ترجیع بند ۱۲ مولانا
| ۱ | زان بادۀ صوفی بُوَد از جامْ مُجَرَّد | کَزْ غایَتِ مَستی زِ کَفَش جامْ بِیُفتد | |
| ۲ | در حالَتِ مَستی چو دل و هوش نَگُنجید | پس نیست عَجَب گَر قَدَح و جامْ نَگُنجَد | |
| ۳ | اوَّل سَبَقَت بود اَلِف هیچ ندارد | زان پیش رو اُفْتاد و سِپَهْدار و مُؤیَّد | |
| ۴ | حی نیز اگر هیچ ندارد، چو اَلِف نیز | در صورتِ جیم آمد و جیم است مُقَیَّد | |
| ۵ | میم از اَلِف و هاست مُرکَّب به نِبِشتَن | تَرکیب بُوَد عِلَّت بر هستیِ مُفْرَد | |
| ۶ | پس بَزمِ رَسول آمد، بی‌ساغَر و بی‌جام | تا جمع به خود باشد، هستیِّ محمَّد | |
| ۷ | بامِ فَلَک از اُستن و دیوار چو تنهاست | هر بامْ دَرافتاده و آن بامْ مُشَیَّد | |
| ۸ | بالاتَر ازین چَرخِ کُهَن عالَمِ لُطْفی‌ست | کَارْواح در آن ناحیه مانند، مُجَدَّد | |
| ۹ | عُریان شُده‌یی بر لبِ این جوی، پِیِ غُسل | نی جویْ نِمایَد به نَظَر صَرحِ مُمَرَّد | |
| ۱۰ | آن دیو و پَری ساخته است از پِیِ تَغْلیط | تا شیشه نِمایَد به نَظَر آبِ مُسَرَّد | |
| ۱۱ | از مَکْر گُریزان شو و در وَکْرِ رضا رو | تا زنده شَوی فارغ از اَنْفاسِ مُعَدَّد | |
| ۱۲ | تَرجیع کُنم خواجه، که این قافیه تَنگ است | نی، خود نَزنَم دَم، که دَمِ ما همه نَنگ است | |
| ۱۳ | من دَم نَزنَم، لیک دَمِ نَحْنُ نَفَخْنا | در من بِدَمَد، ناله رَسَد تا به ثُریّا | |
| ۱۴ | این نایِ تَنَم را چو بِبُرّید و تَراشید | از سویِ نِیِسْتانِ عَدَم عَزَّتَعالا | |
| ۱۵ | دِلْ یک سرِ نِی بود و دَهانْ یک سَرِ دیگر | آن سَر زِلبِ عشقْ هَمی‌بود شِکَرخا | |
| ۱۶ | چون از دَمِ او پُر شُد و از دو لبِ او مَست | تَنگ آمد و مَستانه بَرآوَرْد عَلالا | |
| ۱۷ | وَاللَّهْ زِ میِ آن دو لبِ اَرْ کوه بِنوشَد | چون ریگ شود کوه، زِآسیبِ تَجَلا | |
| ۱۸ | نِی پَردۀ لب بود که گَر لب بِگُشایَد | نی چَرخِ فَلَک مانَد و نی زیر و نه بالا | |
| ۱۹ | آواز دِهْ اَنْدَر عَدَم ای نای و نَظَر کُن | صد لیلی و مجُنون و دو صد وامِق و عَذرا | |
| ۲۰ | بُگْشایَد هر ذَرّه دَهان گوید، شاباش | وَنْدَر دلِ هر ذَرّه حقیر آید صَحرا | |
| ۲۱ | زود از حَبَشِ تَنْ به سویِ رومِ جَنان رو | تا بَرکَشَدت قیصر، بر قَصرِ مُعَلّا | |
| ۲۲ | این جایْ نه آن جاست که این جا بِتَوان بود | هی، جایِ خوشی جوی و دَرآ در صَفِ هَیْجا | |
| ۲۳ | هین، وَقتِ جِهاد است و گَهِ حَملۀ مَردان | صَفْرا مَکُن و دَرشِکَن از حَمله تو، صَف را | |
| ۲۴ | تَرجیعِ سوم آمد و گفتی تو، خدایا | بَرگَم شُده مَگْری که مرا هست عِوَض‌ها | |
| ۲۵ | آن مُطربِ خوش‌نَغمۀ شیرین‌دَهَن آمد | جان‌ها همه مَستَند، که آن جان به من آمد | |
| ۲۶ | خندان شُده اِشْکوفه و گُل جامه دَریده | کَزْ سویِ عَدَم سُنبله و یاسَمَن آمد | |
| ۲۷ | جان‌هایِ گُلِستان به دَمِ دِیْ بِپَریدند | هنگامِ بهاران شُد و هر جانْ به تَن آمد | |
| ۲۸ | خوبان بِرَسیدند زِ بُتخانۀ غَیبی | کوریِّ خَزانی که به خو، بُت‌شِکَن آمد | |
| ۲۹ | چون صبر گُزیدند، به دِیْ جُمله درختان | آن هَجْر چو چاه است و صَبوری رَسَن آمد | |
| ۳۰ | چون صبر گَزید آیِس، آمد فَرجَش زود | چون خُلقْ حَسَن کرد، نِگارِ حَسَن آمد | |
| ۳۱ | در عیدِ بهار، ابر بَراَفْشانْد گُلابی | وان رَعْد بَران اوج هوا، طَبْل‌زَن آمد | |
| ۳۲ | یک باغ پُر از شاهِد، نی تُرک و نه رومی | کَنْدَر حُجُبِ غَیب، هزاران خُتَن آمد | |
| ۳۳ | بَس جان که چو یوسُف به چَهِ مَهْلَکه افتاد | پِنْداشت که گُم گشت، خود او در وَطَن آمد | |
| ۳۴ | زیرا که رَهِ آبِ خَضِر مُظْلِم و تاری‌ست | آخِر زِ رَهِ خار، گُل اَنْدَر چَمَن آمد | |
| ۳۵ | خامُش کُن، اگرچه که غَزَل اَغْلَبْ باقی‌ست | تا شاه بگوید، چو دَرین اَنْجُمَن آمد | |
| ۳۶ | ای ماه عِذار من و ای خوش قَد و قامَت | بَرخیز که بَرخاست زِ عشقِ تو قیامَت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!