ترجیع بند ۱۷ مولانا
| ۱ | گَر دِلَت گیرد وگَر گردی مَول | زین سَفَر چاره نداری ای فُضول | |
| ۲ | دل بِنِه، گَردن مَپیچان چپّ و راست | هین، رَوان باش و رَها کُن مول مول | |
| ۳ | وَرْنه اینَک می‌بَرندَت کَش کَشان | هرطَرَف پیک است و هر جانِب رَسول | |
| ۴ | نیستی در خانه، فِکْرَت تا کجاست؟ | فکرهایِ خَلْق را بُرده‌ست غول | |
| ۵ | جادویی کردند چَشمِ خَلْق را | تا که بالا را نَدانند از سُفول | |
| ۶ | جادُوان را جادُوانی دیگرند | می‌کنند اَنْدَر دلِ ایشانْ دُخول | |
| ۷ | خیره مَنْگَر، دیده‌ها در اصلْ دار | تا نباشی روزِ مُردنْ بی‌اصول | |
| ۸ | نَحْنُ نَزَّلْنا بِخوان و شُکر کُن | کآفتابی کرد از بالا نُزول | |
| ۹ | آفتابی نی که سوزد روی را | آفتابی نی که اُفتَد در اُفول | |
| ۱۰ | نَعْره کَم زَن، زانکه نزدیک است یار | که زِ نزدیکی گُمان آید حُلول | |
| ۱۱ | حَق اگر پنهان بُوَد، ظاهر شود | مُعجزات است و گُواهانِ عُدول | |
| ۱۲ | لیکْ تو اِشْتاب کَم کُن، صبر کُن | گرچه فرموده‌ست، کَالْانْسانُ عَجُول | |
| ۱۳ | رَبَّنا اَفْرِغْ عَلَیْنا صَبْرَنا | لا تُزِلْ اَقْدامَنا فی ذَاالْوُحول | |
| ۱۴ | بر اشارت یاد کُن تَرجیع را | دَر بِبَند و رَهْ مَدِه تَشْنیع را | |
| ۱۵ | ای گُذَر کرده زِ حال و از مُحال | رفته اَنْدَر خانۀ فیهِ رِجال | |
| ۱۶ | ای بِدیده رویِ وَجْهُ الله را | کین جهان بر رویِ او باشد چو خال | |
| ۱۷ | خال را حُسنی بُوَد از رو بُوَد | وَرْ نمی‌بینی چُنین، چَشمی بِمال | |
| ۱۸ | چون بِمالی چَشم، در هر زشتی‌ای | صورتی بینی کَمالْ اَنْدَر کَمال | |
| ۱۹ | چند صورت‌هاست پِنْداری که اوست | تا رسی اَنْدَر جَمالِ ذوالْجَلال | |
| ۲۰ | خَلْق را می‌رانَد و خوبیِّ او | می‌کَشانَد گوشِ جان را که تَعال | |
| ۲۱ | خاکِ کویِ دوست را از بو بِدان | خاکِ کویَش خوش‌تَر از آبِ زُلال | |
| ۲۲ | اَنْدَر آن آبِ زُلال اَنْدَر نِگَر | تا بِبینی عکسِ خورشید و هِلال | |
| ۲۳ | تا شنیدم گفتنِ شیرینِ او | می‌فَزایَد گفتنِ خویشَم مَلال | |
| ۲۴ | دامَن او گیر، یعنی دَردِ او | رویَدَت از دَردِ او صد پَرّ و بال | |
| ۲۵ | سَر نمی‌اَرْزَد به دَردِ سر، عَجَب | خود بِیَندیش و رَها کُن قیل و قال | |
| ۲۶ | سَر خُمارت داد و مَستی‌ها دَهَد | زیرِ آن مَستی بُوَد سِحْرِ حَلال | |
| ۲۷ | از پِیِ این مَهْ به شبْ بیدار باش | سَر مَنِه جُز در دُعا و اِبْتِهال | |
| ۲۸ | وَقتِ تَرجیع است بَرجِه، تازه شو | چون جَمالَش بی‌حَد و اندازه شو | |
