ترجیع بند ۳۱ مولانا
| ۱ | اگر سوزد درونِ تو چو عودِ خام، ای ساقی | بیابی بویِ عودی را که بویِ او بُوَد باقی | |
| ۲ | یکی ساعت بِسوزانی، شَوی از نارْ نورانی | بِگیری خُلْقِ رَبّانی، به رَسمِ خوب اخلاقی | |
| ۳ | چو آتش در درونَت زد، دو دیده یْ حِسِّ بَردوزَد | رُخَت چون گُل بَراَفْروزَد، زِ آتش‌هایِ مُشتاقی | |
| ۴ | تویی چون سوخت، هو باشد، چو غیرش سوخت، او باشد | به هر سویی ازو باشد، دو صد خورشیدِ اشراقی | |
| ۵ | تو زاهِد می‌زَنی طَعْنی، که نزدیکم به حَقْ یعنی | بَسی مَکّی که در مَعنی بُوَد او دور و آفاقی | |
| ۶ | زِ صافِ خَمرْ بی‌دُردی، تورا بو کو؟ اگر خوردی | یکی دَرکَش اگر مَردی، شرابِ جانِ راواقی | |
| ۷ | شُدی ای جُفتْ طاقِ او، شُدی از میْ رَواقِ او | هَمی‌بوسی تو ساقِ او، چو خَلْخالی بر آن ساقی | |
| ۸ | بِبَستی چَشم از آب و گِل، بِدیدی حاصلِ حاصل | از آن پُخته شُدی ای دل، که اَنْدَر نارِ اشواقی | |
| ۹ | بَرین مَعنی نمی‌اُفتی، چو در هر سایه می‌خُفتی | به هستِ خویشتن جُفتی، وَزْ آن طاقِ اَزَلْ طاقی | |
| ۱۰ | تو ای جان رَسته از بَندی، مُقیمِ آن لبِ قَندی | قَبایِ حُسنْ بَرکَندی، که آزاد از بَغَلْطاقی | |
| ۱۱ | پدر عقل است اگر پوری، وَگَرنه چُغدِ رَنْجوری | چرا تو زین پدر دوری؟ گَهْ از شوخی، گَهْ از عاقی | |
| ۱۲ | گَهی پُر خَشم و پُرتابی، به دَعوی حاجِبُ الْبابی | گَهی خود را هَمی‌یابی، زِ عَجْز افتاده در قاقی | |
| ۱۳ | یکی شاهی، به مَعنی صد، که جان و دل زِ من بِسْتَد | که جُز ویْ مَر مرا نَبْوَد، طبیب و دارو و راقی | |
| ۱۴ | به پیشِ شاهِ اِنْس و جان، صَفایِ گوهر و مَرجان | تو جانْ چون بازی ای بی‌جان، که اَنْدَر خوفِ اِمْلاقی؟ | |
| ۱۵ | تویی آن شَهْ که خونْ ریزی، که شَمسُ الدّینِ تبریزی | به سوقِ حُسنْ بِسْتیزی، کَسادِ جُمله اَسْواقی | |
| ۱۶ | عَطایِ سَردِهَم کرده، قَدَح‌ها دَم به دَم کرده | همه هستی عَدَم کرده، دو چَشمْ از خود به هم کرده | |
| ۱۷ | اَلا ای شاهِ یَغمایی، شُدم پُر شور و شَیدایی | مرا یکتایی‌یی فَرما، دوتا گشتم زِ یکتایی | |
| ۱۸ | دو تایم پیشِ هر اَحْوَل، بِکُن این مُشکلِ من حَل | تویی آخِر تویی اوَّل، تویی دریایِ بینایی | |
| ۱۹ | زِهی دریا، زِهی گوهر، زِهی سِرّ و زِهی سَروَر | زِهی نور و زِهی اَنْور، در آن اقلیمِ بی‌جایی | |
| ۲۰ | چُنان نوری که من دیدم، چُنان سِرّی که بِشْنیدم | اگر از خویش بُبْریدم، عَجَب باشد؟ چه فرمایی؟ | |
| ۲۱ | که گَر دیدیش افلاطون، بِدان عقل و بِدان قانون | شُدی بَتَّر زِ من مَجنون، شُدی بی‌عقل و سودایی | |
| ۲۲ | چو مَرمَر بوده‌اَم من خود، مَگَر کَر بوده‌اَم من خود | چه اَنْدَر بوده‌اَم من خود؟ زِ بَد خوییّ و بَدْرایی | |
| ۲۳ | ولیک آن ماه رو دارد، هزاران مُشکْ بو دارد | چگونه پایِ او دارد، یکی سودایِ صَفرایی؟ | |
