ترجیع بند ۲۶ مولانا
| ۱ | ای جانِ مرا از غَم و اندیشه خریده | جان را به سِتَم در گُل و گُلْزار کَشیده | |
| ۲ | دیده که جهان از نَظَرش دور فُتاده‌ست | نادیده بیاوَرْده دِگَرباره، بِه دیده | |
| ۳ | جان را سَبُکی داده و بُبْریده زِاَشْغال | تا دَررَسَد اَنْدَر هَوَسِ خویشْ جَریده | |
| ۴ | جولاهه کِه باشد که دَهی سَلْطَنت او را؟ | پا در چَهِ اندیشه و سودا بِتَنیده | |
| ۵ | آن کَس که زِباغَت خِرَد انگور، فَشارَد | شیرین بُوَدَش لاجَرَم ای دوست عقیده | |
| ۶ | آن روز که هر باغ بِسوزَد زِ خَزان‌ها | باشند درختانِ تو از میوه خَمیده | |
| ۷ | جان را زَنَد آن باغْ صَلاهایِ تَعالوا | جان در تَنِ پُر خونِ پُر از ریم، خزیده | |
| ۸ | چون گنج بَرآ زین حَدَث ای جان و جهان گیر | در گوش کُن این پَندِ من، ای گوشه گُزیده | |
| ۹ | پیسه رَسَن است این شب و این روز، حَذَر کُن | کَزْ پیسه رَسَن ترسَد هر مارْگَزیده | |
| ۱۰ | این گَردنِ ما زین رَسَنِ پیسۀ ایّام | کِی گردد چون گَردنِ اَحْرار، رَهیده؟ | |
| ۱۱ | از بولَهَب و جُفتیِ او، چون که بِبُرّیم | بینیم زِخود حَبْلِ مَسَد را سِکُلیده | |
| ۱۲ | بی‌فَصلِ خَزانْ گُلْشَنِ اَرْواح شِکُفته | بی‌کام و دَهانْ هر فَرَسِ روحْ چَریده | |
| ۱۳ | اَفْسار گُسَسته فَرَس و رفته به صَحرا | مَرعا و قُرو دیده و اَزْهارِ دَمیده | |
| ۱۴ | تَرجیع کُنم تا که سَرِ رشته بِیابَند | مَستانْ همه از بَهرِ چُنین گنج، خرابَند | |
| ۱۵ | باد آمد و با بید هَمی‌گوید هی هی | این جُنبش و این شورش و این رَقصِ تو تا کی؟ | |
| ۱۶ | می‌گوید آن بید بِدان باد زِ خود پُرس | ای بُرده مرا از سَر و ای داده مرا میْ | |
| ۱۷ | اَنْدَر تَنِ من یک رَگْ هُشیار نَمانده‌ست | ای رفته میِ عشقِ تو اَنْدَر رَگ و در پَی | |
| ۱۸ | از مَردمِ هُشیار بِجو قِصّه و تاریخ | کین سابقه کِی آمد و آن خاتمه تا کی | |
| ۱۹ | آن تُرک سَلامم کُند و گوید کیسِن | گویم که خَمش کُن که نه کی دانم و نی بی | |
| ۲۰ | آن مُعْتَزِلی پُرسَد، مَعْدومْ نه شی است؟ | بی‌خود بَرِ من شَی بُوَد و با خود لا شی | |
| ۲۱ | لب بر لبِ دِلْدار چو خواهی که نَهی تو | از خویش تَهی باش، بیاموز ازان نی | |
| ۲۲ | اندیشه مرا بُرد سَحَرگاه به باغی | باغی که بُرون نیست زِدنیا و نه در وی | |
| ۲۳ | پُرسیدم کِی باغِ عَجایب تو چه باغی؟ | گفت آن که نَتَرسَم زِزمستان و نه از دَیْ | |
| ۲۴ | نزدیکم و دورم زِتو چون ماه و چو خورشید | وین دور نَمانَد چو کُند راه، خدا طَی | |
| ۲۵ | گیرم که نبینی به نَظَر چَشمۀ خورشید | نی گَرمی‌اَت از شَمس بُداَفْسردگی از فَی؟ | |
| ۲۶ | هین، دور شو از سردی و بِفْزای زِ گرمی | تا صَیف شود بَهْمَنَت و رشُد شود غَی | |
| ۲۷ | خورشید نِمایَد خَبَرِ بی‌دَم و بی‌حرف | بَربَند لب از اَبْجَد و از هَوَّزْ و حُطّی | |
| ۲۸ | تَرجیعِ سوم را چو سَرآغاز نَهادیم | بس مُرغِ نَهان را که پَر و بال گُشادیم | |
| ۲۹ | بَرجِه که رَسیدند رَسولانِ بهاری | اَنْگیخت شِکارانِ تو آن شاهِ شکاری | |
| ۳۰ | از دشتِ عَدَم تا بوجود است بَسی راه | آموخت عَدَم را شَهْ، اُلاقیّ و سَواری | |
| ۳۱ | در باغْ زِ هر گور یکی مُرده بَرآمَد | بِنْگَر به عزیزان که بِرَسْتند زِخواری | |
| ۳۲ | در زُلْزِلَتِ الْارْضُ خدا گفت زمین را | امرزو کُنم زنده هر آن مُرده که داری | |
| ۳۳ | ابرش عِوَضِ آب هَمی روح فَشانَد | تو شَرم نداری که بِنالی زِ نِزاری؟ |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!