ترجیع بند ۳۸ مولانا
| ۱ | هر روز بِگَه زِ دَر دَرآیی | بر دستْ شَرابِ آشنایی | |
| ۲ | بر ما خوانی سَلامِ سوزان | یا رَب، چه لَطیف و خوشْ بَلایی | |
| ۳ | ما را بِبَری زِ سَر به عِشوه | دیوانه کُنیّ و هایِ هایی | |
| ۴ | ما را چه عَدَم، چه هست، چون تو | در نیست، وجود می‌نِمایی | |
| ۵ | دی کرده هزار گونه توبه | بِگْرفته طَریقِ پارسایی | |
| ۶ | چون بیند توبه، رویِ خوبَت | داند که عَدویِ توبه‌هایی | |
| ۷ | بُگْریزد توبه و دلْ او را | فریادکُنان بیا، کجایی؟ | |
| ۸ | گوید که رَسید مرگِ توبه | از توبه دِگَر مَجو کیایی | |
| ۹ | توبه اگر اژدَهایِ نَر بود | ای عشق، زُمرُّدِ خدایی | |
| ۱۰ | تَرجیعِ نَهَم به گوشِ قَوّال | تو گوشِ رَباب را هَمی‌مال | |
| ۱۱ | ای بَسته زِ توبه بیست تَرکَش | بِسْتان قَدَحی رَحیق و دَرکَش | |
| ۱۲ | زیرا که قَضایِ بی‌اَمان است | آن زُلْفِ مُعَنْبَرِ مُشَوَّش | |
| ۱۳ | ای شاهِدِ وَقت، وَقتِ شَهْ رُخ | سودَت نکُند رُخِ مُکَرْمَش | |
| ۱۴ | بینی کردن چه سود دارد؟ | با آن که دَهان زَنی چو گُربَه ش | |
| ۱۵ | سَجده کُن و سَر مَکَش چو اِبْلیس | پیشِ رُخِ این نِگارِ مَهْ وَش | |
| ۱۶ | از شش جِهَت است یار بیرون | پُر نور شُده زِ روش هر شش | |
| ۱۷ | دِلْدار امروز سَخت مَست است | پُر فِتْنه و غُصّه و مُخَمَّش | |
| ۱۸ | جان دارد صدهزار حیرت | از حُسنِ مُنَقِّشِ مُنَقَّش | |
| ۱۹ | از عشقْ زمین پُر از شقایق | در عشقْ فَلَک چُنین مُنَعَّش | |
| ۲۰ | خاموش و شرابِ عشق کَم نوش | ایمِن شو از اِرْتِعاش و مَرعَش | |
| ۲۱ | چون لَعْلِ لَبَت نِمود تَلْقین | بر دل نَنَهیم بَندِ لَعْلین | |
| ۲۲ | تا ساقیِ ما تویی به یاری | کُفر است و حَرام، هوشیاری | |
| ۲۳ | ای عقل، اگرچه بس عزیزی | در مَست نَظَر مَکُن به خواری | |
| ۲۴ | گر آن، داری، نِکو نَظَر کُن | کان کو دارد، تو آن نداری | |
| ۲۵ | گَر پایِ تورا بُتی بگیرد | یک دَم نَهِلَد که سَر بِخاری | |
| ۲۶ | دیوانه شَوی که تو زِ سودا | در ریگِ سیاه، تُخم کاری | |
| ۲۷ | در مرگْ حَیات دید عارف | چون رَست زِ دیده‌هایِ ناری | |
| ۲۸ | نور آمد و نار را فرو کُشت | دِیْ را بِکُشَد دَمِ بهاری | |
| ۲۹ | در چَشمِ تو شب اگرچه تیره است | در دیدۀ او کُند نَهاری | |
| ۳۰ | می‌گوید عشق با دو چَشمَش | مَستیّ و خوشیّ و پُر خُماری | |
| ۳۱ | بس کردم، تا که عشقْ بی‌من | تنها بِکُند سُخَن گُزاری | |
| ۳۲ | امروز دل است آرزومند | چون طُرّۀ اوست بَند بربَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!