ترجیع بند ۳۳ مولانا
| ۱ | رها کُن ناز، تا تنها نمانی | مَکُن اِسْتیزه، تا عَذرا نمانی | |
| ۲ | مَکُن گُرگی، مَرَنجانْ هَمرهان را | که تا چون گُرگْ در صَحرا نمانی | |
| ۳ | دو چَشمِ خویشتن در غَیبْ دَردوز | که تا آن جا رَوی، این جا نمانی | |
| ۴ | مَنِه لب بر لبِ هر بوسه جویی | که تا زان دِلْبَرِ زیبا نمانی | |
| ۵ | زِ دامِ عشوه پَرِّ خود نِگَه دار | که تا از اوج و از بالا نمانی | |
| ۶ | مَشو مولایِ هر ناشِسْته رویی | که تا از عشقِ مولانا نمانی | |
| ۷ | مَکُن رُخْ هَمچو زَر از غُصّۀ سیم | که تا زین سیم، زان سیما نمانی | |
| ۸ | چو تو مُلْکِ اَبَد جویی به هِمَّت | ازین نان و ازین شُربا نمانی | |
| ۹ | رَها کُن عَربَده، خو کُن حَلیمی | که تا از بَزمِ شاهِ ما نمانی | |
| ۱۰ | هَمی کَش سُرمۀ تَعظیم درچَشم | پَیاپِی، تا که نابینا نمانی | |
| ۱۱ | چو ذَرّه باش پویان سویِ خورشید | که تا چون خاکْ زیرِ پا نمانی | |
| ۱۲ | چو اِسْتاره به بالا شب روی کُن | که تا زان ماهِ بی هَمتا نمانی | |
| ۱۳ | مَزَن هر کوزه را در خُنْبِ صَفْوَت | که تا از عُرْوَةُ الْوُثْقی نمانی | |
| ۱۴ | زِ بَعدِ این غَزَلْ تَرجیع باید | شَرابِ گُل مَکَرَّر خوش تَر آید | |
| ۱۵ | چو در عَهد و وَفا دِلْدارِ مایی | چو خوانیمَت، چرا دلْ وار نایی؟ | |
| ۱۶ | چو اَلْحَمْدَت هَمی خوانیم پیوست | که چون اَلْحَمْد دَفْعِ رنج هایی | |
| ۱۷ | دَرآ در سینه ها کآرامِ جانی | دَرآ در دیده ها، که توتیایی | |
| ۱۸ | فرو کُن سَر زِ روزَن هایِ دل ها | که چاره نیست هیچ از روشنایی | |
| ۱۹ | چو عقلی، بی تو دیوانه شَوَد مَرد | چو جانی، کَس نمی داند کجایی | |
| ۲۰ | چو خَمْری، در سَرِ مَستان دَراُفتی | بَرآیَند از حَیا و پارسایی | |
| ۲۱ | نباشد حُسنْ بی تَصْدیعِ عُشّاق | که نَبْوَد عیدها بی روستایی | |
| ۲۲ | اگر چیزی نمی دانم به عالَم | هَمی دانم که تو بَسْ جانْ فَزایی | |
| ۲۳ | چه جولان ها کنند جان ها چو ذَرّات | که تو خورشید از مَشرق بَرآیی | |
| ۲۴ | به جان بازی گُشاده دار دو دست | که حاتِم را تو اُستادِ سَخایی | |
| ۲۵ | مَکَش پای از گِلیمِ خویشْ اَفْزون | که تا داناتَر آیی از کِسایی | |
| ۲۶ | عَدو را مار و ما را یار می باش | که موسیِّ صَفا را تو عَصایی | |
| ۲۷ | تَمَسُّک کُن به اَسْبابِ سَماوات | که در تَنویرْ قِندیلِ سَمایی | |
| ۲۸ | به تَرجیعِ سوم مِرصاد بَسْتیم | که بر بویِ رُجوعِ یارْ مَستیم | |
| ۲۹ | اَیا خوبی که در جان ها مُقیمی | به وَقتِ بی کسی جان را نَدیمی | |
| ۳۰ | زِ تو باغِ حَقایِق برشِکُفته ست | نَباتَش را هم آبی، هم نَسیمی | |
| ۳۱ | چو خوبانْ فانی و مَعْزول گردند | تو در خوبیّ و زیبایی مُقیمی | |
| ۳۲ | به وَقتِ قَحْط بِفْرستی تو خوانی | خُذُوا رِزْقًا کَریمًا مِنْ کَریمِ | |
| ۳۳ | سُهیلی دیگری در چَرخِ مَعنی | یُزَکّي کُلَّ روحٍ کَالْادیمِ | |
| ۳۴ | درآری نیم شب، روشن شرابی | بِگَردانی که اِشْرَبْ یا حَمیمي | |
| ۳۵ | زِهی ساقی، زِهی جام و زِهی میْ | نَعیمٌ في نَعیمٍ في نَعیمِ | |
| ۳۶ | هزاران صورتِ زیبا و دِلْبَر | یُوَلِّدُهُمْ شَرابُک مِن عَقیمِ | |
| ۳۷ | حُبابِ آن شراب و صَفْوَتِ او | شِفاءٌ في شِفاءٍ لِلسَّقیمِ | |
| ۳۸ | تَصاعَدَ سُکْرُهُ في اُمّ رَأسٍ | اَزالَ اللُّومَ في طَبْعِ اللَّئیمِ | |
| ۳۹ | شود صَحرایِ بی پایانِ اَخْضَر | فُوادٌ ضیْقُهُ کَقَلْبِ میمِ | |
| ۴۰ | فَطوبی لِلنَّدامی وَالسُّکارا | اِذا ماهُمْ حَسَوْها حَسْوَ هیمِ | |
| ۴۱ | زِ یُسْقَوْنَ رَحیقًا نوش می کُن | وَخَلِّ ذَا التَّحَدُّثَ یا کلیمي | |
| ۴۲ | کسی که آفتاب آمد غُلامَش | هَمی آید به مُشتاقانْ سَلامش |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!