ترجیع بند ۴۰ مولانا
| ۱ | هَله نوش کُن شرابی، شُده آتشی به تیزی | سویِ من بیا و بِسْتان به دو دست، تا نریزی | |
| ۲ | قَدَح و میِ گُزیده، زِ کَفِ خدا رَسیده | چون خوری، چُنان بِیُفتی که به حَشْر بَرنخیزی | |
| ۳ | وَاگر کَشی تو گَردن، زِ می و شراب خوردن | دَهَمَت به قَهْر خوردن، تو زِ من کجا گُریزی؟ | |
| ۴ | بِرُبود جامِ مِهْرش، چو تو صد هزار سَرکَش | بِسِتان قَدَح، نَظَر کُن، که تو با کِه می‌ستیزی | |
| ۵ | شَهِ خوش عِذار را بین، که گرفت باده بَخشی | سَرِ زُلْفِ یار را بین، که گرفت مُشکْ بیزی | |
| ۶ | چو زِ خود بِرَفت ساقی، بِدَهَد قَدَح گِزافی | چو زِ خود بِرَفت مُطرب، بِزَنَد رَهِ حِجیزی | |
| ۷ | زِ میِ خدایْ یابی، تَف و آتش جوانی | هُنر و وَفا نیابی، زِ حرارتِ غریزی | |
| ۸ | بِسِتان قَدَح، نَظَر کُن به صَفا و گوهرِ او | نه زِ شیره است این میْ به خدا و نی مَویزی | |
| ۹ | به درونِ صبر آمد فَرَج و رَهِ گُشایش | به درونْ خواری آمد، شَرَف و کَش و عزیزی | |
| ۱۰ | بِهِلَم سُخَن فَزایی، بِهِلَم حَدیثْ خایی | تو بِگو که خوش اَدایی، عَجَبی، غریبْ چیزی | |
| ۱۱ | تَرجیع کُن بِسازش، چو عروسِ نو، جَهازی | که عروس می‌بِنالَد بَرِ تو زِ بی‌جَهیزی | |
| ۱۲ | عَدَم و وجود را حَقْ به عَطا هَمی‌نَوازد | پدرت اگر ندارد مَلِکَت جَهاز سازد | |
| ۱۳ | هَله ای غریبِ نادر، تو دَرین دیار چونی؟ | هَله ای نَدیمِ دولت، تو دَرین خُمار چونی؟ | |
| ۱۴ | زِ فِراق، شهریاری، تو چگونه می‌گُذاری؟ | هَله ای گُلِ سعادت، به میانِ خار چونی؟ | |
| ۱۵ | به تو آفتاب گوید که درآتشیم بی‌تو | به تو باغ و راغ گوید که تو ای بهار چونی؟ | |
| ۱۶ | چو تویی حَیاتِ جان‌ها، زِ چه بَندِ صورتَسْتی؟ | چو تویی قَرارِ دل‌ها، هَله، بی‌قَرار چونی؟ | |
| ۱۷ | تویی جانِ هر عروسی، تویی سورِ هر دو عالَم | خِرَدَم بِمانْد خیره، که تو سوگوار چونی؟ | |
| ۱۸ | نه تو یوسُفی به عالَم؟ بِشِنو یکی سوآلم | که میانِ چاه و زندان، تو به اختیار چونی؟ | |
| ۱۹ | هَله آسْمانِ عِزَّت، تو چرا کَبود پوشی؟ | هَلِه آفتابِ رِفْعَت، تو درین دَوار چونی؟ | |
| ۲۰ | پدرت زِ جَنَّت آمد، زِ بَلایِ گندمی دو | چو هوایِ جَنَّت اَسْتَت، تو هَریسه خوار چونی؟ | |
| ۲۱ | به میانِ کاسه لیسان، تو چو دیگْ چند جوشی؟ | به میانِ این حَریفان، تو دَرین قِمار چونی؟ | |
| ۲۲ | تو بَسی سُخَن بِگُفتی، خَلَلِ سُخَن نَهُفتی | مِحَکِ خدایْ دیدی، تو در اِضْطِرار چونی؟ | |
| ۲۳ | زِ چه رو خَموش کردی، تو اگر زِ اَهلِ دَردی | به نَظَر چو رَهْ نَوَردی، تو در انتظار چونی؟ | |
| ۲۴ | رُخَت از ضَمیر و فکرت، به یَقین اثر بِیابَد | چو درونِ کوزه چیزی بُوَد از بُرون تَلابَد | |
| ۲۵ | به جَنابِ غَیبْ یاری، به سَفَر دَوید، باری | زِ فَخِ زمانه مُرغی سَرِه، بَرپَرید، باری | |
| ۲۶ | هَله ای نِکو نَهادا، که رَوانْت شاد بادا | که به ظاهر آن شکوفه، زِ چَمَن بُرید، باری | |
| ۲۷ | هَله چَشمِ پُر نَمِ تو، زِخدایْ باد روشن | که زِچَشمِ ما سِرشکِ غَم تو چَکید، باری | |
| ۲۸ | چَرَد آهویِ ضَمیرت، زِ ریاضِ قُدسِ بالا | که زِ گُرگِ مرگْ صیدت بِشُد و رَمید، باری | |
| ۲۹ | سویِ آسْمانِ غَیبی، تو چگونه‌ییّ و چونی؟ | که بر آسْمان زِ یارانْ اَسَفا رَسید، باری | |
| ۳۰ | بِرَهانش ای سعادت زِ فِراق و رَنجِ وحشت | که زِ دام تَنگِ صورت، بِشُد و رَهید، باری | |
| ۳۱ | زِ جهانْ بِرَفت باید، چه جوانی و چه پیری | خوش و عاشق و مُکَرَّم، سَبُک و شهید، باری | |
| ۳۲ | به صَلایِ تو دویدم، زِ دیارِ خود بُریدَم | به وُثاقِ تو رَسیدم، بِدِه آن کلید، باری | |
| ۳۳ | اگر آفتابِ عُمرم، به مَغارِبی فُروشُد | به جُز آن سَحَر زِ فَضْلَت، سَحَری دَمید، باری | |
| ۳۴ | وَگَر آن سِتاره ناگَه، بِفَسُرد از نُحوسَت | من از آفتابِ غَیبی، شُده‌اَم سعید، باری | |
| ۳۵ | وَاگر سِزایِ دنیا نَبُدَم، به عُمرِ کوتَه | کَرَم و کِرامَتَت را دلِ من سِزید، باری | |
| ۳۶ | هَله ساقی از فَراقَت، شب و روزْ در خُمارَم | تو بیا که من زِ مَستی، سَرِ جامِ خود ندارم |
بله