ترجیع بند ۱۶ مولانا
| ۱ | بیار آن میْ که ما را تو بِدان بِفْریفْتی زَاوَّل | که جان را می‌کُند فارغ زِ هر ماضیّ و مُسْتَقبَل | |
| ۲ | بِپوشَد از تَفَش رویم، به شادی حُلّۀ اَطْلَس | بِجوشَد مِهْر در جانم، مِثالِ شیر در مِرجَل | |
| ۳ | رَوان کُن کَشتیِ جان را، دَران دریایِ پُر گوهر | که چون ساکِن بُوَد کَشتی، زعِلَّت‌ها شود مُخْتَل | |
| ۴ | رَوان شو تا که جان گوید رَوانَت شاد باد و خَوش | میانِ آبِ حیوانی کِه باشد خِضْر را مَنْهَل | |
| ۵ | چه ساغَرها که پیونده به جانِ مِحْنَت آگنده | اگر نَفْریبَدَش ساقی، به ساغَرهایِ مُسْتَعجَل | |
| ۶ | توی عُمرِ جوانِ من، توی مِعْمارِ جانِ من | که بی‌تَدبیرِ تو جان‌ها بُوَد ویران و مُسْتَأصَل | |
| ۷ | خیالِسْتانِ اندیشه، مَدَد از روحِ تو دارد | چُنان کَزْ دورِ اَفْلاک است این اَشْکال در اَسْفَل | |
| ۸ | فَلَک‌هایی‌ست روحانی، به جُز اَفْلاکِ کیوانی | کَزْ آن جا نُزل‌ها گردد در اَبْراجِ فَلَک مُنزَل | |
| ۹ | مَدَدها بُرجِ خاکی را، عَطاها بُرجِ آبی را | تَبِش‌ها بُرجِ آتش را، زِوَهّابی بُوَد اَکْمَل | |
| ۱۰ | مِثالِ بُرجْ این حِس‌ها که پُر اِدْراک‌ها آمد | زِ حِس نَبْوَد، بُوَد از جان و بَرقِ عقلْ مُسْتَعقَل | |
| ۱۱ | خَمُش کُن، آبِ مَعنی را به دَلْوِ مَعنوی بَرکَش | که مَعنی در نمی‌گُنجَد، دَرین اَلْفاظِ مُسْتَعمَل | |
| ۱۲ | دو سه تَرجیع جمع آمد، که جانْ بِشْکُفت از آغازش | ولی تَرسَم که بُگْریزد، سَبُک‌تَر بَندها سازش | |
| ۱۳ | بیار آن میْ که غَمْ جان را بِپَخْسانید در غوغا | بیار آن میْ که سودا را دَوایی نیست جُز حَمْرا | |
| ۱۴ | پَر و بالَم زِجادویی گِرِه بسته‌ست سَرتاسَر | شرابِ لَعْل پیش آر و گِرِه از پَرِّ من بُگْشا | |
| ۱۵ | مَنَم چون چَرخْ گردنده، که خورشید است جانِ من | یکی کَشتیِّ پُرِرَختَم، که پایِ من بُوَد دریا | |
| ۱۶ | به صد لُطْفم هَمی‌جویی، به صد رَمزَم هَمی‌خوانی | به هر دَم می‌کَشی گوشم که ای پَس مانده هی، پیش آ | |
| ۱۷ | ندیدم هیچ مُرغی من، که بی‌پَرّی بُرون پَرَّد | ندیدم هیچ کَشتی من، که بی‌آبی رَوَد عَمْدا | |
| ۱۸ | مَگَر صُنْعِ غریبِ تو، که تو بَس نادرسْتانی | که در بَحْرِ عَدَم سازی به هر جانِبْ یکی مینا | |
| ۱۹ | درونِ سینه چون عیسی، نِگاری بی‌پدر صورت | که مانَد چون خَری بر یَخ زِفَهمَش بوعلی سینا | |
| ۲۰ | عَجایب صورتی شیرین، نَمَک‌هایِ جهانْ در وِیْ | کِه دیده‌ست ای مسلمانان، نَمَک زیبَنده در حَلْوا؟ | |
| ۲۱ | چُنان صورت که گَر تابَش رَسَد بر نَقْشِ دیواری | همان ساعت بِگیرد جان، شود گویا، شود بینا | |
| ۲۲ | نه از اِشْراقِ جان آمد کُلوخِ جسم‌ها زنده؟ | زِهی اَنوارِ تابَنده، زِهی خورشیدِ جانْ اَفْزا | |
| ۲۳ | به هر روزن شُده تابان، شُعاعِ آفتابِ جان | که از خورشیدْ رَقصانند این ذَرّات بر بالا | |
| ۲۴ | زِهی شیرینیِ حِکْمَت، که سَجده می‌کُند قَندَش | بِنِه از بَهرِ غَیرت را، دِگَر بَندی بر آن بَندش | |
