ترجیع بند ۳۹ مولانا
| ۱ | مَستیان در عَربَده، رفتند و رفتم گوشه‌یی | با دو یارِ رازدان و هم رَهْ و هم توشه‌یی | |
| ۲ | اَنْدَران گوشه بِدیدم آفتابی، کَزْ تَفَش | جان و دل چون قازْغان شُد جوش اَنْدَر جوشه‌یی | |
| ۳ | پَست و بالایِ نَهادِ من هوایِ او گرفت | چون مَلَخ در کِشت اُفتَد بر سَرِ هر خوشه‌یی | |
| ۴ | من خود از فِتْنه وْبَلا بُگْریختم در گوشه‌ها | خود من از دیگِ بَلا برداشته سَر پوشه‌یی | |
| ۵ | عشقِ شَمسُ الدّین خداوندم یکی غوغایی است | گرچه زَاوَّل ساکِنَک آمد چُنان خاموشه‌یی | |
| ۶ | وَصْل هَمچون جِبْرَئیل و هَجْرْ چون خَنّاس شُد | وَحْیِ جِبْرَیلِ اَمین، سوزندۀ وسواس شُد | |
| ۷ | کِی توان کردن نَصیحَت عاشق اوباش را؟ | کِی توان پوشیدن این عیشِ پَدید و فاش را | |
| ۸ | جامِ مَستوری که خامِ عشقِ او اَنْدَرکَشید | در قَلاشی می‌بِسوزد عالَمِ قَلّاش را | |
| ۹ | هر کِه بیند رویِ او، او گشت آلتون تاشِ او | لیک شاهان را نباشد، چِبْوَد آلتون تاش را؟ | |
| ۱۰ | این چه خورشیدی‌ست آخِر کَزْ برایِ عشقِ او | می‌بِسوزَد هَمچو هیزُم جان و دلْ خُفّاش را | |
| ۱۱ | نَزدِ آن خورشیدْ شَمسُ الدّینِ تبریزی بَرید | از دلِ من زاری و اَفْغان و این غوغاش را | |
| ۱۲ | عشقِ شَمسُ الدّین چو خَمْر و جانِ من چون کاس شُد | از خداوندیش چون آن نورِ جان ایناس شُد | |
| ۱۳ | مُرغِ جان از حَملۀ بازِ فَراقَت کاغ کرد | بر نَوازش گاهِ تو یعنی دلِ منْ داغ کرد | |
| ۱۴ | یک شرابِ تَلْخ داد از جام خود هِجْران به دل | جُمله شادی تا به شیرِ مادر اِسْتِفْراغ کرد | |
| ۱۵ | کو زمانی که وِصالَت بَرگُذشت از رویِ لُطف | سویِ خارِسْتانِ جانم، جُملگی را باغ کرد | |
| ۱۶ | نورِ شَمسُ الدّین خداوندم عَدَم را هست کرد | چه عَجَب گَر شوره‌یی را او به باغ و راغ کرد | |
| ۱۷ | در غَمی بودم که جانم قَصْدِ رفتن کرده بود | زنده کردش این خیالت کو به خوانَش لاغ کرد | |
| ۱۸ | جانِ من چون دَرکَشید آن جامِ خاصِ خاص را | در زمان بَرهَم زَنَد هم زُهد و هم اخَلاص را |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!