ترجیع بند ۲۰ مولانا
| ۱ | هَله دَردِهْ میِ بُگْزیده که مِهْمانِ تواَم | زِ پَریشانیِ زُلْفِ تو، پَریشانِ تواَم | |
| ۲ | تَلْخ و شیرینْ لبِ ما را زِ حَرَم بیرون آر | نَقْد دِهْ نَقْد، که عَبّاسِ حُرُمْدانِ تواَم | |
| ۳ | آنچه دادیّ و بدیدی که بِدان زنده شُدم | مُردۀ جُرعۀ آن چَشمۀ حیوانِ تواَم | |
| ۴ | باده بر باد دَهَد هردو جهان را چو غُبار | وان گَهان جِلْوه شود که مَهِ تابانِ تواَم | |
| ۵ | وان گَهان جام چو جانْ آرَد کین بر جان زَن | گَر نِیَم جانِ تو آخِر نه زِ جانانِ تواَم؟ | |
| ۶ | مَرکَبَش دست بُوَد زان که قَدَح شَهْباز است | که صَیادم من و سَرفِتْنۀ مُرغانِ تواَم | |
| ۷ | وان گَهْ از دست بِپَرَّد سویِ ایوانِ دِماغ | که گُزین مَشْعَله و رونَقِ ایوانِ تواَم | |
| ۸ | آبِ رو رفت مِهان را پِیِ نان و پِیِ آب | مُژده ای مَست که من آبِ تو و نانِ تواَم | |
| ۹ | بَحْر بر کَف کِه گرفته‌ست؟ تو باری بَرگیر | خوش هَمی‌خَنْد که من گوهرِ دندانِ تواَم | |
| ۱۰ | من سه پَندَت دَهَم، اَوَّل تو سِپَندِ ما باش | که خَلیلیّ و نَسوزی چو سِپَندانِ تواَم | |
| ۱۱ | دَرِ خانه هَله بُگْشایْ که در کویِ توایم | قِصَصِ جایزه بَرخوان، نه که بر خوانِ تواَم؟ | |
| ۱۲ | هین، به تَرجیع بِگَردانْ غَزَلم را بَرگو | گَر تو شَیدا نَشُدی، قِصّۀ شَیدا بَرگو | |
| ۱۳ | زآب چون آتشِ تو، دیگِ دِماغَم جوشید | سَبُک ای سیم بَرِ مَشْعَله سیما بَرگو | |
| ۱۴ | زِپِگَهْ جام چو دریا چو به کَف بِگْرفتم | صِفَتِ موجِ دل و گوهرِ گویا بَرگو | |
| ۱۵ | بَحْرِ پُر جوش چو لالاست بر آن دُرِّ یَتیم | کَف بِزَن، خوش صِفَتِ لولویِ لالا بَرگو | |
| ۱۶ | هر کسی دارد در سینه تَمَنّایِ دِگَر | زان سَرِ چَشمه کَزو زاد تَمَنّا بَرگو | |
| ۱۷ | جمع کُن جُمله هَوَس‌هایِ پَراکَنده به میْ | زان هَوَس که پِنِهان شُد زِهَوَس‌ها بَرگو | |
| ۱۸ | زآفتابی که بَرآیَد سِپَسِ مَشرقِ جان | که بِدو مَحْو شود ظِلِّ من و ما بَرگو | |
| ۱۹ | شش جِهَت، اِنْس و پَری مَحْرمِ آن راز نِیَند | سَر بِگَردان سویِ بی‌جا و همان جا بَرگو | |
| ۲۰ | چند باشد چو تَنور این شِکَمَت پُر زِ خَمیر؟ | ای خَمیری دَمی از خَمرِ مُصَفّا بَرگو | |
| ۲۱ | چند چون زاغ بُوَد نولِ تو در هر سَرگین؟ | خَبَرِ جانِ چو طوطیِّ شِکَرخا بَرگو | |
| ۲۲ | زین گُذَر کُن، بِدِه آن جامِ میِ روحانی | صِفَتِ شَعْشَعۀ جامِ مُعَلّا بَرگو | |
| ۲۳ | مَست کُن پیر و جوان را، پس از آن مَستی کُن | مَست بیرون رو ازین عیش و تماشا بَرگو | |
| ۲۴ | هَله، تَرجیع کُن اکنون که چُنانیم همه | که میْ از جام و سَر از پایْ ندانیم همه | |
| ۲۵ | جامْ بر دست به ساقی نِگَرانیم همه | فارغ از غُصّۀ هر سود و زیانیم همه | |
| ۲۶ | این مُعَلِّم که خِرَد بود بِشُد، ما طِفْلان | یِکدِگَر را زِ جُنون تَخته زنانیم همه | |
| ۲۷ | پا برهنه خِرَد از مَجْلِسِ ما دوش گُریخت | چون که بیرون زِ حَدِ عقل و گُمانیم همه | |
| ۲۸ | میرِ مَجْلِس تویی و ما همه در تیرِ توایم | بَندِ آن غَمْزه و آن تیر و کَمانیم همه | |
| ۲۹ | زُهره در مَجْلِسِ مَهْ مان به میْ از کار بِبُرد | وَرْنه کَژْرو زِچه رو چون سَرَطانیم همه؟ | |
| ۳۰ | چَشمِ آن طُرفۀ بغداد زِ ما عقل رُبود | تا ندانیم که اَنْدَر هَمَدانیم همه | |
| ۳۱ | گفت ساقی همه را جُمله به تاراج دَهَم | هم چُنان کُن هَله ای جان که چُنانیم همه | |
| ۳۲ | هَمچو غَوّاصْ پِیِ گوهرِ بی‌نام و نشان | غَرقِ آن قُلْزُمِ بی‌نام و نِشانیم همه | |
| ۳۳ | وَقتِ عِشرَت طَرَب انگیزتَر از جامِ می‌ایم | در صَفِ رَزمْ چو شمشیر و سِنانیم همه | |
| ۳۴ | نَزدِ عُشّاقْ بهاریم پُر از باغ و چَمَن | پیشِ هر مُنْکِرِ اَفْسُرده، خَزانیم همه | |
| ۳۵ | می‌جَهَد شُعلۀ دیگر زِ زَبانه یْ دلِ من | تا تو را وَهْم نیاید که زبانیم همه | |
| ۳۶ | ساقیا باده بیاور، که بَرآنیم همه | که به جُز عشقِ تو از خویش بِرانیم همه |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!