| ۲۵ | بیار از خانهْ رُهْبان، میی هَمچون دَمِ عیسی | که یَحیی را نِگَه دارد زِزَخمِ خَشمِ بویحیی | |
| ۲۶ | چراغِ جُمله ملَّت‌ها، دَوایِ جُمله عِلَّت‌ها | که هر دَم جانِ نو بَخشَد، بُرون از عِلَّتِ اولی | |
| ۲۷ | مَلولی را فرو ریزد، فُضولی را بَراَنْگیزد | بهشتِ بی‌نَظیر است او، نموده رو دَرین دُنْیی | |
| ۲۸ | بهارِ گُلْشَنِ حِکْمَت، چراغِ ظُلْمَتِ وحشت | اصولِ راحت و لَذَّت، نِظامِ جَنَّت و طوبی | |
| ۲۹ | دَرین خانه یْ خیالِ تَن، که پُر حور است و آهِرْمَن | بُتی بَرساخت هر مانی، ولی هَمچون بُتِ ما، نی | |
| ۳۰ | بِدیدی لشکَرِ جان را، بیا دَریابْ سُلطان را | که آن ابر است و او ماهی، وَآن نَقْش و او جانی | |
| ۳۱ | هَلا ای نَفَسِ کَدْبانو، مَنِه سَر بر سَرِ زانو | زِسالوس و زِطَرّاری، نگردد جِلْوه این مَعنی | |
| ۳۲ | تو کُن ای ساقیِ مُشْفِق، جهان را گرمْ چون مَشرق | که عاشق از زبانِ تو بَسی کرده‌ست این دَعوی | |
| ۳۳ | به من دِهْ آن میِ اَحْمَر، به مصر و یوسُفانم بَر | که سیرم زین بیابان و ازین مَنّ و ازین سَلْوی | |
| ۳۴ | جهانی بُت پَرَست آمد، زِ صورت‌هاش مَست آمد | بُتی کان جا که باشد او، نباشد بی، نباشد تی | |
| ۳۵ | خَموش این بیّ و این تی را، به جادویی مَدِه شکلی | رَها کُن، تا عَصای خود بِیَندازد کَفِ موسی | |
| ۳۶ | دَهان بَربَند چون غُنچه، که در رَهْ طِفْلِ نوزادی | شِنو از سَرو و از سوسَن، حِکایَت‌هایِ آزادی | |
| ۳۷ | مَهِ دِیْ رفت و بهمن رفت و آمد نوبهار ای دل | جهان سَبز است و گُلْ خَندان و خُرَّمْ جویبار ای دل | |
| ۳۸ | فرو شُد در زمینْ سَرما، چو قارون و چو ظُلْمِ او | بَرآمَد از زمین سوسن، چو تیغِ آبْدار ای دل | |
| ۳۹ | دُرَخْشِ کاویانی بین، تَصوّرهایِ جانی بین | که می‌تابَد به هر گُلْشَن، زِ عکسِ رویِ یار ای دل | |
| ۴۰ | گُلِ سوری که عکسِ او جوانان را کُند غوصه | چو بر پیران زَنَد بویَش، نمانَدْشان قَرار ای دل | |
| ۴۱ | فرشته داد دیوان را، زَبَرپوشی زِحُسنِ خود | بَرآمَد گُلْ بِدان دستی، که خیره مانْد خار ای دل | |
| ۴۲ | درختانْ کَف بَرآوَرْده، چو کَف‌هایِ دُعاگویان | بنفشه سَر فرو بُرده، چو مَردی شَرمسار ای دل | |
| ۴۳ | جهانِ بی‌نَوا را جان، بِداده صد دُر و مَرجان | که این بِستان و آن بِستان، برایِ یادگار ای دل | |
| ۴۴ | میانِ کاروان می‌رو، دِلا آهسته آهسته | به سویِ حَلْقۀ خاص و حُضورِ شهریار ای دل | |
| ۴۵ | چو مَردِ عِشرَتی ای جان، به کَف کُن دامَنِ ساقی | چو اِبْنُ الْوَقتی ای صوفی، مَیاوَر یادِ پار ای دل | |
| ۴۶ | چو موسیقار می‌خواهی، بُرون آ از زمینْ چون نِی | وَگَر دیدار می‌خواهی، مَخور شبْ کوکْنار ای دل | |
| ۴۷ | خدا سازید خَلْقی را و هر کَس را یکی پیشه | هزار اُستاد می‌بینم، نه چون تو پیشه کار ای دل | |
| ۴۸ | بگویم شَرحِ اُسْتایی، اگر تَرجیع فرمایی | بُرون جِهْ زین عِمارَت‌ها، که آهوییّ و صَحرایی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!