ترجیع بند ۲۴ مولانا
| ۱ | امروز به قونیّه، می‌خَندد صد مَهْ رو | یعنی که زِلارَنده، می‌آید شَفْتالو | |
| ۲ | در پیشِ چُنین خَنده، جان است و جهانْ بَنده | صد جان و جهانِ نو، دَر‌می‌رَسَد از هر سو | |
| ۳ | کُهْنه بِگُذار و رو، در بَر کَش یارِ نو | نو بیش دَهَد لَذَّت، ای جان و جهان، نو جو | |
| ۴ | عالَم پُر ازین خوبانْ ما را چه شُده‌ست ای جان؟ | هر سویْ یکی خُسرو، خَندان لب و شیرین خو | |
| ۵ | بر چهرۀ هر یک بُت، بِنْوشته که لا تَکْبِت | بر سیبِ زَنَخ مُرْقَمْ، مَنْ یَعْشَقُ لا یَصْحو | |
| ۶ | بَرخیز که تا خیزیم، با دوست دَرآمیزیم | لالا چه خَبَر دارد، از ما و ازان لولو؟ | |
| ۷ | بَهرِ گُلِ رُخسارش، کَزْ باغِ بَقا رویَد | چون فاخْته می‌گوید هر بُلبُلِ جان کوکو | |
| ۸ | گر این شِکَر است ای جان، پس چِه بُوَد آن شِکَّر؟ | ای جانِ مرا مَستی، وِیْ دَردِ مرا دارو | |
| ۹ | بازآمد و بازآمد، آن دِلْبَرِ زیباخَد | تا فِتْنه بَراندازد، زن را بِبُرَد از شو | |
| ۱۰ | با خوبیِ یارِ من، زن چِه بُوَد؟ طَبْلَک زَن | در مَطْبَخِ عشقِ او، شو چِه بُوَد؟ کاسه شو | |
| ۱۱ | گَر دَرنِگَری خوش خوش، اَنْدَر سَرِانگشتش | نی جَیْبِ نَسَب گیری، نی چادَرِ اُغلاغو | |
| ۱۲ | شب خُفته بُدی ای جان، من بودم سَرگَردان | تا روز دُهُل می‌زد، آن شاهْ بَرین بارو | |
| ۱۳ | گُفتم زِفُضولی من، ای شاهِ خوشِ روشن | این کار چه کارِ توست ؟ کو سَنْجَر و کو قُتْلو | |
| ۱۴ | گفتا بِنِگَر آخِر، از عشقِ منِ فاخِر | هم خواجه و هم بَنده، افتاده میانِ کو | |
| ۱۵ | بر طَبْلِ کسی دیگر، بَرنارَد عاشق سَر | پیراهنِ یوسُف را، مخصوص شُده‌ست این بو | |
| ۱۶ | مَست است دِماغِ من، خواهم سُخَنی گفتن | تا باشم من مُجْرِم، تا باشم یازُقلو | |
| ۱۷ | گیرم که بگویم من، چه سود ازین گفتن؟ | گوشِ همه عالَم را، بَردوزَد آن جادو | |
| ۱۸ | تَرجیع کُنم ای جان، گَر زان که بِخَندی تو | تا از خوشی و مَستی، بر شیرْ جَهَد آهو | |
| ۱۹ | ای عید غُلامِ تو، وِیْ جان شُده قُربانَت | تا زنده شود قُربان، پیشِ لبِ خَندانَت | |
| ۲۰ | چون قَند و شِکَر آید پیشِ تو؟ که می‌باید | بر قَند و شِکَر خَندَد، آن لَعْلِ سُخَن دانَت | |
| ۲۱ | هر کَس که ذَلیل آمد، در عشقْ عزیز آمد | جُز تشنه نَیاشامَد از چَشمۀ حیوانَت | |
| ۲۲ | ای شادیِ سَرمَستان، ای رونَقِ صد بُستان | بِنْگَر به تَهی دَستان، هر یک شُده مِهْمانَت | |
| ۲۳ | پُر کُن قَدَحی باده، تا دل شود آزاده | جانْ سیر خورَد جانا، از مایدۀ خوانَت | |
| ۲۴ | بس راز نیوشیدم، بس باده بِنوشیدم | رازَم همه پیدا کرد، آن بادۀ پنهانَت | |
| ۲۵ | ای رَحمَتِ بی‌پایان، وَقت است که در اِحْسان | موجی بِزَنَد ناگَهْ بَحْرِ گُهَراَفْشانَت | |
| ۲۶ | تا دامنِ هر جانی، پُر دُرّ و گُهَر گردد | تا غوطه خورَد ماهی در قُلْزُمِ اِحْسانَت | |
| ۲۷ | وَقت است که سَرمَستان گیرند رَهِ خانه | شب گشت چه غَم از شبْ با ماهِ درخشانَت | |
