ترجیع بند ۲۵ مولانا
| ۱ | شبْ مَستِ یار بودم و در هایْ هایِ او | حیرانِ آن جَمالِ خوش و شیوه‌هایِ او | |
| ۲ | گَهْ دست می‌زدم که زِهی وَقت و روزگار | گَهْ مَست می‌فُتادم، بر خاک پایِ او | |
| ۳ | هفت آسْمان زِعشقْ مُعَلَّق زَنانِ او | فَربه شُده زِجامِ خوشِ جانْ فَزایِ او | |
| ۴ | در هوش‌ها فُتاده نِهایاتِ بی‌هُشی | در گوش‌ها فُتاده صَریرِ صَلایِ او | |
| ۵ | هر بَرّه گوشِ شیر گرفته زِعدلِ او | هر ذَرّه‌یی گُشاده دَهانْ در ثَنایِ او | |
| ۶ | هر جا وَفاست حاصِل و هر جا که بوالْوَفاست | بُگْداخته زِخَجْلَت و شَرمِ وَفایِ او | |
| ۷ | چَشمَت ضعیف می‌شود از قُرصِ آفتاب | صد هَمچو آفتابْ ضعیف از لِقایِ او | |
| ۸ | چَندان بُوَد ضعیف که یک روز چَشم را | سُرمه کَشَد به لُطف و کَرَم توتیایِ او | |
| ۹ | آن نَقْدهایِ قَلْب که بِنْهاده‌یی به پیش | چون ژیوه می‌طَپَند پِیِ کیمیایِ او | |
| ۱۰ | هر سوت می‌کَشَند خیالاتِ آن و این | وَاللَّهْ کَشَنده نیست به جُز اِقْتِضایِ او | |
| ۱۱ | هر یک چو کَشتی ایم که بَرهَم هَمی‌زنیم | بَحْرِ کَرَم وِیْ آمد و ما آشنایِ او | |
| ۱۲ | جانم دَهی ولی نَکُشی، وَرْ کُشی بگو | من بارها گُزارده ام خون بَهایِ او | |
| ۱۳ | فَرعِ عِنایَتِ تو بود کوششِ مُرید | فَرعِ دُعایِ تو است حَنین و دُعایِ او | |
| ۱۴ | بر بویِ آبِ توست وِرا در سَرابْ مَیْل | بر بویِ نَقْدِ توست، سویِ قَلبْ رایِ او | |
| ۱۵ | چون تاجِ عشقْ بر سَرِ توست ای مُریدِ صِدْق | سَرمَست می‌خُرام به زیرِ لِوایِ او | |
| ۱۶ | تَرجیع هم بگویم زیرا که یارْ خواست | هر کَژْ که من بگویم، گردد زِ یارْ راست | |
| ۱۷ | امسالْ سالِ عِشرَت و دولَت در اِسْتِوا | ای شاد آن کسی که بُوَد طالِعَش چو ما | |
| ۱۸ | دَف می‌خرید زُهره و بَرهَم هَمی‌نهاد | می‌ساخت چَنگ را سَر و پَهْلو و گَردنا | |
| ۱۹ | در طَبْعِ میْ نَهاد هزارانْ خروش جوش | در نایِ نِی نَهاد، زِاَنْفاسِ خود نَوا | |
| ۲۰ | بُنیادِ عِشرَتی که جهان آن ندیده است | خورشید را چه کار به جُز گرمی و ضیا؟ | |
| ۲۱ | امسالْ سالِ توست، اگر زُهره طالِعی | زُهره حِنی بِبَست، ازین مُژده دست و پا | |
| ۲۲ | خوانِ اَبَد نَهاد خدا و اَساسِ نو | من سال و ماه گفتم از غَیرتِ خدا | |
| ۲۳ | ای شاه، کَژْنَهاده‌یی از مَستی آن کُلاه | چَندان گِرو شود به خَراباتِ ما قَبا؟ | |
| ۲۴ | جان‌ها فَنا شوند زِجامِ خدایِ خویش | زَانْدیشه باز رَسته و از جنگ و ماجَرا | |
