ترجیع بند ۲۸ مولانا
| ۱ | ای آن کِه ما را از زمینْ بر چَرخِ اَخْضَر می‌کَشی | زوتَر بِکَش، زوتَر بِکَش، ای جان که خوش بَر می‌کَشی | |
| ۲ | امروز خوش بَرخاستَم، با شور و با غوغاسْتَم | امروز و بالاتَرَم، کِامْروز خوش‌تَر می‌کَشی | |
| ۳ | امروز مَر هر تشنه را، در حوض و جو می‌اَفکَنی | ذَاالنّون و ابراهیم را در آب و آذَر می‌کَشی | |
| ۴ | امروز خَلْقی سوخته، در تو نَظَرها دوخته | تا خود کِه را پیش از همه امروز در بَر می‌کَشی | |
| ۵ | ای اصلِ اصلِ دِلْبَری، امروز چیزی دیگری | از دلْ چه خوش دلْ می‌بَری، وَزْ سَر چه خوش سَر می‌کَشی | |
| ۶ | ای آسْمان، خوش خَرگَهی، وِیْ خاک، زیبا دَرگَهی | ای روز، گوهر می‌دَهی، وِیْ شب، تو عَنْبَر می‌کَشی | |
| ۷ | ای صُبح دَم، خوش می‌دَمی، وِیْ باد، نیکو هَمدَمی | وِیْ مِهر، اَخْتَر می‌کُشی، وِیْ ماه، لشکَر می‌کَشی | |
| ۸ | ای گُل، به بُستان می‌رَوی، وِیْ غُنچه، پنَهان می‌رَوی | وِیْ سَرو، از قَعْرِ زمین، خوش آبِ کوثَر می‌کَشی | |
| ۹ | ای روح، راحِ این تَنی، وِیْ شَرع، مِفْتاحِ مَنی | وِیْ عشق، شَنگ و ره زَنی، وِیْ عقل، دفتَر می‌کَشی | |
| ۱۰ | ای باده، دَفْعِ غَم توی، بر زَخْم‌ها مَرهَم توی | وِیْ ساقیِ شیرین لِقا، دریا به ساغَر می‌کَشی | |
| ۱۱ | ای باد، پیکی هر سَحَر، کَزْ یار می‌آری خَبَر | خوش اَرْمغانی‌هایِ آن زُلْفِ مُعَنبَر می‌کَشی | |
| ۱۲ | ای خاکِ رَه، در دل نَهان داری هزاران گُلْسِتان | وِیْ آب، بر سَر می‌دَوی، وَزْ بَحْرْ گوهَر می‌کَشی | |
| ۱۳ | ای آتشِ لَعْلین قَبا، از عشقْ داری شُعله‌ها | بُگْشاده لب چون اژدَها، هر چیز را دَر می‌کَشی | |
| ۱۴ | تَرجیع این باشد که تو ما را به بالا می‌کشی | آن جا که جان رویَد ازو، جان را بِدان جا می‌کَشی | |
| ۱۵ | عیسیِّ جان را از ثَری، فوقِ ثُریّا می‌کَشی | بی‌فوق و تَحْتی هر دَمَش تا رَبِّ اَعْلی می‌کَشی | |
| ۱۶ | مانند موسی چَشمه‌ها از چَشمْ پیدا می‌کُنی | موسیِّ دل را هر زمان، بر طورِ سینا می‌کَشی | |
| ۱۷ | این عقلِ بی‌آرام را، می‌بَر، که نیکو می‌بَری | وین جانِ خونْ آشام را، می‌کَش، که زیبا می‌کَشی | |
| ۱۸ | تو جانِ جانِ ماسْتی، مغزِ همه جان هاسْتی | از عینِ جانْ بَرخاستی، ما را سویِ ما می‌کَشی | |
| ۱۹ | ماییم چون لا سَرنگون، وَزْ لا تومان آری بُرون | تا صَدرِ اِلّا کَش کَشان، لا را اِلّا می‌کَشی | |