| ۲۸ | ای عید، بِیَفکَن خوان، داد از رَمَضان بِسْتان | جَمعیَّت نومان دِهْ، زان جَعْدِ پَریشانَت | |
| ۲۹ | دَرپوشْ لباسِ نو، خوش بر سَرِ مِنْبَر رو | تا سَجدۀ شُکر آرَد، صد ماهِ خُراسانَت | |
| ۳۰ | ای جانِ بَداَنْدیشَش، گُستاخ درآ پیشَش | من مُجْرِمِ تو باشم، گَر گیرد دَربانَت | |
| ۳۱ | دَر باز شود وَاللَّه، دَربان بِزَنَد قَهْقَه | بوسَد کَفِ پایِ تو، چون بیند حیرانَت | |
| ۳۲ | خنده بَرِ یارِ من، پنهان نتوان کردن | هر دَم رَطلی خَنده، می‌ریزد در جانَت | |
| ۳۳ | ای جان، زِشرابِ مُر، فَربه شُدی و لَمْتُر | کَزْ فَربَهیِ گَردن، بِدْرید گَریبانَت | |
| ۳۴ | با چهرۀ چون اَطْلَس، زین اَطْلَس ما را بس | تو نیز شَوی چون ما، گَر رویْ دَهَد آنَت | |
| ۳۵ | زین‌ها بِگُذشتم من، گیر این قَدَحِ روشن | مَستی کُن و باقی را دَردِهْ به عزیزانَت | |
| ۳۶ | چون خانه رَوَند ایشان، شبْ مانَم من تنها | با زَنگیَکانِ شب تا روز بکوبَم پا | |
| ۳۷ | امروز گِرو بَندَم با آن بُتِ شِکَّرخا | من خوش‌تَر می‌خَندم، یا آن لبِ چون حَلْوا؟ | |
| ۳۸ | من نیم دَهان دارم، آخِر چه قَدَر خَندم؟ | او هَمچو درختِ گُل، خَنده‌ست زِ سَر تا پا | |
| ۳۹ | هستم کُن جانا خَوش، تا جان بِدَهَد شَرحَش | تا شهر بَرآشوبَد، زین فِتْنه و زین غوغا | |
| ۴۰ | شهری چه مَحَل دارد، کَزْ عشقِ تو شور آرَد؟ | دیوانه شود ماهی، از عشقِ تو در دریا | |
| ۴۱ | بر رویِ زمین ای جان، این سایۀ عشق آمد | تا چیست خدا داند از عشقْ بَرین بالا | |
| ۴۲ | کو عالَمِ جسمانی؟ کو عالَمِ روحانی؟ | کو پا و سَرِ گِل‌ها؟ کو کَرّو فَرِ دل‌ها؟ | |
| ۴۳ | با مَشْعلۀ جانان، در پیشِ شُعاعِ جان | تاریک بُوَد اَنْجُم، بی‌مغز بُوَد جوزا | |
| ۴۴ | چون نار نِمایَد آن، خودْ نور بُوَد آخِر | سودایِ کَلیمُ اللَّهْ شُد جُمله یَدِ بَیضا | |
| ۴۵ | مَگْریز زِغَم ای جان، در دَرد بِجو دَرمان | کَزْ خار بِرویَد گُل، لَعْل و گُهَر از خارا | |
| ۴۶ | زین جُمله گُذَر کردم، ساقی میِ جان دَردِهْ | ای گوشۀ هر زندان، با رویِ خوشَت صَحرا | |
| ۴۷ | ای ساقیِ روحانی، پیش آر میِ جانی | تو چَشمۀ حیوانی، ما جُمله در اِسْتِسْقا | |
| ۴۸ | لب بَسته و سَرگَردان، ما را مَگُذار ای جان | ساغَر هَله گردان کُن، پُر بادۀ جانْ اَفْزا | |
| ۴۹ | آن بادۀ جانْ اَفْزا، از دل بِبَرَد غَم را | چون سور و طَرَب سازد هر غُصّه و ماتم را | |
| ۵۰ | چون باشد جامِ جان، خوبیِّ و نِظامِ جان | کَزْ گفتنِ نامِ جان، دل می‌بِرَوَد از جا | |
| ۵۱ | گفتم به دل از مِحْنَت، باز آی یکی ساعت | گفتا که نمی‌آیم، کین خار بِهْ از خُرما | |
| ۵۲ | ماهی که هم از اوَّلْ با بَحْر بِیارامَد | در جویْ نَیاسایَد، حوضَش نَشَود مَأوا | |
| ۵۳ | گَر آبَم در پَستی، من بِفْسُرم از هستی | خورشید پَرَستَم من، خو کرده در آن گرما | |
| ۵۴ | در مِحْنَتِ عشقِ او، دَرج است دو صد راحت | زین مِحْنَتِ خوش ترسان کی باشد جُز تَرسا؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!