ترجیع بند ۳۷ مولانا
| ۱ | ای بانگ و صَلایِ آن جهانی | ای آمده تا مرا بِخوانی | |
| ۲ | ما مُنْتَظِرِ دَمِ تو بودیم | شاد آ، که رَسولِ لامکانی | |
| ۳ | هین، قِصّۀ آن بهارْ بَرگو | چون طوطیِ آن شِکَرسِتانی | |
| ۴ | اَفْسُرده شُدیم و زَرد گشتیم | از زَمزَمۀ دَمِ خَزانی | |
| ۵ | ما را بِرَهان زِ مَکْرِ این پیر | ما را بِرَسانْ بِدان جوانی | |
| ۶ | زَهر آمد آن شِکَر، که او داد | سَردیّ و فَسُردگی نِشانی | |
| ۷ | پازَهْر بیار و چاره‌یی کُن | کَزْ دستْ شُدیم ما، تو دانی | |
| ۸ | زین زَهْر گیاهَمانْ بُرون بَر | هم موسیِ عَهد و هم شَبانی | |
| ۹ | پیشِ تو اَمانَتِ شُعَیبم | ما را بِچَران به مِهْربانی | |
| ۱۰ | تا ساحِلِ بَحْر و روضه ما را | در پیش کُنیّ و خوش بِرانی | |
| ۱۱ | تا فَربه و با نَشاط گردیم | از سُنبُل و سوسنِ مَعانی | |
| ۱۲ | پنهان گشتند این رَسولان | از نَنگ و تَکَبُّرِ مَلولان | |
| ۱۳ | ای چَشم و چراغِ هر دو دیده | ما را به قُرویِ جان کَشیده | |
| ۱۴ | ما را زِ قُرو مَیار بیرون | ناخورده تمام و ناچَریده | |
| ۱۵ | لاغَر چو هِلال مانْد طِفْلی | سه ماهه، زِ شیرِ وابُریده | |
| ۱۶ | بُگْذار به لُطفْ طِفْلِ جان را | اَنْدَر بَرِ دایه دَرخَزیده | |
| ۱۷ | چون نالۀ ما به گوشَت آمد | آن را مَشُمار ناشنیده | |
| ۱۸ | در لب، سَرِ شاخْ سخت گیرد | هر سیب که هست نارَسیده | |
| ۱۹ | از بیم، که تا نَیفتد از شاخ | مانَد بی‌ذوق و پَژمُریده | |
| ۲۰ | جان نیست ازان جَمادْ کمتر | با دایۀ عقلِ بَرگُزیده | |
| ۲۱ | سه بوسه زِ تو وظیفه دارم | ای بر رُخِ من سَحَر گَزیده | |
| ۲۲ | تا صُلح کنیم بر دو، امروز | زیرا که مَلولی و رَمیده | |
| ۲۳ | خامُش، که کریمْ دِلْبَر است او | اخلاق و خِصالِ او حَمیده | |
| ۲۴ | هین، خواب مَرو که دُزد و لولی | دُزدید کُلاهَت از فُضولی | |
| ۲۵ | این نَفْسِ تو شُد گُنَه فَزایی | کِرمی بُد و گشت اژدَهایی | |
| ۲۶ | شبْ مُرداری، حَرامْ خواری | روز اَخْوَث و دُزد و ژاژْخایی | |
| ۲۷ | رو داد بِخواه از امیری | صاحِب عَلَمی، صَوابْ رایی | |
| ۲۸ | نَبْوَد بَلَد از خلیفه خالی | مَخلوق کی است، بی‌خدایی؟ | |
| ۲۹ | رَنْجور بُوَد جهان به تَشویش | بی‌عدل و سیاست و لِوایی | |
| ۳۰ | بیماری و عِلَّتِ جهان را | شمشیر بُوَد پَسینْ دَوایی | |
| ۳۱ | هنگامِ جِهادِ اَکْبَر آمد | خیز ای صوفی بِکُن غَزایی | |
| ۳۲ | از جوع بِبُر گِلویِ شَهوت | شوریده مَشو به شوربایی | |
| ۳۳ | تَن باشد و جان، سَخایِ درویش | این است اُصولِ هر سَخایی | |
| ۳۴ | بُگْذار به آتشَش، که آتش | مَر خامان راست کیمیایی | |
| ۳۵ | خاموش که نارْ نور گردد | ساقی شود آتش و سَقایی | |
| ۳۶ | صد خِدمَت و صد سَلامْ از ما | بر عقلِ کُلِ خَموشِ گویا |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!