ترجیع بند ۲۱ مولانا
| ۱ | هَله، رفتیم و گِرانی زِ جَمالت بُردیم | رویْ ازین جا به جهانی عَجَبی آوردیم | |
| ۲ | دوستْ یک جامِ پُر از زَهر چو آوَرْد به پیش | زَهرْ چون از کَفِ او بود، به شادی خوردیم | |
| ۳ | گفت خوش باش که بَخشیمَت صد جانِ دِگَر | ما کسی را به گِزافه زِ کجا آزردیم؟ | |
| ۴ | گفتم ابحان چو تویی از تَنِ ما جانْ خواهد | گَر دَرین دادْ بِپیچیم، یَقین نامَردیم | |
| ۵ | ما نِهالیم، بِروییم، اگر در خاکیم | شاهْ با ماست چه باک است اگر رُخْ زردیم؟ | |
| ۶ | به درون بر فَلَکیم و به بَدَنْ زیرِ زمین | به صِفَت زنده شُدیم اَرْچه به صورت مُردیم | |
| ۷ | چون که دَرمانِ جهانْ طالِبِ دَرد است و سَقَم | ما زِ دَرمان بِبُریدیم و حَریفِ دَردیم | |
| ۸ | جانْ چو آیینۀ صافی است، بَرو تَنْ گَردی‌ست | حُسن در ما نَنِمایَد چو به زیرِ گردیم | |
| ۹ | این دو خانه‌ست دو مَنْزِل به یقین مُلْکِ وِیْ است | خِدمَتِ او کُن و شاباش که خِدمَت کردیم | |
| ۱۰ | چون بیامَد رُخِ تو بر فَرَسِ دلْ شاهیم | چون بیامَد قَدحَت، صاف شویم اَرْ دُردیم | |
| ۱۱ | میْ دَهَنده چو تویی، فَخْرِ همه مَستانیم | پَروَرنده چو تویی، زَفْت شویم اَرْ خُردیم | |
| ۱۲ | هین به تَرجیع بِگو شَرحِ زبانِ مُرغان | گَر نگویی به زبان، شَرح کُنَش از رَهِ جان | |
| ۱۳ | در جهان آمد و روزی دو به ما رُخ بِنْمود | آن چُنان زود بُرون شُد، که ندانم که کِه بود | |
| ۱۴ | گفتم از بَهرِ خدا، ای سَره مِهْمانِ عزیز | این چُنین زود کُنی مُعتقِدان را بِدْرود؟ | |
| ۱۵ | گفت کَس دید دَرین عالَم، یک روزِ سپید | که سیاه آبه نَباریدَش ازین چَرخِ کَبود؟ | |
| ۱۶ | از برایِ کَشِشِ ما و سَفَر کردنِ ما | پیک بر پیک هَمی‌آید از آن اصلِ وجود | |
| ۱۷ | هر غَم و رنج که اَنْدَر تَن و در دل آید | می‌کَشَد گوشِ شما را به وُثاقِ موعود | |
| ۱۸ | نیمِ عُمرَت به شِکایَت شُد و نیمی در شُکر | حَمد و ذَم را بِهِل و رو به مَقامِ محمود | |
| ۱۹ | چه فُضولی تو؟ که این آمد و آن بیرون شُد | کاراَفْزاییِ تو غیرِ نَدامَت نَفُزود | |
| ۲۰ | پایْ در باغِ خِرَد نِهْ، بِطَلَب اَمن و خَلاص | سَر بِنِه، پایْ بِکَش زیرِ درختانِ مُرود | |
| ۲۱ | بادْ اَمْرود هَمی‌ریزد اگر نَفْشانی | می‌فُتَد در دَهَنِ هر کِه دَهان را بِگُشود | |
| ۲۲ | این بُوَد رِزْقِ کَریمی که وَفادار بُوَد | که زِدست و دَهَنِ تو نتوانند رُبود | |
| ۲۳ | قایِمَم ماتْ نِیَم، تا بِنَگویند که مُرد | که چه کوتاهْ قیام است و دراز است سُجود | |
| ۲۴ | شَرحِ این رِزْق که پاک است زِظُلْم و توزیع | گوش را پَهْن گُشا تا شِنَوی در تَرجیع | |