| ۲۴ | دریغا جان ندادَسْتم، چو آن پَر بَرگُشادَسْتم | که تا این دَم فُتادَسْتم، ازان اِقْبال و بالایی | |
| ۲۵ | شبی دیدم به خواب اَنْدر، که می‌فرمود آن مِهْتَر | کَزان می‌هایِ جانْ پَروَر، تو هم با ما و بی‌مایی | |
| ۲۶ | هزاران مَکْر سازد او، هزاران نَقْش بازد او | اگر با تو بِسازد او، تو پِنْداری که هَمتایی | |
| ۲۷ | نَپِنْداری ولی مَستی، ازان تو بی‌دل و دستی | زِ میْ بُد هرچه کردسْتی، که با میْ هیچ بَرنایی | |
| ۲۸ | چو از عقلت هَمی‌کاهَد، چو بی‌خویشَت هَمی‌دارد | هَمی عُذرِ تو می‌خواهد، چو تو غَرقابِ میْ‌هایی | |
| ۲۹ | بِدیدم شُعلۀ تابان، چه شُعله؟ نورِ بی‌پایان | بِگُفتم گوهری ای جان، چه گوهر؟ بلکه دریایی | |
| ۳۰ | مَهی، یا بَحْر، یا گوهر، گُلی، یا مِهْر، یا عَبْهَر | مُلی یا بادۀ اَحْمَر، به خوبیّ و به زیبایی | |
| ۳۱ | تویی ای شَمسِ دینِ حَق، شَهِ تبریزیانْ مُطْلَق | فِرستادت جَمالِ حَق، برایِ عالَم آرایی | |
| ۳۲ | گروهی خویش گُم کرده، به ساقی اَمرِ قُم کرده | شِکَم‌ها هَمچو خُم کرده، قَدَح‌ها سَر به دُم کرده | |
| ۳۳ | زِ باده یْ ساغَرِ فانی حَذَر کُن، وَرْنه دَر مانی | وَگَرچه صد چو خاقانی، به تیغِ قَهْرِ یزدانی | |
| ۳۴ | زِ قیرستانِ ظُلْمانی، اَیا ای نورِ رَبّانی | که از حَضرت تو بُرهانی، مَگَر ما را تو بِرهانی | |
| ۳۵ | اَیا ساقیِّ عَزمِ تو، بِدان توقیعِ جَزمِ تو | نِشانْ ما را به بَزمِ تو، که آن جا دور گردانی | |
| ۳۶ | نه من ماهیّ و تو آبی؟ نه من شیرم، تو مَهْتابی؟ | نه من مسکینْ تو وَهّابی؟ نه من اینم؟ نه تو آنی؟ | |
| ۳۷ | نه من ظُلْمَت؟ نه تو نوری؟ نه من ماتَم؟ نه تو سوری؟ | نه من ویرانْ تو مَعْموری؟ نه من جسمَم؟ نه تو جانی؟ | |
| ۳۸ | قَدَح‌ها را پَیاپِی کُن، بُراقِ غُصّه‌ها پِی کُن | خِرَدها را تو لاشی کُن، زِ ساغَرهایِ روحانی | |
| ۳۹ | بیارا بَزمِ دولت را، که بَرمالیم سَبْلَت را | نَواز آن چَنگِ عِشَرت را، به نَغْمَت‌هایِ اَلْحانی | |
| ۴۰ | در آن مَجْلِس که خوبانند، زِ شادی پایْ کوبانند | زِ بی‌خویشی نمی‌دانند، که اوَّل چیست، یا ثانی | |
| ۴۱ | زِهی سودای بی‌خویشی، که هیچ از خویش نَنْدیشی | که پس گشتی تو یا پیشی، که خِشْتک یا گریبانی | |
| ۴۲ | زِ بی‌خویشی از آن سوتَر، هَمی‌تابَد یکی گوهر | یکی مَهْ روی سیمین بَر، مر او را فَرِّ سُلطانی | |
| ۴۳ | دو صد مُفتی در آن عقلش، همی‌غَلْطَد در آن نَقْلش | زِ بُستانِ یکی بَقْلَش، زِهی بُسْتان و بُستانی | |
| ۴۴ | هَمی‌بیند یکایک را، چُنان هَمچون یقینْ شک را | زده از خَشمْ آهک را، به چَشمِ گوهرِ کانی | |
| ۴۵ | حَلالَش باد نازیدن، زِهی دید و زِهی دیدن | نَتان از خویشْ بُبْریدن، وَاو خویش است می‌دانی | |
| ۴۶ | کی است آن؟ شاهْ شَمسُ الدّین، زِ تبریزِ نِکو آیین | زِهی هم شاه و هم شاهین، دَرین تَصویرِ انسانی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!