ترجیع بند ۳۲ مولانا
| ۱ | شاهَنْشَهِ مایی تو و بَگْلَربَگِ مایی | هر جا که گُریزی، بَرِ ما باز بیایی | |
| ۲ | گَر شَخصِ تو این جاست، من از راهِ ضَمیری | می‌بینَمَت ای عشوه دِهِ ما که کجایی | |
| ۳ | آن جا که بِرُسته‌ست درختِ تو، وَطَن ساز | زیرا زِ وصول است تورا روحْ فَزایی | |
| ۴ | برپایۀ تَختِ شَهِ شاهان به سُجود آی | تا باز رَهَد جانِ تو از نَنگِ گدایی | |
| ۵ | ویرانه به جُغدان بِگُذار و سَفَری کُن | بازآ به کُهِ قافِ تَجَلّی، که هُمایی | |
| ۶ | این‌ها همه بُگْذشت، بیا ای شَهِ خوبان | کُاسْتونِ حیاتی تو و قِندیلِ سَرایی | |
| ۷ | خوانی بِنَهادند و دَری بازگُشادند | مَستانه درآ زود، چه موقوفِ صَلایی؟ | |
| ۸ | گَر جُمله جهانْ شمع و میْ و نوش بگیرد | سودایِ دِگَر دارد، مَخْمورِ خدایی | |
| ۹ | اَنْدَر قَفَص اَرْ دانه و آب است فراوان | کو طَنْطَنه و دَبْدَبۀ مُرغِ هوایی؟ | |
| ۱۰ | این هم بِگُذشت ای کِه زِ تو هیچ گُذَر نیست | سَغْراقِ وَفا گیر، که سُلطانِ وَفایی | |
| ۱۱ | آن ساغَرِ شاهانۀ مَردانه بِگَردان | تا گردد جان‌ها خوش و جانْباز و بَقایی | |
| ۱۲ | نه بادۀ دِلْشور و نه اَفْشردۀ انگور | از دستِ خدا آمد، وَزْ خُنْبِ عَطایی | |
| ۱۳ | ای چَشمِ من و چَشمِ دو عالَم به تو روشن | دادی به یکی ساغَرم از مرگْ رَهایی | |
| ۱۴ | ای مَست شُده و آمده که زاهِدِ وَقتَم | ای رنگِ رُخ و چَشمِ خوشَت داده گُوایی | |
| ۱۵ | جانْ شاد بِدان است که یکتاست دَرین عشق | هرچند گِرو گردد دَستار و دوتایی | |
| ۱۶ | خندید جهان از نَظَر و رَحمَتِ عامَش | بس کُن که به تَرجیعْ بگوییم تمامَش | |
| ۱۷ | ای مَست شُده از نَظَرَت اسم و مُسَمّا | وِیْ طوطیِ جان گشته زِ لب‌هات شِکَرخا | |
| ۱۸ | ما را چه ازین قِصّه که گاو آمد و خَر رفت | هین وَقت لَطیف است، از آن عَربَده باز آ | |
| ۱۹ | ای شاه تو شاهی کُن و آراسته کُن بَزم | ای جان و وَلی نِعْمَتِ هر وامِق و عَذرا | |
| ۲۰ | هم دایۀ جان‌هایی و هم جویِ میْ و شیر | هم جَنَّتِ فردوسی و هم سِدْرۀ خَضْرا | |
| ۲۱ | جُز این بِنَگوییم، وَگَر نیز بگوییم | گویند خَسیسان که مُحال است و عَلالا | |
| ۲۲ | خواهی که بگوییم، بِدِه جامِ صبوَحْی | تا چَرخ به رَقص آید و صد زُهرۀ زَهرا | |
| ۲۳ | هرجا تُرُشی باشد اَنْدَرغَمِ دنیا | می‌غُرَّد و می‌پَرَّد ازان جایْ دلِ ما | |
| ۲۴ | بَرخیز و بَخیلانه دَرِ خانه فروبَند | کان جا که تویی، خانه شود گُلْشَن و صَحرا | |
| ۲۵ | این مَهْ زِ کجا آمد و این رویْ چه روی است؟ | این نورِ خدای است تَبارک و تَعالا | |
| ۲۶ | هم قادر و هم فاخِر و هم اوَّل و آخِر | اوَّل غَم و سودا و به آخِر یَدِ بَیضا | |
| ۲۷ | آن دل که نَلَرزیدت، وان چَشم که نَگْریست | یارَب، خَبَرش دِهْ تو ازین عیش و تماشا | |
| ۲۸ | تا شید بَرآرَد به سَرِ کوه بَرآیَد | فریاد بَرآرَد که تَمَنَّیْتُ تَمَنَّا | |
| ۲۹ | نَگْذاردَش آن عشقْ که سَر نیز بِخارَد | شاباش زِهی سِلْسِلۀ جَذْب و تقاضا | |
| ۳۰ | در شهر چو من گول مَگَرعشق ندیده‌ست؟ | هر لحظه مرا گیرد این عشقْ زِبالا | |
| ۳۱ | هر داد و گرفتی که زِ بالاست، لَطیف است | گَر صادق و جِدّ است و گَر عشوه و تیبا | |
| ۳۲ | هر عشوه که دَربان دَهَدَت، دَفْع و بهانه‌ست | گوید که بُرو، هیچ مَرو، شاه به خانه‌ست | |
| ۳۳ | بر دِلْبَرِ ما هیچ کسی را مَفَزایید | مانندۀ او نیست کسی، ژاژْ مَخایید | |
| ۳۴ | وَرْزان که شما را خَلَل و عیب نِموده‌ست | آن آیِنِه پاک آمد، معیوبْ شمایید | |
| ۳۵ | بَسته‌ست مَگَر روزَنِ این خانۀ دنیا | خورشید بَرآمَد، هَله، بربام بَرآیید | |
| ۳۶ | روزَن چو گُشاده نَبُوَد، خانه چو گور است | تیشه جِهَت چیست چو روزَن نَگُشایید؟ | |
| ۳۷ | آگاه چو نَبْویت زِ آغاز و زِ آخِر | چون گویْ بِغَلْتید که خوش بی‌سَر و پایید | |
| ۳۸ | تَسلیم شُده در خَمِ چوگانِ الهی | گَر در طَرَب و شادی و گَر رَهْنِ بَلایید | |
| ۳۹ | در خُنْبِ جهان هَمچو عَصیرید گرفتار | چون نیک بِجوشید، ازین خُنْبْ بَرآیید | |
| ۴۰ | ای حاجَت‌هایی که عَطا خواه شُدَسْتید | آخِر به خود آیید، شما عینِ عَطایید | |
| ۴۱ | در عشقِ لِقایید شب و روز و خَبَر نیست | ادراک شما را که شما نورِ لِقایید | |
| ۴۲ | جویی عَجَب و تو زِ همه چیز عَجَب تر | آن بوالْعَجَبانید که شاهید و گدایید |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!