشم | |
| ۳۹۴۰ | زان که مَرگَم هَمچو من خوش آمده‌ست | مرگِ من در بَعْثْ چَنگ اَنْدر زَده‌ست | |
| ۳۹۴۱ | مَرگِ بی‌مرگی بُوَد ما را حَلال | بَرگِ بی‌بَرگی بُوَد ما را نَوال | |
| ۳۹۴۲ | ظاهرش مرگ و به باطِنْ زندگی | ظاهِرَش اَبْتَر، نَهانْ پایَندگی | |
| ۳۹۴۳ | در رَحِم، زادن جَنین را رَفتن است | در جهانْ او را زِ نو بِشْکُفتن است | |
| ۳۹۴۴ | چون مرا سویِ اَجَلْ عشق و هواست | نَهْی لا تُلْقوا بِاَیْدیکُمْ مَراست | |
| ۳۹۴۵ | زان که نَهی از دانهٔ شیرین بُوَد | تَلْخ را خود نَهیْ حاجَتْ کِی شود؟ | |
| ۳۹۴۶ | دانه‌یی کِش تَلْخ باشد مَغز و پوست | تَلْخی و مَکْروهی‌اَش خود نَهْی اوست | |
| ۳۹۴۷ | دانهٔ مُردن مرا شیرین شُده‌ست | بَلْ هُمْ اَحْیاءُ پیِ من آمده‌ست | |
| ۳۹۴۸ | اُقْتُلونی یا ثِقاتی لایِما | اِنَّ فی قَتْلی حَیاتی دایِما | |
| ۳۹۴۹ | اِنَّ فی مَوتی حَیاتی یا فَتی | کَمْ اُفارِقْ مَوطَنی حَتّی مَتی | |
| ۳۹۵۰ | فُرْقَتی لَوْ لَمْ تَکُنْ فی ذَا السُّکُون | لَمْ یَقُلْ اِنّا اِلَیهِ راجِعون | |
| ۳۹۵۱ | راجِع آن باشد که باز آید به شهر | سویِ وَحْدت آید از تَفریقِ دَهْر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!