ترجیع بند ۱۸ مولانا
| ۱ | نامه رَسید زان جهانْ بَهرِ مُراجَعَت بَرَم | عَزمِ رجوع می‌کُنم، رَخْت به چَرخْ می‌بَرَم | |
| ۲ | گفت که اِرْجِعی شِنو، باز به شهرِ خویش رو | گفتم تا بیامَدَم، دِلْشُده و مسافرم | |
| ۳ | آن چَمَن و شِکَرسِتان، هیچ نرفت از دِلَم | من به دَرونه واصِلَم، من به حَظیره حاظرم | |
| ۴ | چون به سِباعِ طَیْرِ تو، اوجِ هوا مَخوف شُد | بَسته شُده‌ست راهِ من، زان که به تَنْ کبوترم | |
| ۵ | گفت ازین تو غَم مَخور، ایمِن و شادمان بِپَر | زان که رَفیقِ اَمن شُد جانِ کبوترِ حَرَم | |
| ۶ | هر کِه بَراتِ حِفْظِ ما دارد در زِهِ قَبا | در بَر و بَحْر اگر رَوَد، باشد راد و مُحْتَرم | |
| ۷ | نوحْ میانِ دشمنانْ بود هزار سالْ خوش | عِصْمَتِ ماش بُد به کَف، غالب بود لاجَرَم | |
| ۸ | چند هزار هَمچو او بَندۀ خاصِ پاکْ خو | هر دَم می‌رَسیدَشانْ یار و خَفیر از دَرَم | |
| ۹ | گفت کلیم زآبْ من، غَم نَخورَم که من دُرَم | گفت خَلیل زِآتَشَش غَم نَخورَم، که من زَرَم | |
| ۱۰ | گفت مَسیح مُرده را زنده کُنم به نامِ او | اَکْمَه را بَصَر دَهَم، جانِبِ طِبّ نَنْگَرم | |
| ۱۱ | گفت مُحمَّدِ مِهین من به اشارتِ مُعین | بر قَمَرِ فَلَک زَنَم، کَزْ قَمَران من اَقْمَرَم | |
| ۱۲ | صورت را بُرون کُنم، پیشِ شَهَنْشَهی رَوَم | کَزْ تَفِ او مُنَوَّرم، وَزْ کَفِ او مُصَوَّرَم | |
| ۱۳ | چون بِرَوَم بَرادرا هیچ مگو که نیست شُد | در صَفِ روحْ حاضرم، گَر بَرِ تو مُسَتَّرَم | |
| ۱۴ | نامِ خوشَم دَرین جهان باشد چون صَبا وَزان | بویِ خوشَش عَبِرفَشانْ زان که به جانْ مُعَنْبَرَم | |
| ۱۵ | ساکنِ گُلْشَن و چَمَن، پیشِ خوشانِ هَمچو من | وارَهَم از چَهْ و رَسَن، زان که بُرونِ چَنْبَرَم | |
| ۱۶ | بس کُن و بَحثِ این سُخَن، در تَرجیعْ بازگو | گَرچه به پیشِ مُسْتَمَع، دارد هر سُخَن دو رو | |
| ۱۷ | چون که زِآسْمان رَسَد تاج و سَریر و مِهْتَری | بِهْ که سَفَر کُنی دِلا، رَخْت به آسْمان بَری | |
| ۱۸ | بین همه بَحْریان به کَف، گوهرِ خویشْ یافته | تو به میانِ جَزْر و مَد، در چه شُمار اَنْدَری؟ | |
| ۱۹ | هین هَله، گاوِ مُرده را، شیر مَخوان و سَر مَنِه | گَرچه که غُرِّه می‌زَنَد گاو به سِحْرِ سامِری | |
| ۲۰ | گَر نِمْرود بَرپَرَد، فوقْ به پَرِّ کَرکسان | زود فُتَد که نیسْتَش قوَّتِ پَرِّ جعفری | |
| ۲۱ | گرچه کبوتری به فَنْ کَبْک شکار می‌کُند | بازِ سپید کِی شود؟ کِی رَهَد از کبوتری؟ | |
| ۲۲ | جان ندَهَد به جُز خدا، عقل هَمو کُند عَطا | گرچه که صورتی کُند، صَنْعَتِ کَفِّ آزَری | |
| ۲۳ | دَردِ سَرِ تَنی مَکَش کوست به حیله نیم خَوش | پیشِ خدایْ سَر نَهی، سَر بِسِتانی آن سَری | |
| ۲۴ | سِرکه دَهی شِکَربَری، شَبّه دَهی گُهَر بَری | سُرمه دَهی بَصَر بَری، سخت خوش است تاجری | |
