ترجیع بند ۲۳ مولانا
| ۱ | هرگز ندانستم که مَهْ آید به صورت بر زمین | آتش زَنَد خوبیِّ او، در جُملۀ خوبانِ چین | |
| ۲ | کِی رَهْ بَرَد اندیشه‌ها، کان شیرِ نَر زان بیشه‌ها | بیرون جَهَد، عُشّاق را غَرفه کُند در خون چُنین؟ | |
| ۳ | گفتم به دلْ بارِ دِگَر رفتی دَرین خونِ جِگَر | گفتا خَمُش، باری بیا، یک بار رویِ او ببین | |
| ۴ | از رویْ گویم یا زِ خو، از طُرّه گویم یا زِ مو | از چَشمِ مَستَش دَم زَنَم، یا عارضِ او، یا جَبین؟ | |
| ۵ | حاصِل، گرفتارِ وِیْ اَم، مَست و خرابِ آن می‌اَم | شب تا سَحَر یارَب زنان، کَالْمُسْتَغاث، ای مسلمین | |
| ۶ | اَنْدَر خورِ رویِ صَنَم، کو لوحْ تا نَقْشی کُنم؟ | تا آتشی اَنْدَر فُتَد، در دودمانِ آب و طین | |
| ۷ | از دَردِ هِجْرانَش زمین، رو کرده اَنْدَر آسْمان | وان آسْمان گوید که منْ صد چون تواَم اَنْدَر حَنین | |
| ۸ | آید جوابْ این هر دو را، از جانِبِ پنهان سَرا | کِی عاشقان و کَم زنان، اینک سعادت در کمین | |
| ۹ | دولتْ قَلاووزی شُده، اَنْدَر رَهِ دَرهَم زده | در کَف گرفته مَشْعَله، از شُعلۀ عینُ الْیَقین | |
| ۱۰ | زین شُعله‌هایِ مُعْتَمَد، سِرِّ دلِ هر نیک و بَد | چون مویْ اَنْدَر شیر شُد، پیدا مِثالِ یَوْمِ دین | |
| ۱۱ | کِی تشنه مانَد آن جِگَر، کو دلْ نَهَد بر جویِ ما؟ | کِی بَسته مانَد مَخْزَنی، بر خازنی کآمَد امین؟ | |
| ۱۲ | ای باغ، کردی صبرها، در دِیْ رَسیدَت ابرها | اَلصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج، ای صابرانِ راستین | |
| ۱۳ | شمعِ جهان است این قَمَر، از آسْمان است این قَمَر | چون جان بُوَد سودایِ او، پنهان کُنیمَش چون جَنین | |
| ۱۴ | پنهان کُنیمَش تا ازو، جانْ فرد و تنها می‌چَشَد | تَرجیع گیرد گوشِ او، از پَردها بیرون کَشَد | |
| ۱۵ | می‌گفت با حَقْ مُصطَفی چون بی‌نیازی تو زِ ما | حِکْمَت چه بود آخِر بگو، در خَلْقِ چندین چیزها؟ | |
| ۱۶ | حَق گفت ای جانِ جهان، گنجی بُدم من بس نَهان | می‌خواستم پیدا شود آن گنجِ اِحْسان و عَطا | |
| ۱۷ | آیینۀ‌یی کردم عِیان، پُشتَش زمین، رو آسْمان | پُشتَش شود بهتر زِ رو، گَر بِجْهَد از رو و ریا | |
| ۱۸ | گر شیره خواهد میْ شُدن، در خُنْبْ جوشَد مُدّتی | خواهد قَفا که رو شود، بس خوردَنَش باید قَفا | |
| ۱۹ | آبی که جُفتِ گِل بُوَد، کی آینه یْ مُقْبِل بُوَد | چون او جُدا گردد زِ گِل، آیینه گردد پُر صَفا | |
| ۲۰ | جانی که پَرّان شُد زِتَن، گوید بِدو سُلطانِ من | عَذرا شُدی از یارِ بَد، یارِ مَنی اکنون، بیا | |
| ۲۱ | مَشهور آمد این که مِس از کیمیایی زَر شود | این کیمیایِ نادره، کرده‌ست مِس را کیمیا | |