| ۲۵ | هَمچو گُل خنده زنان از سَرِ شاخ افتادیم | هم بِدان شاه که جان بَخشَد، جان را دادیم | |
| ۲۶ | آدمی از رَحِمِ صُنعْ دوباره زاید | این دُوُم بود که مادرِ دنیا زادیم | |
| ۲۷ | تو هنوز ای که جَنینی بِنَبینی ما را | آن کِه زاده‌ست بِبینَد که کجا افتادیم | |
| ۲۸ | نوحه و دَردِ اَقارب خَلِشِ آن رَحْم است | او چه داند که نَمُردیم و دَرین ایجادیم؟ | |
| ۲۹ | او چه داند که جهان چیست، که در زندانی‌ست | همه دان داند ما را که دَرین بغدادیم | |
| ۳۰ | یادِ ما گَر بِکُنی هم به خیالی نِگَری | نه خیالیم، نه صورت، نه زَبونِ بادیم | |
| ۳۱ | لیکْ ما را چو بِجویی، سویِ شادی‌ها جو | که مُقیمانِ خوش آبادِ جهانِ شادیم | |
| ۳۲ | پیشۀ وَرزشِ شادی زِ حَقْ آموخته ایم | اَنْدَر آن نادره اَفْسون، چو مَسیح اُسْتادیم | |
| ۳۳ | مُردن و زنده شُدن هر دو وِثاقِ خوشِ ماست | عَجَبی وار نَتَرسیم، خوش و مُنْقادیم | |
| ۳۴ | رُحَما بَیْنَهُمُ آید، هَمچون آبیم | چو اَشِدّاءُ عَلَی الْکُفْر بُوَد، پولادیم | |
| ۳۵ | هر خیالی که تَراشی زِیکی تا به هزار | هم عَدَد باشد و می‌دان که بُرون زَاعْدادیم | |
| ۳۶ | از پِیِ هر طَلَبِ تو عِوَضی از شاه است | هَمچو عَطْسه که پِی اَش یَرْحَمُکَ الله است | |
| ۳۷ | شَربَتِ تَلْخِ بِنوشَد خِرَدِ صِحَّت جو | شَربَتی را تو چه گویی که خوش است و دارو؟ | |
| ۳۸ | عاشقان از صَنَمِ خویش، دو صد جور کَشَند | چون بُوَد آن صَنَمی که حَسَن است و خوشْ خو؟ | |
| ۳۹ | در چُنین دوغ فُتادی که ندارد پایان | مَنِگَر واپَس، وَزْ هر دو جهانْ دست بِشو | |
| ۴۰ | این شبِ قَدْر چُنان است که صُبحَش نَدَمَد | گشت عُنوانِ بَراتِ تو رِجالٌ صَدَقوا | |
| ۴۱ | چو از این بَحْر بُرون رَفتَنَت اومید نَمانْد | احمقی باشد ازین پَسْ طَلَبِ خُنْب و سَبو | |
| ۴۲ | زآسْمان آید این بَخت، نه از عالَمِ خاک | کارِ اِقْبال و سِتاره‌ست، نه کارِ بازو | |
| ۴۳ | چون چُنین روی بِدیدی، نَظَرت روشن شُد | پُشت را باز شِناسَد، نَظَرِ تو از رو | |
| ۴۴ | هر کِه را آخِرِ کار این سَبَقَت خواهد بود | هم زِاوَّل بُوَد او شیفته و سوداخو | |
| ۴۵ | صَدَفی باشد گَردان به هوایِ گوهر | سینه اَش باز شود، بیند در خود لولو | |
| ۴۶ | جَعْدِ خود را چو بِینَد بِکُند تَرکِ کُلاه | خانه چون یافته شُد، بیش نگوید کوکو | |
| ۴۷ | جَوزها گرچه لَطیفَند و یَقین پُر مَغزند | بِشْکَن و مَغز بُرون آور و تَرجیعْ بِگو | |
| ۴۸ | گرچه بی‌عقل بُوَد، عقل شُد او را هِنْدو | وَرْچه بی‌رویْ بُوَد، او بِگُذشت از بارو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!