ترجیع بند ۳۰ مولانا
| ۱ | عَجَب سَروی، عَجَب ماهی، عَجَب یاقوت و مَرجانی | عَجَب جسمی، عَجَب عقلی، عَجَب عشقی، عَجَب جانی | |
| ۲ | عَجَب لُطفِ بهاری تو، عَجَب میرِ شکاری تو | دَران غَمْزه چه داری تو؟ به زیرِ لب چه می‌خوانی؟ | |
| ۳ | عَجَب حَلْوایِ قَندی تو، امیرِ بی‌گَزَندی تو | عَجَب ماهِ بُلندی تو، که گَردون را بِگَردانی | |
| ۴ | عَجَب‌تَر از عجایب‌ها، خَبیر از جُمله غایب‌ها | اَمان اَنْدَر نَوایب‌ها، به تَدبیر و دَوادانی | |
| ۵ | زِ حَد بیرون به شیرینی، چو عقلِ کُل به رَه بینی | زِ بی‌خشمیّ و بی‌کینی، به غُفرانِ خدا مانی | |
| ۶ | زِهی حُسنِ خدایانه، چراغ و شمعِ هر خانه | زِهی اُستادِ فَرزانه، زِهی خورشیدِ رَبّانی | |
| ۷ | زِهی پَربَخش این لَنْگان، زِهی شادیِّ دِلْتَنگان | همه شاهان چو سَرهَنگانْ غُلامَند و تو سُلطانی | |
| ۸ | به هر چیزی که آسیبی کُنی، آن چیز جانْ گیرد | چُنان گردد که از عشقش بِخیزَد صد پَریشانی | |
| ۹ | یکی نیمِ جهان خندان، یکی نیمِ جهان گِریان | اَزیرا شَهْد پیوندی، اَزیرا زَهر هِجْرانی | |
| ۱۰ | دَهانِ عشق می‌خندد، دو چَشمِ عشق می‌گِریَد | که حَلْوا سخت شیرین است و حَلْواییش پنهانی | |
| ۱۱ | مُرَوَّح کُن دل و جان را، دلِ تَنگِ پَریشان را | گُلِستان ساز زندان را، بَرین اَرْواحِ زندانی | |
| ۱۲ | بِدین مِفْتاح کاوَرْدم، گُشاده گَر نَشُد مَخْزَن | کلیدی دیگرش سازم، به تَرجیعَش کُنم روشن | |
| ۱۳ | تویی پایِ عَلَم جانا، به لشکرگاهِ زیبایی | که سُلطانُ السَّلاطینیّ و خوبانْ جُمله طُغْرایی | |
| ۱۴ | حَلاوَت را تو بُنیادی، که خوانِ عشقْ بِنْهادی | کِه سازد این چُنین حَلْوا، جُز آن اُستادِ حَلْوایی؟ | |
| ۱۵ | جهان را گَر بِسوزانی، فَلَک را گَر بِریزانی | جهان راضی‌ست و می‌داند که صد لَوْنَش بیارایی | |
| ۱۶ | شِکُفته‌ست این زمان گَردونْ به ریحان‌هایِ گوناگون | زمینْ کَف در حِلی دارد، بِدان شادی که می‌آیی | |
| ۱۷ | بیا، پَهْلویِ من بِنْشین، که خَندیم از طَرَب پیشین | که کانِ لَذَّت و شادی، گرفت انَوار بخشایی | |
| ۱۸ | به اِقْبالِ چُنین گُلْشَن، بِبایَد نَقْدْ خَندیدن | تو خَندان روتَری یا من؟ کِه باشم من؟ تو مولایی | |
| ۱۹ | تویی گُلْشَن، مَنَم بُلبُل، تو حاصل بَنده لایَحْصُل | بیا کُافْتاد صد غُلْغُل، به پَستیّ و به بالایی | |
