ترجیع بند ۲۲ مولانا
| ۱ | هَله خیزید که تا خویشْ زِ خود دور کنیم | نَفَسی در نَظَرِ خوش نَمَکانْ شور کنیم | |
| ۲ | هَله خیزید که تا مَست و خوشی دست زنیم | وین خیالِ غَم و غَم را همه در گور کنیم | |
| ۳ | وَهْمْ رَنْجور هَمی‌دارد رَهْ جویان را | ما خود او را به یکی عَربَده رَنْجور کنیم | |
| ۴ | غوره انگور شُد اکنون، همه انگور خوریم | وان چه مانَد همه را بادۀ انگور کنیم | |
| ۵ | وَحْیِ زنبورِ عَسَل کرد جهان را شیرین | سورۀ فَتْح رَسیده‌ست به ما، سور کنیم | |
| ۶ | رَهْ نِمایان که به فَنْ راه زَنانِ فَرَح اند | راهِ ایشان بِزَنیم و همه را عور کنیم | |
| ۷ | جانِ سَرمازدگان را تَفِ خورشیدْ دَهیم | کارِ سُلطانِ جهانْ بَخش، به دَستور کنیم | |
| ۸ | کُشت این شاهِدْ ما را به فَریب و به دَغَل | صد چو او را پَس ازین خسته و مَهْجور کنیم | |
| ۹ | تا کُنون شِحْنه بُد او، دُزدی او بِنْماییم | میر بوده‌ست، وِرا چاکر و مأمور کنیم | |
| ۱۰ | همه از چَنگِ سِتَم‌هاش هَمی‌زاریدند | استخوان‌هایِ وِرا بَربَط وطُنبور کنیم | |
| ۱۱ | کیمیا آمد و غَم‌ها همه شادی‌ها شُد | ما چو سایه پس ازین خِدمَت آن نور کنیم | |
| ۱۲ | بی‌نَوایانِ سِپَه را همه سُلطان سازیم | همه دیوانِ سِپَه را، مَلَک و حور کنیم | |
| ۱۳ | نار را هر نَفَسی خِلْعَتِ نوری بخشیم | کوه‌ها را زِتَجَلّی همه چون طور کنیم | |
| ۱۴ | خَطِ سُلطانِ جهان است و چُنین توقیع است | که ازین پس سِپَسِ هر غَزَلی تَرجیع است | |
| ۱۵ | خیز تا رَقص دَرآییم همه دست زنان | که رَهیدیم به مَردی، همه از دستِ زنان | |
| ۱۶ | باغِ سُلطانِ جهان را بِگُشودند صَلا | همه آسیبِ بُتان است و همه سیبِسْتان | |
| ۱۷ | چه شِکَر باید آن جا که شود زَهر شِکَر؟ | چه شَبان باید آن جا که شود گُرگْ شَبان؟ | |
| ۱۸ | هَمگی فَربَهی و پَروَرش و اَفْزونی‌ست | چو نَهاد اِبْنِ لَبون بر سَرِ آن شیرْلَبان | |
| ۱۹ | خاصِ مِهْمانیِ سُلطانِ جهان است بخور | نه زِاَقْطاع امیر است و نه از دادِ فُلان | |
| ۲۰ | آفتابی‌ست به هر روزَن و بام افتاده | حاجَتَت نیست که در زیر کَشی زَلّه نَهان | |
| ۲۱ | زِچه تَرسیم که خورشیدْ کَمین لشکَرِ اوست | که زِنور است مَر او را سِپَر و تیغ و سِنان | |
| ۲۲ | این همه رفت، بِماناد شُعاعِ رویَت | که هر آن کِه رُخِ تو دید ندارد سَرِ جان | |
| ۲۳ | یک زَبانه‌ست از آن آتشْ خود در جانم | که از آن پنج زَبانه‌ست مرا پیچِ زبان | |
| ۲۴ | هر دو از فُرقَتِ تو در تَف و پیچاپیچ اند | باوَرَم می‌نکُنی، هین بِشِنو بانگِ اَمان | |
| ۲۵ | شیر را گَر نَچَشیدی، بِنِگَر تَربیتَش | تیر را گَر بِنَدیدی، بِشِنو بانگِ کَمان | |
| ۲۶ | مِثل او نَقْش نگردد به نَظَر در دیده | هیچ دیده بِنَدیده‌ست مِثالِ سُلطان | |
| ۲۷ | لیک از جُستنِ او نیست نَظَر را صَبری | از مَلَک تا به سَمَک از پِیِ او در دَوَران | |
| ۲۸ | هین چو خورشید و مِهی، از مَهْ و خورشیدْ تو بِهْ | می‌سِتان نور زِسُبْحان و به خَلْقان میْ دِهْ | |
| ۲۹ | زو فراموش شُدَت بَندگی و خِدمَتِ من | بی‌وَفا نیستی، آخِر مَکُن ای جانِ چَمَن | |
| ۳۰ | خود یکی روز نگفتی که مرا یاری بود | زود بَستی زِمن و نامِ من ای دوست دَهَن | |
| ۳۱ | سُخَنانی که بِگُفتیم چو شیر و چو شِکَر | وان حَریفی که نِمودیم پِیِ خَمْر و لَبَن | |
| ۳۲ | من زِمَستیِّ تو گَر زان که شِکَستم جامی | نه تو بَحْرِ عَسَلی در کَرَم و خُلْقِ حَسَن؟ | |
| ۳۳ | رَسَنِ زُلْفِ تو گَر زان که دَرین دام فُتَد | صد دل و جان بِزَنَد دست به هر پیچ و شِکَن | |
| ۳۴ | بی‌نَسیمِ کَرَمَتْ جان نَگُشایَد دیده | چَشمِ یَعقوب بُوَد مُنْتَظِرِ پیراهن | |
| ۳۵ | من چو یوسُف اگر افتادم اَنْدَر چاهی | کَم از آن که فَکَنی در تَکِ آن چاهْ رَسَن؟ | |
| ۳۶ | نه تو خورشید بُدی، بَنده چو اِسْتارۀ روز؟ | نه تو چون شمع بُدی، بَنده تو را هَمچو لَگَن؟ | |
| ۳۷ | بی‌تو ای آبِ حَیاتِ من و ای بادِ صَبا | کِی بِخَندد دَهَنِ گُلْشَن و رُخسارِ سَمَن؟ | |
| ۳۸ | تا زِاَنْفاسِ خدا دَرنَدَمَد روحُ اللهْ | مَریَمانِ شِکَرسْتان نَشَوند آبِسْتن | |
| ۳۹ | نه تو آنی که اگر بر سَرِ گوری گُذَری | در زمانْ در قَدَمَت چاک زَنَد مُرده کَفَن؟ | |
| ۴۰ | نه تو ساقیِّ رَوان‌ها بُده‌یی ششصد سال؟ | تَنْ تَنِ چَنگِ تو می‌آمد بی‌زَحْمَتِ تَن؟ | |
| ۴۱ | چند بیتی که خُلاصه‌ست فرو مانْد، تو گو | کَزْ عظیمی بِنَگُنجید هَمی در گفتن | |
| ۴۲ | هَله من مُطربِ عشقَم، دِگَران مُطربِ زَر | دَفِ من دَفترِ عشق و دَفِ ایشانْ دَفِ تَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!