| ۲۵ | جود و سَخا و لُطفِ خو، سَجده گری چو آبِ جو | تَرکِ هوا و آرزو، هست سِرِ پَیَمبَری | |
| ۲۶ | روضۀ روحْ سَبز بین، ساکِنِ روضه حورِ عین | مَست و خراب می‌رَوی، نُقلِ مُلوک می‌چَری | |
| ۲۷ | فُرجۀ باغ می‌کُنی، شادی و لاغ می‌کُنی | با صَنَمانِ شَرم گین، پَردۀ شَرمْ می‌دَری | |
| ۲۸ | آمد ماه رویِ تو، جانِبِ های و هویِ تو | گُلْبُنِ مُشکْ بویِ تو، با قَدِ چُستِ عَرعَری | |
| ۲۹ | روح و عُقولْ سو به سو، سَجده کُنان به پیشِ او | کِی هَوَس و مُرادِ جان، سخت لَطیفْ مَنْظَری | |
| ۳۰ | ای قَمَرانِ آسْمان، زو بِبَرید رنگِ رو | وِیْ مَلَکانِ بابِلی، زو شِنَوید ساحِری | |
| ۳۱ | سخت مُفَرِّحِ غَمی، عیسیِ چند مَریمی | جانِ هزار جَنَّتی، رَشکِ هزار کوثَری | |
| ۳۲ | این غَزَل ای نَدیمِ من، بی‌تَرجیع چون بُوَد؟ | بَند کُنَش که بَندِ تو، سِلْسِلۀ جُنون بُوَد | |
| ۳۳ | از سَرِ روزَنَم سَحَر گفت به قَنْجَره مَهی | هِی تو بگو که کیستی؟ آنک ندادی اَش رَهی | |
| ۳۴ | من تَلَفِ وِصالِ تو،لیک تو کیستی؟ بگو | گفت که لااُبالی‌یی، خیره کُشی، شَهَنشَهی | |
| ۳۵ | بی‌پَر و بالِ فَضْلِ من، بَرنَپَرَد زِ تَنْ دلی | بی‌رَسَنِ عِنایَتَم، بَر نَشَود کَس از چَهی | |
| ۳۶ | عقلْ زِخَطِّ من بُوَد، گشته اَدیبِ اَنْجُمَن | عشقْ زِجامِ من بُوَد عِشرَتی‌یی، مُرَفَّهی | |
| ۳۷ | بی‌رُخِ خوبِ فَرُّخم، قامَتِ هر کِه گشت خَم | گَر به بهشت خوش شود، باشد گول و اَبْلَهی | |
| ۳۸ | بادیه‌ها نوشته‌یی، شهر به شهر گشته‌یی | جُز بَرِ من مُرید را کو کَنَفیّ و دَرگَهی؟ | |
| ۳۹ | مُرده زِبویِ من شود زنده و زنده دولتی | گولْ زِحَرفِ من شود نکته شِناس و آگَهی | |
| ۴۰ | گفتم کُدیه می‌کُنم، ای تو حَیاتِ هر صَنَم | تا زِ تو لاف‌ها زَنَم، کامَد یارْ ناگهی | |
| ۴۱ | گفت چو من شَوَم روی، تو به یَقینْ فَنا شَوی | این نَبُوَد که با کسی، گُنجَم من به خَرگَهی | |
| ۴۲ | هست مرا به هر زمان، لُطف و کَرَم جهانْ جهان | لیک بِکوش و صبر کُن، صاف شویّ و آن گَهی | |
| ۴۳ | از چه رَسید آب را آیِنِه گی؟ زِصافی‌یی | از فَرَحِ صَفا زَنَد، آن گُلِ سُرخْ قَهقَهی | |
| ۴۴ | کم بُوَد این یگانگی، لیک به راهِ بَندگی | صاحِبِ نان و جامگی، هر طَرَفی‌ست اِسْپَهی | |
| ۴۵ | هست طَبیبِ حاذقی، هر طَرَفیّ و سابقی | نادره عیسی‌یی که او دیده دَهَد به اَکْمَهی | |
| ۴۶ | بَهرِ مِثال گفتم این، بَهرِ نَشاطِ هر حَزین | لیکْ نِیَم مُشَبَّهی، غِرِّۀ هر مُشَبَّهی | |
| ۴۷ | شَرح که بی‌زبان بُوَد، بی‌ضَرر و زیان بُوَد | هم تو بِگو شَهَنشَها، فایدۀ مُوَجَّهی | |
| ۴۸ | ای تو به فکرت ردی، خونِ حَبیب ریخته | نیک نِگَر که او توی، ای تو زِ خود گُریخته |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!