| ۲۰ | از توست نَفْسِ بُتکده، چون مَسجدِ اَقْصی شُده | وین عقلِ چون قِندیل را بر سَقفِ مینا می‌کَشی | |
| ۲۱ | شاهانْ سَفیهان را همه، بسته به زندان می‌کَشَند | تو از چَهْ و زندانَشان، سویِ تماشا می‌کَشی | |
| ۲۲ | تَن را که لاغَر می‌کُنی، پُر مُشک و عَنْبَر می‌کنی | مَر پَشّۀ‌یی را پیش کَش، شَهپَرِّ عَنْقا می‌کَشی | |
| ۲۳ | زاغِ تَنِ مُردار را، در جیفه رَغْبَت می‌دَهی | طوطیِّ جانِ پاک را، مَست و شِکَرخا می‌کَشی | |
| ۲۴ | نزدیکِ مَریَم بی‌سَبَب، هنگامِ آن دَرد و تَعَب | از شاخِ خُشکِ بی‌رُطَب، هر لحظه خُرما می‌کَشی | |
| ۲۵ | یوسُفْ میانِ خاک و خون، در پَستیِ چاهی زَبون | از راهِ پنهان هر دَمَش، ای جان به بالا می‌کَشی | |
| ۲۶ | یونُس به بَحْرِ بی‌اَمان، مَحْبوسِ بَطْنِ ماهی‌یی | او را چو گوهر سویِ خود از قَعْرِ دریا می‌کَشی | |
| ۲۷ | در پیشِ سَرمَستانِ دل، در مَجْلِسِ پنهانِ دل | خوانِ مَلایِک می‌نَهی، نُزلِ مَسیحا می‌کَشی | |
| ۲۸ | تَرجیعِ دیگر این بُوَد، کِامْروز چون خوان می‌کَشی | فردوسِ جان را از کَرَم، در پیشِ مِهْمان می‌کَشی | |
| ۲۹ | دَردِ دلِ عُشّاق را، خوشْ سویِ دَرمان می‌کَشی | هر تشنۀ مُشتاق را، تا آبِ حیوان می‌کَشی | |
| ۳۰ | خود کِی کَشی جُز شاه را؟ یا خاطِرِ آگاه را | هر کَس که او انسان بُوَد، او را تو این سان می‌کَشی | |
| ۳۱ | سُلطانِ سُلطانان تویی، اِحْسانِ بی‌پایان تویی | در قَحْطِ این آخِر زمان، نَک خوانِ اِحْسان می‌کَشی | |
| ۳۲ | پیشِ دو سه دَلْقِ دَنی، چَندان تَواضُع می‌کُنی | گویی کَمینه بَنده‌یی، خوانْ پیشِ سُلطان می‌کَشی | |
| ۳۳ | زَنبیلَشان پُر می‌کُنی، پُر لَعْل و پُر دُر می‌کُنی | چون بَحْرِ رَحْمَت خَس کَشَد، زَنبیلِ ایشان می‌کَشی | |
| ۳۴ | اَللهُ یَدْعُوا آمده، آزادیِ زندانیان | زندانیانْ غمگین شُده، گویی به زندان می‌کَشی | |
| ۳۵ | فرعون را اِحْسانِ تو از نَفْسِ ثُعْبان می‌خَرَد | گرچه به ظاهر سویِ او، تهدیدِ ثُعْبان می‌کَشی | |
| ۳۶ | فرعون را گفته کَرَم، بر تَختِ مُلْکَت من بَرَم | تو سَر مَکَش تا من کَشَم، چون تو پَریشان می‌کَشی | |
| ۳۷ | فرعون گفت این رابطه، از توست و موسی واسطه | مانندِ موسی کَش مرا، کو را تو پنهان می‌کَشی | |
| ۳۸ | گفت او اگر موسی بُدی، چوب اژدَهایی کِی شُدی؟ | ماه از کَفَش کِی تابَدی؟ تو سَر زِ رَحْمان می‌کَشی | |