| ۲۵ | گوید که چون بُدیْت دَران غُربَتِ دراز | گویند آن چُنان که بُوَد دَردِ بی‌دَوا | |
| ۲۶ | چون ماهیانْ طَپان شُده بر ریگ‌هایِ گرم | مَهْجور از لِقایِ تو، ای ماهِ کِبْریا | |
| ۲۷ | در بَحْر زاده ایم و به خُشکی فُتاده ایم | ای زادۀ وَفاش، تو چونی دَرین جَفا؟ | |
| ۲۸ | مِنَّت خدای راست که بازآمدی به بَحْر | چون صوفیان بِبَند لب از ذکرِ مامَضی | |
| ۲۹ | زیرا که ذکرِ وحشت هم وحشتی‌ست نو | گفتن زِبَعدِ صُلح چُنین گفته‌یی مرا | |
| ۳۰ | در بَزمِ اولیا نه شکوفه نه عَربَده‌ست | در خَرمَنِ خدای، نه رُخص است و نی غَلا | |
| ۳۱ | آن جا سعادتی‌ست که آن را قیاس نیست | هر لحظه نو به نو مُتَراقی‌ست اِجْتِبا | |
| ۳۲ | تَرجیعِ سِیّوم است، اگر حَق نَخواستی | جان را به نَظْم کردنْ پروا کُجاستی | |
| ۳۳ | در روضۀ ریاحین می‌گَرد چپّ و راست | گُل دَسته بَستنِ تو ندانم پِیِ کِه راست | |
| ۳۴ | گُل دَسته در هوایِ عَفَن پایدار نیست | آن را کَشیدن این سو، هم حیف و هم خَطاست | |
| ۳۵ | زنجیر بِسْکُلَد، به سویِ اصلِ خود رَوَد | زیرا که پَروَریدۀ آن مُعْتَدلْ هواست | |
| ۳۶ | این جا قَباش مانَد، یعنی عبارتی | امّا قَبایِ یوسُف، دل را چو توتیاست | |
| ۳۷ | هین جَهْد کُن تو نیز که بیرون کُنی قَبا | در بَحْر، بی‌قَبا شُدَنَت شَرطِ آشناست | |
| ۳۸ | ای مَردِ یک قَبا، تو قَبا بر قَبا مَپوش | گَر بَحْری‌یی، تَجَمُّل و پوشش تو را عُراست | |
| ۳۹ | اَلْفَقرُ فَخْر گفت رَسولِ خدای ازین | سَبّاحِ فَحْل و شاهِ سِباحاتِ مُصطَفاست | |
| ۴۰ | کَشتی که داشت، هم زِ برای عَوام داشت | بَهرِپیاده‌یی چو پیاده شَوی، سَخاست | |
| ۴۱ | امّا دَغَل بَسی‌ست، تو کَشتی شِناس باش | زیرا که کارِ دنیا سِحْر است و سیمیاست | |
| ۴۲ | دنیا چو کَهْرُباست و همه کَهْ رُبایَد او | گندم که مغز دارد، فارغ زِ کَهْرُباست | |
| ۴۳ | هر کو سَفَر به بَحْر کُند در سَفینه اَش | او ساکِن و رَوَنده و هَمراهِ اَنْبیاست | |
| ۴۴ | در نان بِسی برفتی، در آب هم بُرو | از بعد سَیرِ آب یقین مَفْرَشت سَماست | |
| ۴۵ | زین سان طَبَقْ طَبَق، مُتعالی هَمی‌شَوی | اما عُلایِ مَرتبه جُز صورتِ عُلاست | |
| ۴۶ | این رَهْ چُنین دراز به یک دَم مُیَسَّر است | این روضه دور نیست، چو رهبر تو را رضاست | |
| ۴۷ | آری، دراز و کوتَه در عالَمِ تَن است | اما بَرِ خدا، نه صَباح است و نی مَساست | |
| ۴۸ | گَر در جَفا رَوَد رَهْ و گَر در وَفا رَوَد | جانِ تو است، جانِ تو از تو کُجا رَوَد؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!