ترجیع بند ۲۷ مولانا
| ۱ | ای دَرد دَهنده‌اَم دَوا دِهْ | تاریک مَکُن جهان، ضیا دِهْ | |
| ۲ | دَردِ تو دَواست و دلْ ضَریر است | آن چَشمِ ضَریر را صَفا دِهْ | |
| ۳ | نومید هَمی‌شود به هر غَم | نومید شونده را رَجا دِهْ | |
| ۴ | هر دیده که بَهرِ تو بِگِریَد | کُحْلَش کَش و نورِ مُصطَفی دِهْ | |
| ۵ | شُکرش دِهْ، وان گَهیش نِعْمَت | صَبرش دِهْ، وان گَهَش بَلا دِهْ | |
| ۶ | گَر جان زِجهانْ وَفا ندارد | از رَحمَتِ خویشَشانْ وَفا دِهْ | |
| ۷ | خویِ تو خوش است، هم خوشی بَخش | کارِ تو عَطاست، هم عَطا دِهْ | |
| ۸ | آن نِی که دَمِ تو خورْد روزی | بازَش زِدَمِ خوشَت نَوا دِهْ | |
| ۹ | این قُفلْ تو کرده‌یی بَرین دل | بِفْرست کلید و دِلْگُشا دِهْ | |
| ۱۰ | کَس طاقَتِ خَشمِ تو ندارد | این خَشمْ بِبَر عِوَض رِضا دِهْ | |
| ۱۱ | غَم مُنکِرِ بَس نَکیر آمد | زومان بِسِتان به آشنا دِهْ | |
| ۱۲ | رَحم آر بَرین فَغان و تَشْنیع | وَرْنه کُنَمَش قَرینِ تَرجیع | |
| ۱۳ | چون باخَبَری زِ هر فَغانی | زین حالَتِ آتشین، اَمانی | |
| ۱۴ | مِهْمانِ من آمده‌ست اندوه | خونْ ریز و دُرُشت میهمانی | |
| ۱۵ | یک لُقمه کُند هزارْ جان را | کِی داو دَهَد به نیم جانی | |
| ۱۶ | هر سیلیِ او چو ذوالْفَقاری | هر نُکتۀ او یکی سِنانی | |
| ۱۷ | زو تَلْخ شُده دَهانِ دریا | چون تَلْخ شُد آن چُنان دَهانی؟ | |
| ۱۸ | دریا چه بُوَد؟ که از نِهیبَش | پوشید کَبود، آسْمانی | |
| ۱۹ | ماییم سِرِشتۀ نَوازش | پَروَردۀ نازنین جهانی | |
| ۲۰ | خو کرده به سَلْسَبیل و تَسْنیم | با ساقیِ چون شِکَرسِتانی | |
| ۲۱ | با جمعِ شِکَرلَبانِ رَقّاص | هر لحظه عَروسی‌ییّ و خوانی | |
| ۲۲ | این عیش و طَرَب دریغ باشد | کاشفته شود به اِمْتِحانی | |
| ۲۳ | حیف است که مَجْلِسِ لَطیفان | ناخوش شود از چُنین گِرانی | |
| ۲۴ | تَرجیعِ سِیوم رَسید یارا | هم بر سَرِ عیشْ آر ما را | |
| ۲۵ | در چاه فُتاد دل، بَرآرَش | بیچاره و مُنْتَظِر مَدارَش | |
| ۲۶ | وَرْ وَعده دَهیش تا به فردا | امروز بِسوزَد این شَرارَش | |
| ۲۷ | بَخْشایْ بَرین اسیرِ هِجْران | بر جانِ ضعیفِ بی‌قَرارَش | |
| ۲۸ | هرچند که ظالم است و مُجْرِم | مَظْلوم و شِکَسته دل شُمارَش | |
| ۲۹ | گشته‌ست چو لاله غَرقۀ خون | گشته‌ست چو زَعفَران عِذارَش | |
| ۳۰ | خواهد که به پیشِ تو بِمیرد | این است همیشه کَسب و کارَش | |
| ۳۱ | یاری دِگَری کجا پَسندد | آن را که خدا بُده‌ست یارَش؟ | |
| ۳۲ | آن را که بِخوانده‌یی تو روزی | مَسْپار به دستِ روزگارَش | |
| ۳۳ | هر چند به زیرِ کوهِ غَم مانْد | اندیشۀ توست یارِ غارَش | |
| ۳۴ | امسالْ چو ماه می‌گُدازد | می‌آید یادِ وَصلِ پارَش | |
| ۳۵ | راهی بِگُشا دَرین بیابان | ماهی بِنِما دَرین غُبارَش | |
| ۳۶ | گَر شَرح کُنم تمامِ پیغام | می‌مانَم از شراب و از جام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!