| ۳۹ | موسیِّ ما ناخوانده، سویِ شُعَیبی رانده | چون عاشقی درمانده، بر وِیْ چه دَندان می‌کَشی؟ | |
| ۴۰ | موسیِّ ما طاغی نَشُد، وَزْ واسطه ننگش نبُد | دِهْ سال چوپانیش کرد، چون نام چوپان می‌کَشی؟ | |
| ۴۱ | ای شَمسِ تبریزی، زِتو این ناطِقان جوشان شُده | این کَف به سَر بر می‌رَوَد، چون سَر به کیوان می‌کَشی | |
| ۴۲ | تَرجیعِ دیگر این بُوَد، ای جان که هر دَم می‌کَشی | اَفْزون شود رنجِ دِلَم، گَر لحظۀ‌یی کَم می‌کَشی | |
| ۴۳ | ای آن کِه ما را می‌کَشی، بس بی‌مُحابا می‌کَشی | تو آفتابی، ما چو نَم، ما را به بالا می‌کَشی | |
| ۴۴ | چند استخوانِ مُرده را، بارِ دِگَر جان می‌دَهی | زندانیانِ غُصّه را، اَنْدَر تماشا می‌کَشی | |
| ۴۵ | زین پیش جان‌ها بر فَلَک بودند هم جامِ مَلَک | جان هر دو دَستَک می‌زَنَد، کو را همان جا می‌کَشی | |
| ۴۶ | ای مِهْر و ماه و روشنی، آرامگاه و ایمِنی | رَهْ زَن، که خوش رَهْ می‌زَنی، می‌کَش، که زیبا می‌کَشی | |
| ۴۷ | ای آفتابِ نیکوان، وِیْ بَخت و اِقْبالِ جوان | ما را بِدان جویِ رَوان، چون مَشکِ سَقّا می‌کَشی | |
| ۴۸ | چون دیدم آن سَغْراقِ نو، دَستار و دل کردم گِرو | اندیشه را گفتم بِدو، چون سویِ سودا می‌کَشی | |
| ۴۹ | ای عقل، هستم می‌کُنی، وِیْ عشق مَستَم می‌کُنی | هر چند پَستَم می‌کُنی، تا رَبِّ اَعْلا می‌کَشی | |
| ۵۰ | ای عشق، می‌کُن حُکْم مُر، ما را زِغیرِ خود بِبُر | ای سیل می‌غُرّی، بِغُر، ما را به دریا می‌کَشی | |
| ۵۱ | ای جان، بیا اقرار کُن، وِیْ تَن، بُرو اِنْکار کُن | ای لا، مرا بر دار کُن، زیرا به اِلّا می‌کَشی | |
| ۵۲ | هر کَس که نیک و بَد کَشَد، آن را به سویِ خود کَشَد | اِلّا تو نادر دِلْکَشی، ما را سویِ ما می‌کَشی | |
| ۵۳ | ای سَر، تو از وِیْ سَر شُدی، وِیْ پا، زویْ رَهبَر شُدی | از کِبْر چون سَر می‌نَهی؟ وَزْ کاهلی پا می‌کَشی؟ | |
| ۵۴ | ای سَر، بِنِه سَر بر زمین، گَر آسْمان می‌بایَدَت | وِیْ پای، کَم رو در وَحَل، گَر سویِ صَحرا می‌کَشی | |
| ۵۵ | ای چَشم مَنْگَر در بَشَر، وِیْ گوش، مَشْنو خیر و شَر | وِیْ عقل، مغزِ خر مَخور، سویِ مَسیحا می‌کَشی | |
| ۵۶ | وَاللَّهْ که زیبا می‌کَشی، حَقّا که نیکو می‌کَشی | بی‌دست و خَنْجَر می‌کَشی، بی‌چون و بی‌سو می‌کَشی |
عالی بود عالی