| ۲۲ | نی تاج خواهد نی قَبا، این آفتاب از دادِ حَق | هست او دو صد کَل را کُلَه، وَزْ بَهرِ هر عُریانْ قَبا | |
| ۲۳ | بَهرِ تَواضُع بر خَری بِنْشَست عیسی ای پدر | وَرْنی سواری کِی کُند، بر پُشتِ خَر بادِ صَبا؟ | |
| ۲۴ | ای روح اَنْدَر جُست و جو، کُن سَر قَدم چون آبِ جو | ای عقل بَهرِ این بَقا، شاید زدن طالَ بَقا | |
| ۲۵ | چندان بِکُن تو ذکرِ حَق، کَزْ خود فراموشَت شود | وَنْدَر دُعا دو تو شَوی، مانندۀ دالِ دُعا | |
| ۲۶ | دانی که بازارِ اَمَل، پُر حیله است و پُر دَغَل | هُش دار ای میرِ اَجَل، تا دَرنَیُفتی در دَغا | |
| ۲۷ | خواهی که اَنْدَر جانْ رَسی؟ در دولتِ خندانْ رَسی؟ | می‌باش خندان هَمچو گُل، گَر لُطف بینی، گَر جَفا | |
| ۲۸ | این تُرکْ جوش آمد ولی، تَرجیعِ سِیّوم می‌رَسَد | ای جانِ پاکی که زِتو جان می‌پَذیرد هر جَسَد | |
| ۲۹ | گَر ساقی اَم حاضر بُدی، وَزْ بادۀ او خوردَمی | در شَرحِ چَشمِ جادواَش، صد سِحْرِ مُطْلَق کردَمی | |
| ۳۰ | گَر خاطرِ اُشتُردِلَم خوش شیرگیرِ او شُدی | شیرانِ نَر را این زمانْ در زیرِ زین آوَرْدَمی | |
| ۳۱ | زان ابرویِ چون سُنبلَش، زان ماهِ زیبا خَرمَنَش | زین گاوِ تَن وارَسْتَمی، بر گِردِ گَردونْ گَردَمی | |
| ۳۲ | سَرمَست بیرون آیَمی از مَجْلِسِ سُلطانِ خود | فرمان دِهِ هر شَهرَمی، دَرمان دِهِ هر دَردَمی | |
| ۳۳ | نَه دْرودَمی نه کِشْتَمی، مُطْلَقْ خیالی گَشتَمی | نی تَرَّمی، نی خُشکَمی، نی گَرمَمی، نی سَردمی | |
| ۳۴ | نی در هوایِ نانَمی، نی در بَلایِ جانَمی | نی بر زمین چون کوهَمی، نی بر هوا چون گَردَمی | |
| ۳۵ | نی سَروِ سَرگَردانَمی، نی سُنبُلِ رَقْصانَمی | نی لالۀ لَعْلین قَبا، نی زَعفَرانِ زَردَمی | |
| ۳۶ | نی غُنچۀ بَسته دَهان، گشته زِ ضَعفِ دلْ نَهان | بی‌این جهان و آن جهانْ نورِ خدا پَروَردَمی | |
| ۳۷ | هر لحظه گوید شاهِ دین، آری چُنین و صد چُنین | پیدا شُدی گَر زان که من در بَندِ بَردابَردَمی | |
| ۳۸ | گرنه چو باران بر چَمَنْ من دادَمی دادِ زَمَن | با جُمله فَردانْ جُفتَمی، وَزْ جُمله جُفتانْ فَردَمی | |
| ۳۹ | مُلْک از سُلَیمان نَقل شُد، ماهی فُروشی شُد فَنَش | بی‌رنج اگر راحت بُدی، من مور را نازردَمی | |
| ۴۰ | گَر صَیْف بودی بی‌زِدِیْ، خاری نَخَستی پایِ گُل | وَرْ بی‌خُماری می‌بُدی، انگور را نَفْشردَمی | |
| ۴۱ | گَر عُقدۀ این ساحِرِه، از پایِ جانَم واشُدی | بر کوریِ هر رَه زَنی، صد رُستَم و صد مَردَمی | |
| ۴۲ | جانَت بِمانا تا اَبَد، ای چَشمِ ما روشنْ به تو | ای شاد و راد و مؤْتَلِف جانِ دو صد چون منْ به تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!