| ۲۹ | دیگران رفتند، خانۀ خویش باز | ما بِمانْدیم و تو و عشقِ دراز | |
| ۳۰ | هرکه حیرانِ تو باشد دارد او | روزه در روزه، نماز اَنْدَر نماز | |
| ۳۱ | رازْ او گوید که دارد عقل و هوش | چون فَنا گردد، فَنا را نیست راز | |
| ۳۲ | سِلْسِله از گَردنِ ما بَرمَگیر | که جُنونِ تو خوش است، ای بی‌نیاز | |
| ۳۳ | طوقِ شاهانْ چاکرِ این سِلْسِله‌ست | عاشقان از طوق دارند اِحْتِراز | |
| ۳۴ | خار و گُل را حُسنْ بَخش از آبِ خِضْر | طاق را و جُفت را کُن جُفتِ ناز | |
| ۳۵ | هرکه او بِنْهَد سَری بر خاکِ تو | کُن قَبولَش، گَر حقیقتْ گَر مَجاز | |
| ۳۶ | نی مرا هرچه شود، خود گو بِشو | در بهارِ حُسنِ خود تو می‌گُراز | |
| ۳۷ | حُسنِ تو باید که باشد بر مُراد | عاشقان را خواه سوز و خواه ساز | |
| ۳۸ | خواه رَدْشان کُن به خَطِّ لایَجوز | خواهَشان از فَضْل دِهْ خَطِّ جَواز | |
| ۳۹ | خواهَشان چون تارِ چَنگی بَرسِکُل | خواهَشان چون نایْ گیر و می‌نَواز | |
| ۴۰ | خواهَشان بی‌قَدْر کُن، چون سنگ و خاک | خواه چون گوهر بِدِهْ شان امتیاز | |
| ۴۱ | عاقِبَت محمود باشد دادِ تو | ای تو محمود و همه جان‌ها اَیاز | |
| ۴۲ | در غُلامیِّ تو جانْ آزاد شُد | وَزْ اَدَب‌هایِ تو عقلْ اُستاد شُد | |
| ۴۳ | مایِ ما کِه بْوَد، چو تو گویی اَنَا؟ | مِسِّ ما کِه بْوَد، پیشِ کیمیا؟ | |
| ۴۴ | پیشِ خورشیدی چه دارد مُشتِ برف | جُز فَنا گشتن زِ اِشْراق و ضیا؟ | |
| ۴۵ | زَمْهَریر و صد هزاران زَمْهَریر | با تَموزِ تو کجا مانَد؟ کجا؟ | |
| ۴۶ | با تَموزی‌هایِ خورشیدِ رُخَت | زَمْهَریر آمد تَموزِ این ضُحی | |
| ۴۷ | بر دُکانِ آرزو و شوقِ تو | کیسه‌دوزانند این خوف و رَجا | |
| ۴۸ | بر مُصَلّایِ کَمالِ رِفْعَتَست | سَجده‌هایِ سَهْو می‌آرَد سُها | |
| ۴۹ | خواب را گَردن زَدی ای جانِ صُبح | چه صَباحْ آموختن باید تو را؟ | |
| ۵۰ | چَپِّ ما را راست کُن، ای دستِ تو | کرده اَژْدَرهایِ هایِل را عَصا | |
| ۵۱ | شُکرْ ایزد را که من بیگانه رنگ | گشته‌ام با بَحْرِ فَضْلَت آشِنا | |
| ۵۲ | کَف بَرآرَم در دُعا و شُکرْ من | جاودانی دیده زان بَحْرِ صَفا | |
| ۵۳ | ای تو بی‌جا هَمچو جان و منْ چو تَن | می‌رَوَم در جُستنِ تو جا به جا | |
| ۵۴ | عُمر می‌کاهید بی‌تو روزْ روز | رَسْت از کاهِش به تو ای جان‌فَزا | |
| ۵۵ | واجِدیّ و وَجْدبَخشِ هر وجود | چه غَم اَرْ من یاوه کردم خویش را | |
| ۵۶ | هین سَلامَت می‌کُند تَرجیعِ من | که خوشی؟ چونی تو از تَصْدیعِ من؟ |
بیت ۱۹
تا رسی اَنْدَر جَمالِ ذوالْجَلال