ترجیع بند ۱۴ مولانا
| ۱ | ای قَد و بالایِ تو حَسرتِ سَروِ بُلند | خنده نمی‌آیَدَت، بَهرِ دلِ من بِخَند | |
| ۲ | ای زِ تو عالَم به جوش، لُطف کُن، ارزان فروش | خندۀ شیرینِ نوش، راست بِفَرما، به چند؟ | |
| ۳ | خنده زَنَد آفتاب، گیرد عالَمْ خِضاب | صَد مه وصد آفتاب، خنده زِ تو می‌بَرَند | |
| ۴ | لاله و گُلْبرگ‌ها، عکس تو آمد مَها | نیشِکَر از قَندِ تو، پُر شُده بین بَندْ بَند | |
| ۵ | طَلْعَتَت ای آفتاب، تیغِ طَرَب بَرکَشید | گَردنِ تَلْخی بِزَد، بیخِ غَم و غُصّه کَند | |
| ۶ | دورِ قَمَر دَرگُذشت، زُهرۀ زَهرا رَسید | گشت جهانْ گُلْسِتان، خار ندارد گَزَند | |
| ۷ | بَزمِ اَبَد می‌نَهَد، شَهْ جِهَتِ عاشقان | نَعْلِ زَرین می‌زَنَد، بَهرِ سُمِ هر سَمَند | |
| ۸ | این همه بُگْذشت نیز، پیش‌تَر آ ای عزیز | پیشِ لبِ نوشِ تو، حَلْقه به گوش است قَند | |
| ۹ | پیش‌تَر آ پیش تَر، تا بِدَهَم جان و سَر | تا شِکُفَد هَمچو گُل، رویِ زمینِ نَژَند | |
| ۱۰ | ما و حَریفانْ خوشیم، ساغَرِ حَقْ می‌کَشیم | از جِهَتِ چَشمِ بَد، آتش و مُشتی سِپَند | |
| ۱۱ | بویِ وِصالت رَسید، روضۀ رِضْوان دَمید | صُلح کُن اَلصُّلحُ خَیْر، کوریِ دیوِ لَوَند | |
| ۱۲ | تازه شو و چُست شو، از پِیِ تَرجیع را | گوشِ نُوی وام کُن، تا شِنَوی ماجَرا | |
| ۱۳ | شاه هم از بامْداد، سَرخوش و سَرمَست خاست | طَبْل به خود می‌زَنَد، در دلِ او تا چه‌هاست | |
| ۱۴ | مُنْتَظِر است آسْمان، تا چه کُند قَهْرمان | هرچه کُند گو بِکُن، هرچه کُند جانِ ماست | |
| ۱۵ | هر نَفَسی روضۀ‌یی، از تو به پیشِ دل است | حاتَمِ طَی با سَخاش، طی شُد اگر این سَخاست | |
| ۱۶ | ای چو درختِ بُلند، قبلۀ هر دَردمند | بَرگ و بَرَش خیره کُن، شاخِ تَرَش باوَفاست | |
| ۱۷ | یک نَفَری بَخت وَرْ، از تو خوش و میوه خَور | یک نَفَری خیره سَر گشته که آخِر کجاست؟ | |
| ۱۸ | چَشم بِمالید تا خوابْ جَهَد از شما | کشف شود کان درختْ پَهْلویِ فکرِ شماست | |
| ۱۹ | فِکْرَت‌ها چَشم‌هاست، گشته رَوانْ زان درخت | پاک کُن از جو وَحَل، کاب ازو بی‌صَفاست | |
| ۲۰ | آب اگر مُنْکَرِ چَشمۀ خود می‌شود | خاکِ سِیَه بر سَرَش باد که بس ژاژخاست | |
| ۲۱ | ای طَمَعِ ژاژخا، گَنْده‌تَر از گَنْدنا | تات نگیرد بَلا، هیچ نگویی خداست | |
| ۲۲ | خَر زِزدن گشت فَرد، کَژْرَوی آغاز کرد | راهْ رها کرد و رفت آن طَرَفی که گیاست | |
| ۲۳ | آن طَرَفی که گیاست، اَمن و امان از کجاست؟ | غِرِّه به سَبزی مَشو، گُرگِ سِیَه در قَفاست | |
| ۲۴ | گوش به تَرجیعْ نِهْ، جانِبِ رَهْ کُن رُجوع | زان که مُلاقاتِ گُرگ، تَلْخ‌تَر آمد زِ جوع | |
| ۲۵ | ای زِ دَرِ رَحمَتَت هر نَفَسی نِعْمَتی | زان همه رَحمَت فِرِست جانِبِ ما رَحمَتی | |
| ۲۶ | ای به خراباتِ تو، جامِ مُراعاتِ تو | داده به هر ذَرّه‌یی، نوعِ دِگَر عِشرَتی | |
| ۲۷ | هر نَفَسی روحِ نو، بِنْهَد در مُرده‌یی | هر نَفَسی راحِ نو بَخشَد بی‌مُهْلَتی | |
| ۲۸ | خُنْبِ تو آمد به جوش، جوش کُند نای و نوش | جانْ سَر و پا گُم کُند، چون بِخورَد شَربتی | |
| ۲۹ | عفو کُن از جامِ مَست، خُنْب و سَبو گَر شِکَست | مَست شُد و مَست را چون نَفُتَد زَلَّتی؟ | |
| ۳۰ | قاعدۀ خوش نَهاد، در طَرَب و دَر گُشاد | چَشمِ بَدَش دور باد، وَاللَّهْ خوش سُنّتی | |
| ۳۱ | بویِ تو ای رَشکِ باغ، چون بِزَنَد بر دِماغ | پُر شود از راحِ روح، بی‌گِرِه و عِلَّتی | |
| ۳۲ | روح و مَلَک مَست شُد از میِ پوشیده‌یی | چَرخِ فَلَک پَست شُد، از پِنِهان صورتی | |
| ۳۳ | بُلبُلۀ پُر زِ میْ، می‌رَسَدم هر دَمی | عَربَده می‌آرَدَم عشقِ تو هر ساعتی | |
| ۳۴ | آن که رَهِ دین بُوَد، پُر زِ ریاحین بُوَد | هر قَدمی گُلْشَنی، هر طَرَفی جَنَّتی | |
| ۳۵ | خَطِّ سَقَیْنا بِکَش بر رُخِ هر مَستِ خَوش | تا که بِدانند کو غَرقه شُد از لَذَّتی | |
| ۳۶ | ساغَر بر ساغَرم می‌دَهَد او هر نَفَس | نَعْره زنان من که‌های، پُر شُدم از باده، بَس |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!