ترجیع بند ۱۵ مولانا
| ۱ | ای یارِ گرم دار و دلارامِ گرم دار | پیش آ، به دستِ خویش سَرِبَندگان بِخار | |
| ۲ | خاکِ تویم و تشنۀ آب و نباتِ تو | در خاکِ خویشْ تُخمِ سَخا و وَفا بِکار | |
| ۳ | تا بَردَمَد زِسینه و پَهْنایِ این زمین | آن سَبزهایِ نادر و گُل‌هایِ پُر نِگار | |
| ۴ | وَزْهر چَهی بَرآیَد از عکسِ رویِ تو | سَرمَستْ یوسْفی قَمَرین رویِ خوشْ عِذار | |
| ۵ | این قِصّه را رَها کُن تا نوبَتی دِگَر | پیغامِ نو رَسید، پیش آ و گوش دار | |
| ۶ | پیری سویِ من آمد شاخِ گُلی به دست | گفتم که از کجاست؟ بِگُفتا از آن دیار | |
| ۷ | گفتم از آن بهار به دنیا نِشانه نیست | کین جا یکی گُل است و دوصد گونه زَخْمِ خار | |
| ۸ | گفتا نِشانه هست، وَلیکِن تو خیره‌یی | کان کَس که بَنگ خورْد، دَهَد مغزِ او دَوار | |
| ۹ | زَانْدیشه و خیالْ فرو روب سینه را | سَبزک بِنِه زِ دست و نَظَر کُن به سَبزه زار | |
| ۱۰ | تَرجیع کُن که آمد یک جامِ مالْ مال | جانْ نَعْره می‌زَنَد که بیا، چاشْنی حَلال | |
| ۱۱ | گَر تو شراب باره و نَریّ و اوسْتاد | چون گُل مَباش، کو قَدَحی خورْد و اوفْتاد | |
| ۱۲ | چون دوزخی دَرآی و بِخور هفتْ بَحْر را | تا ساقی‌اَت بِگوید کِی شاه نوش باد | |
| ۱۳ | گَر گوهری‌ست مَرد، بُوَد بَحْر ساغَرش | دنیا چو لُقمه‌یی شَوَدَش، چون دَهان گُشاد | |
| ۱۴ | دنیا چو لُقمه‌یی‌ست، وَلیکِن نه بر مگس | بر آدم است لُقمه، بر آن کَس کَزو بِزاد | |
| ۱۵ | آدم مگس نَزایَد، تو هم مگس مَباش | جَمشید باش و خُسرو و سُلطان و کیقُباد | |
| ۱۶ | چون مَست نیستم، نمکی نیست در سُخَن | زیرا تَکَلُّف است و اَدیبیّ و اِجْتِهاد | |
| ۱۷ | امّا دَهانِ مَست چو زنبور خانه‌یی‌ست | زنبور جوش کرد به هر سویْ بی‌مُراد | |
| ۱۸ | زنبورهایِ مَست و خَراب از دَهانِ شَهْد | با نوش و نیشِ خود شُده پَرّان میانِ باد | |
| ۱۹ | یعنی که ما زِخانۀ شش گوشه رَسته ایم | زان خُسروی که شَربَتِ شیرینْ به نَحْل داد | |
| ۲۰ | تَرجیع بَند خواهد، بر مَستْ بَند نیست | چه بَند و پَند گیرد، چون هوشمند نیست؟ | |
| ۲۱ | پیش آر جامِ لَعْلْ، تو ای جانِ جانِ ما | ما از کجا، حِکایَتِ بسیار از کجا | |
| ۲۲ | بُگْشا دو دستِ خویش، کَمَر کُن به گِردِ من | جامِ بَقا بِیاوَر و بَرکَن زِمن قَبا | |
| ۲۳ | صد جام دَرکَشیدی و بر لب زدی کُلوخ | لیکِن دو چَشمِ مَستِ تو در می‌دَهَد صَلا | |
| ۲۴ | آن میْ که بویِ او به دو فرسنگ می‌رَسَد | پنهان هَمی‌کُنیش؟ تو دانی، بِکُن هَلا | |
| ۲۵ | از من نَهان مَدار، تو دانیّ و دیگران | زیرا که بَندۀ تواَم، آن گاه باوَفا | |
| ۲۶ | این خود نِشانه‌یی‌ست، نَهان کِی شود شراب؟ | پیدا شود نِشانَش بر روی و در قَفا | |
| ۲۷ | بر اُشتُری نِشینی و سَر را فُرو کَشی | در شهر می‌رَوی، که مَبینید مَر مرا | |
| ۲۸ | تو آنچنان که دانی و آن اُشتُرِ تو مَست | عَفْ عَفْ هَمی‌کُند که بِبینید هر دو را | |
| ۲۹ | بازار را بِهِل، سویِ گُلْزار ران شُتُر | کان جاست جایِ مَستان، هم جِنْس و هم سرا | |
| ۳۰ | ای صد هزار رَحْمَتِ نوبر جَمالِ تو | نیکوست حالِ ما، که نِکو باد حالِ تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!