| ۲۰ | تویی کاملْ مَنَم ناقص، تویی خالِص، مَنَم مُخْلِص | تویی سور و مَنَم راقِص، من اَسْفَلْ تو مُعَلّایی | |
| ۲۱ | چو تو آیی، بِنامیزَد، دُویی از پیش بَرخیزد | تَصَرُّف‌ها فرو ریزد، به مَستیّ و به شَیدایی | |
| ۲۲ | تو ما باشی مَها ما تو، ندانم که مَنَم یا تو | شِکَر هم تو، شِکَر خا تو، بِخا، که خوش هَمی‌خایی | |
| ۲۳ | وَفاداراست میعادت، تَوَقُّف نیست در دادَت | عَطا و بَخشِشِ شادت، نه نَسیه‌ست و نه فردایی | |
| ۲۴ | به تَرجیعِ سِوُم یارا، مُشَرَّف کُن دلِ ما را | بِگَردانْ جامِ صَهْبا را، یکی کُن جُمله دل‌ها را | |
| ۲۵ | سَلامُ عَلَیک ای دهقان، در آن اَنْبانْ چه‌ها داری؟ | چُنین تنها چه می‌گردی؟ دَرین صَحرا چه می‌کاری؟ | |
| ۲۶ | زِهی سُلطانِ زیبا خَد، که هر کِه رویِ تو بیند | اگر کوهِ اُحُد باشد، بِپَرَّد از سَبُکساری | |
| ۲۷ | مرا گویی چه می‌گویی؟ حَدیثِ لُطف و خوشْ خویی | دلِ مِهْمانِ خود جویی، سَرِ مَستانِ خود خاری | |
| ۲۸ | اَیا ساقیِّ قُدّوسی، گَهی آیی به جاسوسی | گَهی رَنْجور را پُرسی، گَهی انگور اَفْشاری | |
| ۲۹ | گَهی دامَن بَراندازی، که با تَردامَنان سازی | گَهی زین‌ها بِپَردازی، کِه داند در چه بازاری؟ | |
| ۳۰ | سَلامُ عَلَیک هر ساعت، بر آن قَدّ و بر آن قامَت | بر آن دیدارِ چون ماهَت، بر آن یَغمایِ هُشیاری | |
| ۳۱ | سَلامُ عَلَیکِ مُشتاقان بر آن سُلطان، بر آن خاقان | سَلامُ عَلَیکِ بی‌پایان، بر آن کُرسیِّ جَبّاری | |
| ۳۲ | چه شاه است آن؟ چه شاه است آن؟ که شادیِّ سپاه است آن | چه ماه است آن؟ چه ماه است آن؟ بَرین ایوانِ زَنگاری | |
| ۳۳ | تو مِهْمانانِ نو را بین، بُرو دیگی بِنِهْ زَرّین | بِپَز گَر پَروَری داری، وَگَر خرگوشِ کُهْساری | |
| ۳۴ | وَگَر نَبْوَد این و آن، بُرو خود را بِکُن قُربان | وَگَر قُربان نگردی تو، یَقین می‌دان که مُرداری | |
| ۳۵ | خَمُش باش و فُسون کَم خوان، نداری لَذَّتِ مَستان | چرایی بی‌نَمَک ای جان، نه هَمسایه یْ نَمَکساری؟ | |
| ۳۶ | رَسیدم در بیابانی، کَزو رویَند هستی‌ها | فرو بارَد جُزین مَستی، از آن اطرافْ مَستی‌ها |
با سلام و تشکر فراوان از وبسایت با ارزش‌تان. آیا بیت هایی در این شعر (ترجیع بند سی‌ام) که با سلام علیک شروع می‌شود را بهتر نیست “سلام° عَلّیک° …”
یا در دد مواردی سلام° عَلّیکِ …” اعراب گذاری کنیم تا با وزن شعر هماهنگ باشد؟
دل‌تان روشن و تن‌تان سالم