ترجیع بند ۳۵ مولانا
| ۱ | زِهی دریا، زِهی بَحْرِ حیاتی | زِهی حُسن و جَمال و فَرِّ ذاتی | |
| ۲ | زِ تو جانم بَراتی خواست از رنج | یکی شمعی فرستادش، بَراتی | |
| ۳ | زِ تُندیْ عشقِ او آهن چو موم است | زِهی عشقِ حَرونِ تُندِ عاتی | |
| ۴ | وَلیکِن سِرِّ عشقش شِکَّرسْتان | زِ نَخْلِستان زِ جوهایِ فُراتی | |
| ۵ | شِکَر لب، مَهْ رُخانِ جامْ بر کَف | تو می‌گو، هر کِه را خواهی که هاتی | |
| ۶ | زِ هر لَعْلِ لبی بوسَت رَسیده | تو درویشیّ و آن لَعْلَش زکاتی | |
| ۷ | در آن شطرنج اگر بُردی تو، شاهی | ولی کو بَختِ پنهان؟ چون که ماتی | |
| ۸ | خداوندْ شَمسِ دین دریایِ جانْ بَخش | تو شورِسْتان دَرین دولَت، مَواتی | |
| ۹ | زِهی شاهی، لَطیفی، بی‌نَظیری | که مجموع است ازو جانِ شَتاتی | |
| ۱۰ | اگر تبریز دارد حَبّه‌یی زو | چه نُقصان گَر شود از گنج‌ها، تی | |
| ۱۱ | هزاران زاهِدِ زُهدِ صَلاحی | زِ تو خونَش مُباح و او مُباحی | |
| ۱۲ | زِهی کعبه که تو جانْ بَخشِ حاجی | زِهی اِقْبالِ هر مُحتاجِ راجی | |
| ۱۳ | هر آن سَر کو فرو ناید به کیوان | زِ رویِ فَخْر، بر فَرقَش تو تاجی | |
| ۱۴ | نَهاده سَر به تسلیم و به طاعت | به پیشَت از دل و جانْ هر لَجاجی | |
| ۱۵ | زِهی نورِ جهانِ جان، که نورت | نه از خورشید و ماه است و سِراجی | |
| ۱۶ | همه جان‌ها به اِقْطاعِ مِثالَت | که بعضی عُشری و بعضی خراجی | |
| ۱۷ | خداوند شَمسِ دینا این مَدیحَت | به جای جاه و فَرَّت هست هاجی | |
| ۱۸ | اَیا تبریز بِسْتان باجِ جان‌ها | که فرمان دِهْ تویی بر جان و باجی | |
| ۱۹ | مِزاجِ دل اگر چون برف گردد | زِ آتش‌هایِ تو گردد نِتاجی | |
| ۲۰ | هرآن جان و دلی کان زنده باشد | زِ مِهْرِ تُست شان دایم تَناجی | |
| ۲۱ | در آن بازار کَزْ تو هست بویی | زِهی مَر یوسُفان را بی‌رَواجی | |
| ۲۲ | به چَرخِ چارُمَت عیسی‌ست داعی | به پیشِ دولَتَت چاووش ساعی | |
| ۲۳ | زِ شاهِ ماست مُلْکِ با مُرادی | که او خَتم است اِحْسان را و بادی | |
| ۲۴ | گَر اِحْسان را زبان باشد بِگَردد | به مَدح و شُکر او سیصد عَبادی | |
| ۲۵ | بِدان سویِ جهان گَر گوش داری | چه چاووشانِ جانندش مُنادی | |
| ۲۶ | دَهانِ آفرینش باز مانده | ازان روزی که دیدَسْتَش زِ شادی | |
| ۲۷ | هَمی‌گوید به عالَم او به سوگند | که تا زادی، چنین روزی نَزادی | |
| ۲۸ | یکی چندی نَهان شو تا نگردد | همه بازارِ مَهْ رویان کَسادی | |
| ۲۹ | بِدیدم عشقِ خوانی را فُتاده | به خاک و خون بِگُفتم چون فُتادی؟ | |
| ۳۰ | که توخونْ ریزِ جُمله عاشقانی | تو نیزَکْ دل چُنین بر باد دادی؟ | |
| ۳۱ | بِگُفتا دیده‌اَم چیزی که صد ماه | ازو سوزَند در نارِ وِدادی | |
| ۳۲ | خداوندْ شَمسِ دین آخِر چه نوری؟ | فرشته یا پَری، یا تَش نژادی | |
| ۳۳ | به تبریز آ دِلا از بَحْرِ عشقش | چو بَنده یْ عیبْ ناک اَنْدَر مَزادی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!